Πριν από 6 χρόνια, ο Adelino Vieirinha ψηφίστηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος κάτω των 17 ετών. Ο καλύτερος παίκτης του ΠΑΟΚ τη φετινή περίοδο, πέρα από την ευδαιμονία που προσφέρει ως φαντεζί αρτίστας της μπάλας, είναι και επαγγελματίας που δεν του αρέσει να κρύβεται. Ακόμη και όταν τον ρωτάς αν θα πήγαινε ποτέ στον Άρη...
Πιστεύεις ότι το ποδόσφαιρο σήμερα είναι περισσότερο επάγγελμα από ό,τι παλαιότερα; Αφαιρεί αυτό κάτι από τη χαρά του παιχνιδιού;
Για μένα, είναι παιχνίδι όσο είναι και δουλειά. Όλοι οι ποδοσφαιριστές το βλέπουμε πλέον έτσι. Όταν πήγαινα να παίξω με τους φίλους μου, δεν με ένοιαζε τόσο αν θα χάσω ή θα κερδίσω. Τώρα είμαι επαγγελματίας, πρέπει να μπαίνω στο γήπεδο μόνο για να κερδίσω.
Έχεις παίξει ποτέ μπάλα στο δρόμο; Γιατί όλοι οι παλιοί ποδοσφαιριστές, ξέρεις, από εκεί ξεκινούσαν...
Μπάλα έμαθα να παίζω στο χωριό μου, την Γκρόντσα, κοντά στο Γκιμαράες. Πήγα από νωρίς στην ομάδα του χωριού και έτσι έπαιζα σε κανονικό γήπεδο από την αρχή.
Έχεις φανταστεί ποτέ ότι ξυπνάς το πρωί για να πας σε μια δουλειά που δεν σου αρέσει και πληρώνεσαι λίγο για αυτήν; Τώρα, που είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και ξέρεις πώς είναι, θα άντεχες να βρεθείς σε αυτήν τη θέση;
Όχι, ποτέ. Από 7 ετών ονειρεύομαι να γίνω ποδοσφαιριστής και είμαι ευτυχής που τα κατάφερα. Αν δεν ήμουν ποδοσφαιριστής; Δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, δεν ξέρω και κάτι άλλο, εδώ που τα λέμε.
Τι είναι καλύτερο; Μια φάση όπου περνάς πέντε έξι αντιπάλους, πλασάρεις τον τερματοφύλακα και η μπάλα καταλήγει άουτ με όλο το γήπεδο να σε χειροκροτεί ή το να σπρώξεις απλά την μπάλα σε κενή εστία και να κάνεις το 3-0 σε ένα αδιάφορο παιχνίδι;
Θα προτιμούσα το δεύτερο. Αν διάλεγα την αποθέωση που είπες, θα σου έλεγα ψέματα. Σημασία στο ποδόσφαιρο έχει μόνον το αποτέλεσμα πλέον, τι να κάνουμε; Κι αν το αποτέλεσμα που θα πετύχεις είναι θετικό, τότε όλα είναι καλά.
Ο κόσμος αγαπάει μόνον τους φαντεζί ποδοσφαιριστές;
Οι οπαδοί λατρεύουν πρώτα από όλα τους ποδοσφαιριστές που δίνουν και την ψυχή τους για την ομάδα. Τα υπόλοιπα έπονται...
Τι νομίζεις ότι λείπει από τον ΠΑΟΚ για να κατακτήσει το πρωτάθλημα;
Δεν ξέρω πολλά για το ελληνικό ποδόσφαιρο και συνήθως αποφεύγω να μιλάω. Λένε ότι οι ομάδες της Αθήνας έχουν εύνοια σε πολλά, και ένα από αυτά είναι η διαιτησία. Αν κρίνω από τους αγώνες που δώσαμε πέρυσι με τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο και τον Παναθηναϊκό στο Πρωτάθλημα, η αλήθεια είναι ότι αδικηθήκαμε. Βέβαια, για να μπορέσεις να πάρεις ένα πρωτάθλημα πρέπει να έχεις και την κατάλληλη νοοτροπία. Να πιστέψεις, δηλαδή, ότι μπορείς να το κατακτήσεις.
Θα έπαιζες ποτέ στον Άρη;
Δύσκολη ερώτηση. Ο ποδοσφαιριστής έχει μικρή καριέρα και τα χρήματα παίζουν το σημαντικότερο ρόλο στις αποφάσεις του. Δεν σκέφτομαι και δεν φαντάζομαι ότι θα φορέσω ποτέ τη φανέλα του Άρη γνωρίζοντας την αντιπαλότητα που υπάρχει με τον ΠΑΟΚ και, φυσικά, το πόσο έχω δεθεί με την ομάδα και τον κόσμο. Ωστόσο, ποτέ μην λες ποτέ. Football is business.
Τι ομάδα είσαι στην Πορτογαλία;
Βιτόρια Γκιμαράες. Είναι η ομάδα όπου έκανα τα πρώτα μου βήματα, αυτή που αγάπησα από μικρός. Όταν αποφάσισα να φύγω από την Πόρτο και να πάω στον ΠΑΟΚ, μου άρεσε πολύ η ιδέα να φορέσω πάλι μαύρο-άσπρο όπως της Γκιμαράες. Το θεώρησα μοιραίο.
Που είναι πιο ωραία η ζωή; Στην Ελλάδα ή στην Πορτογαλία;
Έχω ζήσει αρκετά και στο Πόρτο, που είναι μια όμορφη πόλη. Όμως σαν την Ελλάδα δεν είναι πουθενά. Καλύτερος καιρός, καλύτερες παραλίες... Μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο Έλληνας τη ζωή. Βγαίνει έξω για καφέ, για ποτό... Στην Πορτογαλία, οι άνθρωποι σου δίνουν την εντύπωση ότι ζουν για να δουλεύουν.
Θα έμενες στην Ελλάδα σε όλη την καριέρα σου;
Δεν το έχω σκεφτεί. Όλοι, όταν γίνονται ποδοσφαιριστές, επιθυμούν να παίξουν στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα προκύψει αργότερα στη ζωή μου.
Έχεις σκοπό να γυρίσεις κάποτε στο χωριό σου;
Ούτε αυτό το ξέρω. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δηλώνουν δεμένοι με τον τόπο τους. Θα πάω τα Χριστούγεννα, βέβαια, αλλά αυτό έχει να κάνει με το ότι είμαι δεμένος με την οικογένειά μου και τους φίλους μου όχι με τον τόπο...
Η παρούσα συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο 2010
