Μανού Τζινόμπιλι (Manu Ginóbili) Αφιέρωμα

manu-ginobili


Έχει αναδειχθεί ως ο καλύτερος Αργεντινός αθλητής, τιμή που δεν συνηθίζεται σε κάποιον που ασχολείται με την πορτοκαλί μπάλα. Στον απαιτητικό κόσμο του ΝΒΑ, χρειάζονται guts για να καθιερωθείς. Αν έχει ο Μανού Τζινόμπιλι; Έχει για αυτόν, αλλά κυρίως έχει για όλους, όσους δεν έχουν πειστεί ακόμη, ότι "Manu plays for 2".


Χρόνια παιδικά, χρόνια ξένοιαστα


Μπάχια Μπλάνκα, 28 Ιουλίου 1977… Ο Χόρχε και η Ρακέλ Τζινόμπιλι αγγίζουν τα όρια της πολύτεκνης οικογένειας, φέρνοντας στον κόσμο το μικρό Εμάνουελ. Έχουν προηγηθεί άλλα δύο αγόρια, ο Λέαντρο και ο Σεμπάστιαν και το νέο μέλος της οικογένειας κλέβει την παράσταση, αφού κάθε μωρό έχει τη δική του ξεχωριστή χάρη. Στη χώρα του ταγκό, την Αργεντινή το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ, όπως και σχεδόν σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική. Άλλωστε, είναι άσκοπο ξόδεμα μελάνης να αναφερθεί το όνομα «Ντιέγκο Μαραντόνα» και τη λατρεία που υπάρχει γύρω από το «θεό» της μπάλας.


Η Μπάχια όμως αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα, καθώς θα μπορούσε να αποκαλεστεί και ως «μπασκετομάνα» με τα πολλούς συλλόγους που καταγράφονται στο «ληξιαρχείο» της και οι οποίοι ασχολούνται με την «σπυριάρα». Ο ίδιος ο πατέρας του Μανού (συγχωρέστε τη χρησιμοποίηση του μικρού ονόματος, αλλά είναι cult πλέον) ήταν μάνατζερ στην ομάδα Μπαχιένσε Ντελ Νόρτε, ενώ τα αδέρφια του ήταν από τους καλύτερους παίκτες της. Ο «Τζίνο» σε καμία περίπτωση δεν προδικάζει με το παρουσιαστικό του (μικρόσωμος και πολύ αδύνατος), ότι το μέλλον του ανήκει σε έναν «πλανήτη» βόρεια της Αργεντινής.


Όμως, ο Μανού έχει το μυαλό του στην πορτοκαλί μπάλα και που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, είναι στις προπονήσεις των μεγαλύτερων αδερφών του και ξεκλέβει λίγο χρόνο από τους προπονητές του, που έχουν διακρίνει τον εκκολαπτόμενο έρωτα του πιτσιρίκου με το μπάσκετ. Μάλιστα, ο ένας από αυτούς, ο Όσκαρ Σάντσεζ του μαθαίνει να «μπιστάει», όπως λένε και στο μπάσκετ, τη μπάλα με το ένα χέρι, απαγορεύοντάς του να την κοιτάει. Κάθε lifestory έχει τις δικές του ειρωνείες, τα δικά του περίεργα περιστατικά και τις δικές του φάρσες, τις οποίες σκαρφίζεται η ίδια η ζωή. Ο Ιούνιος είναι μακράν ο καλύτερος μήνας της παιδικής ηλικίας του Μανού. Όχι, επειδή τα σχολεία βάζουν λουκέτο, αλλά διότι οι τελικοί του ΝΒΑ μεταδίδονται στην Αργεντινή και στην τηλεοπτική prime time, ο σταθερότερος τηλεθεατής της χώρας είναι ο Τζινόμπιλι.


Κρυμμένα όνειρα


Στα μάτια του (και όχι μόνο φυσικά), ο Μάικλ Τζόρνταν φαντάζει εξωπραγματικός και με δυνάμεις ήρωα που ξεγλίστρησε από τις ιστορίες των καρτούν και βρέθηκε στον κόσμο των ανθρώπων για να τους διδάξει μαθήματα βαρύτητας. Στο δωμάτιό του η αφίσα του Air έχει την καλύτερη θέση, ενώ το βίντεο παίρνει φωτιά με το Come Fly with Me και το Michael Jordan’s Playground, όπου ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών δείχνει μερικά από τα μυστικά του αθλήματος, που τα ξέρει μόνο αυτός.


Κολλητός του φίλος, ο Πέπε Σάντσεζ, που έχει δείξει και αυτός την προτίμησή του προς την «καλαθόσφαιρα». Μόνο που ο Σάντσεζ έχει τραβήξει όλα τα βλέμματα των λαγωνικών της Αργεντινής, οι οποίοι αναζητούν παίκτες για τις μικρές Εθνικών ομάδων. Στον αντίποδα, ο Τζινόμπιλι παλεύει να καθιερωθεί στην ομάδα της Μπάχια Μπλάνκα. Ναι, καλά προσέξατε… Να καθιερωθεί.


Η εφηβεία φτάνει και μαζί της έρχονται και 25 εκατοστά, τα οποία ψηλώνουν τον Μανού, αλλά το βάρος του παραμένει εμπόδιο για μεγαλεπήβολους στόχους. Όσο και αν εκπλήσσει, ένας προπονητής του, δεν του επιτρέπει να σουτάρει από τη γραμμή του τριπόντου, επειδή η μπάλα δε φτάνει καν τη στεφάνη! Κάπου εκεί όμως, ο μετέπειτα σταρ του ΝΒΑ αναλαμβάνει δράση και σε ηλικία 18 ετών πραγματοποιεί το (διστακτικό έστω) ντεμπούτο του με τη φανέλα της Αντίνο, ενώ ακολουθεί μια χρονιά με τη φανέλα της Εστουντιάντες Μπάχια Μπλάνκα, πριν έρθει η αμέσως επόμενη σεζόν, στην οποία αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.


«Ταξίδι» στην Ευρώπη


Οι «δορυφόροι» των ευρωπαϊκών ομάδων αρχίζουν να στέλνουν σήμα και το όνομα του Μανού πιάνει τα μονόστηλα των εφημερίδων με τα στατιστικά του και τα βιογραφικά του στοιχεία. Τη σεζόν 1997-98 και ο ίδιος συνεχίζει να ψηλώνει, η Ρέτζιο Καλάμπρια του δίνει τη φανέλα με το νούμερο 10 και εκείνος τη φοράει χωρίς πολλή σκέψη. Είχε φτάσει η ώρα για την αναχώρηση ή καλύτερα για την απογείωση. Οι 16.9 πόντοι του δεν είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της πρώτης του σεζόν στη Γηραιά ήπειρο, αλλά το γεγονός ότι οι συμπαίκτες του, μόνο που δεν κάνουν αίτηση στο τεχνικό τιμ της Ρέτζιο για μόνιμη παρουσία του Μανού στο παρκέ και την εκάστοτε αγωνιζόμενη πεντάδα.


Ομαδικός, με εξαιρετική αίσθηση του χώρου και με διάθεση να δουλέψει και να παίξει άμυνα. Στη δεύτερη χρονιά του, ανακηρύσσεται καλύτερος παίκτης του ιταλικού πρωταθλήματος. Στο… μακρινό πλανήτη, αρχίζουν να κοιτούν προς την Ιταλία και ο τζένεραλ μάνατζερ των Σαν Αντόνιο Σπερς, Ρ.Κ Μπιοούφορτν τον βάζει στην ατζέντα του με αρκετά αστεράκια. Τα ντραφτ δεν αργούν και το 1999 στο δεύτερο γύρο τους, ο Αργεντινός καπαρώνει την 57η θέση. Αλλά ακόμη ήταν νωρίς…


Με προορισμό ένα μαγικό πλανήτη


Τη σεζόν 2000-01 ο Μανού Τζινόμιπιλι περνάει από τη μεταγραφική λίστα του Ολυμπιακού με τον Ηλία Ζούρο να θέλει σαν κολασμένος την απόκτησή του. Μέχρι όμως να αποφασίσει ο Ολυμπιακός αν του κάνει ή όχι (;), ο Μανού έχει διαλέξει από μόνος του: Κίντερ Μπολόνια. Με την Κίντερ κάνει «παπάδες», αναδεικνύεται MVP της κανονικής περιόδου, ενώ στην Ευρωλίγκα την οδηγεί στην κορυφή και κερδίζει το βράβειο του MVP στο φάιναλ φορ. Την επόμενη σεζόν, παίρνει και πάλι το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη της ιταλικής λίγκας και οι Σπερς καταλαβαίνουν ότι η ειμαρμένη ώρα είναι πλέον γεγονός.


Το συμβόλαιο τοποθετείται επί της τραπέζης και αναγράφει 2,9 εκατομμύρια δολάρια. Λίγο πριν την προσγείωσή του στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ κάνει πράματα και θάματα με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Ιντιανάπολη. Με 21 πόντους σε 23 λεπτά κόντρα στη Ρωσία και με μία απολύτως ηγετική παρουσία σε όλο το τουρνουά. Στον επόμενο αγώνα ακολουθεί η ομάδα των Η.Π.Α. και άπιστοι αποδέχονται τα θαύματα.


Οι Αμερικανοί, ύστερα από 58 συναπτές νίκες (από το 1992 με τη Dream Team) γνωρίζουν και την άλλη πλευρά του νομίσματος, με την Αργεντινή να επικρατεί με 87-80! Ακολουθεί όμως μια άτυχη στιγμή στον ημιτελικό, με τον τραυματισμό του στο γόνατο, στο νικηφόρο αγώνα με τη Γερμανία, την στιγμή που επιχειρούσε ένα τρίποντο (τη στεφάνη έχει καταφέρει να τη φτάσει εδώ και καιρό), μπροστά στον Νοβίτσκι. Η Αργεντίνη εν τέλει προκρίνεται στον τελικό, αλλά η μεγάλη πορεία των «γκαούτσος» βρίσκει άδοξο τέλος κόντρα στη Γιουγκοσλαβία, που κατακτά τον τίτλο, με τον Τζινόμιπλι να αγωνίζεται λαβωμένος για 12 λεπτά. Στη συνέχεια, ακολουθεί μια περίοδος αποθεραπείας για το τραυματισμένο του γόνατο και μια περίοδο προσαρμογής στους Σαν Αντόνιο Σπερς.


Τhe show goes on


Όπως όλα όμως, έτσι και αυτή πέρασε και ο Μανού είναι πλέον ένα από τα best thing των επίδοξων και πολύ πιθανών πρωταθλητών του ΝΒΑ. Η πορεία του στο ΝΒΑ δεν καταγράφεται, διότι ακόμη δεν έχει τελειώσει ή μπορεί και να είναι ακόμη στην αρχή και μόνο στο πρώτο δαχτυλίδι.


Ένας αριστερόχειρας από την Μπάχια της Αργεντινής, ένας αδυνατούλης πιτσιρίκος που προσπαθούσε να ντριμπλάρει κοιτώντας ευθεία και όχι τη μπάλα. Ένας παίκτης που στην εφηβεία απέφευγε τα τρίποντα, επειδή έκανε air ball και λίγο αργότερα ο Γιώργος Ζευγώλης έκανε «κέντα» και τον έκοψε από τα… ντραφτ της Νήαρ Ήστ. Αυτός είναι ο Μανού Τζινόμπιλι. Πλάκα πρέπει να μας κάνουν. Σιγά μην είναι αυτός. Κάποιος άλλος θα είναι. Κάποιο λάθος έχει γίνει, δε μπορεί…


Something to remember


  • Έχει παίξει τρεις φορές στο ιταλικό All Star Game
  • Μέλος της καλύτερης πεντάδας, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002 μαζί με τους Μινγκ, Νοβίτσκι, Στογιάκοβιτς και Καμερον.
  • Τη σεζόν 2002-03 βρέθηκε στη δεύτερη καλύτερη rookie πεντάδα. Το 2003 έγινε ο πρώτος Αργεντινός που έπαιξε σε τελικούς ΝΒΑ
  • Τον Ιανουάριο του 2005 πέτυχε ρεκόρ καριέρας με 48 πόντους στη νίκη των Σπερς επί των Σανς με 128-123.
  • Κατέκτησε με την Αργεντινή το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, το πρώτο της ύστερα από το 1952.
  • Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το winning και απίστευτο καλάθι κόντρα στη Σερβία, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Once in a lifetime.
  • Το κλειστό γήπεδο στην Αργεντινή, όπου μεγάλωσε με τη μπάλα του μπάσκετ, έχει το όνομά του.


Είπαν για τον Μανού Τζινόμπιλι (Manu Ginóbili)


«Λατρεύω τον Μανού. Κάνει το παιχνίδι πιο δύσκολο και είναι εξίσου δύσκολο να τον μαρκάρεις. Κάνει το παιχνίδι δύσκολο και για τους διαιτητές. Τον θέλεις με το μέρος σου, όχι αντίπαλο». Τζόρτζ Καρλ


«Μου προκαλεί άγχος στο στομάχι» Ρούντι Τομζάνοβιτς


«Είναι από τους παίκτες που θέλουν τη μπάλα στα χέρια τους, τις κρίσιμες στιγμές και αν δεν την πάρει με κοιτάει σα να μου λέει, έχεις καταλάβει ότι είμαι στο παρκέ;». Γκρεγκ Πόποβιτς.


«Τρελαίνομαι να τον βλέπω να παίζει» Καρμέλο Άντονι


«Το να παίζω μαζί με τον Μανού, είναι σα να παίζω με τον αδερφό μου» Τόνι Πάρκερ


«Βάζει το κεφάλι κάτω και προχωράει και εμείς προσευχόμαστε για το καλύτερο», Τιμ Ντάνκαν.