Την ώρα που εκατομμύρια παιδάκια στην Ευρώπη τρώγοντας... πατατάκια βλέπουν αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ μπροστά από την τηλεόραση, κάποια άλλα κάνουν μαγικά με την μπάλα ξυπόλητα σε καυτή άμμο και σκοτεινά στενά...
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν, πως το θέαμα που προσφέρει πλέον το ποδόσφαιρο σε όλον τον κόσμο, είναι πολύ κατώτερο απ΄ ό,τι τα προηγούμενα 20-30 χρόνια. Ότι σήμερα το ποδόσφαιρο δε βασίζεται πια τόσο στην τεχνική, όσο στη δύναμη και τη φυσική κατάσταση των παικτών. Με λίγα λόγια δηλαδή, πως η ιατρική έχει μπει πάνω από το παιχνίδι.
Ένας από τους λόγους που συνέβαλλαν σε αυτή την εξέλιξη, είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον παίκτες της... αλάνας, όπως λέμε στην Ελλάδα, ποδοσφαιριστές του δρόμου δηλαδή, όπως τους αποκαλούν στο εξωτερικό.
Στις μέρες μας, σε πολλές χώρες δεν βλέπεις μικρά παιδιά να παίζουν στις αλάνες και να ασχολούνται με τις ώρες με μία μπάλα. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν πλέον αλάνες...
Στη Γερμανία και την Αγγλία το ποδόσφαιρο του δρόμου (street soccer) έχει εξαφανιστεί και οι άνθρωποι που ασχολούνται με το άθλημα προσπαθούν να κρατήσουν τη φιλοσοφία του, όταν μικρά παιδιά πηγαίνουν στις ακαδημίες των ομάδων.
Αντίθετα στην Ισπανία, την Ιταλία , την Πορτογαλία, το ποδόσφαιρο του δρόμου προσπαθεί να αντέξει στο χρόνο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως τα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου σε αυτές τις χώρες, είναι η πολλή καλή τεχνική κατάρτιση και πως οι παίκτες αυτών των χωρών, είναι πολύ πιο θεαματικοί, απ΄ ό,τι π.χ. οι Γερμανοί ή οι Σκανδιναβοί.
Βέβαια και στην Ελλάδα οι συνθήκες έχουν αλλάξει και το μόνο ενθαρρυντικό, είναι η... καινούργια μόδα, που λέγεται «5Χ5».
Το ελεύθερο παιχνίδι γεννάει μεγάλους μπαλαδόρους
Στη Βραζιλία που παίζουν ελεύθερα (εκεί βέβαια στις παραλίες και τις φαβέλες) τα ταλέντα είναι αμέτρητα, ενώ σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, παρόλο που είναι επαγγελματίες έχουν ακόμα τα χαρακτηριστικά, που τους έμειναν από τότε που έπαιζαν πιτσιρικάδες στο δρόμο και τους κάνουν να ξεχωρίζουν.
Ποια είναι αυτά; Η εκρηκτικότητα, η ταχύτητα και φυσικά η ντρίμπλα και ο απόλυτος έλεγχος της μπάλας, τόσο στον αέρα όσο και στο έδαφος. Τα περίτεχνα «τσαλιμάκια» γίνονται από τέτοιους παίκτες... Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ροναλντίνιο.
Βασικός λόγος, που έχει εξαφανιστεί το ποδόσφαιρο της αλάνας, είναι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου. Τα παιδιά πλέον δεν παίζουν στις αλάνες. Πρώτα από όλα, διότι δεν υπάρχουν μέρη να παίξει ελεύθερα ένα παιδί. Επίσης οι γονείς προτιμούν να στείλουν τα παιδιά τους σε κάποια οργανωμένη ακαδημία.
Η Γαλλία του 1998 το καλύτερο παράδειγμα
Οι Γάλλοι προσπάθησαν να αλλάξουν αυτό το σκηνικό και η κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου του 1998 μόνο τυχαία δεν ήταν.
Οι Τζορκαέφ, Ντεσαγί, Ντεσάμπ, Ζιντάν, Ανρι και Τρεζεγκέ, είναι ταλέντα που έχουν βγει από το Διεθνές Ινστιτούτο ποδοσφαίρου(Institut de Football) στη Γαλλία. Μία οργανωμένη προσπάθεια που ξεκίνησε το 1972 και άρχισε να δίνει ουσιαστικά αποτελέσματα το 1988. Τότε το Ινστιτούτο αυτό, διάλεξε δεκαεξάχρονα παιδιά από διάφορα σχολεία και ακαδημίες και τους έμαθε τα μυστικά του ποδοσφαίρου, πέρα από τα «τετριμμένα», που προσφέρουν οι ακαδημίες των ποδοσφαιρικών συλλόγων.
«Η ιδανική ηλικία για να δουλέψεις σωστά με ένα παίκτη, είναι αυτή των 10-15 ετών. Στα 13 γνωρίζεις ήδη αν μπορεί να καταφέρει να γίνει ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής» υποστηρίζουν οι ειδικοί.
Όλοι οι σύλλογοι πλέον, αναγκάζονται να δίνουν βάση στην ακαδημία τους, αφού τελείωσαν οι εποχές που οι σκάουτερ έψαχναν ταλέντα στις αλάνες.
Ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον είχε δηλώσει πριν 2 χρόνια πως με δεδομένη τη δουλειά που γίνεται στην ακαδημία της ομάδας, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ γλίτωσε 30 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα δαπανούσαν σε μεταγραφές οι «μπέμπηδες».
Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει...
Όμως δυστυχώς για την ιστορία και την κουλτούρα του “βασιλιά των σπορ”, η κατάσταση δεν είναι “ρόδινη”. Υπάρχουν πλέον παιδιά 12-13 χρονών που έχουν ήδη μάνατζερ!
Δηλαδή οι νέοι πλέον, μπαίνουν από νωρίς στο χώρο του επαγγελματισμού και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επιτυχία και όχι το παιχνίδι. Επίσης υπάρχουν πολλά παιδιά μικρότερης ηλικίας οκτώ ως δέκα χρονών που πιέζονται αφάνταστα για να πετύχουν, από γονείς, προπονητές και το περιβάλλον τους.
Να φανταστεί κανείς ότι πριν λίγα χρόνια υπήρχαν ταλέντα ηλικίας 12-13 ετών που συμμετείχαν σε ακαδημίες της Αγγλίας και έδιναν 80 παιχνίδια την περίοδο! (Σύλλογος, σχολικοί αγώνες, ομάδες επιλέκτων ).
Που είναι ο νέος Χατζηπαναγής;
Γι αυτό και στην Ελλάδα, μάλλον δεν θα δούμε άλλο Χατζηπαναγή, άλλο Δομάζο, άλλον Κούδα... Καλά που υπάρχουν οι Βραζιλιάνοι και οι Αργεντινοί, που βγάζουν ακόμα πραγματικούς «μάγους» της μπάλας, από τις φτωχογειτονιές του Ρίο Ντε Τζανέιρο και του Μπουένος Αιρες.
