Δεν είναι μόνο το απόλυτο αφεντικό του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά κι ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση της Ευρωλίγκα. Το σημαντικότερο, όμως, για τον Παναθηναϊκό είναι ότι σε κάθε ματς παρουσιάζεται καλύτερος από το προηγουμένο. Πως γίνεται αυτό; Το athlitikanea.gr απαντάει.
Το μπάσκετ δεν είναι άμυνα, επίθεση, ριμπάουντ, ή οποιαδήποτε άλλο μεμονωμένο στοιχείο. Το θέμα είναι σφαιρικό, αποτελεί το αποτέλεσμα μιας αλυσιδωτής αντίδρασης, ενός κύκλου φάσεων και γεγονότων. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίσουμε και το φαινόμενο του Παναθηναϊκού. Για την επιτυχία του δεν ευθύνεται π.χ ένας παικτης, ή ένα κομμάτια του παιχνιδιού, αλλά το σύνολο. Αλλωστε το ένα φέρνει το άλλο. Είναι η αντιστροφή ενός φαύλου κύκλου. Δηλαδή ένας... Παύλος κύκλος (σ.σ το πιάσατε το υπονοούμενο ε;).
Το χτίσιμο της δυναστείας
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήρθε στη χώρα μας το 1999 και από τότε έχει κατακτήσει 5 πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, δύο ευρωπαϊκούς τίτλους κι έχει πάρει μέρος σε τέσσερα φάιναλ-φορ. Το σημαντικότερο είναι ότι έχτισε μια ομάδα (σιγά-σιγά), στην οποία προστέθηκαν με τον καιρό διάφοροι παίκτες, που σήμερα αποτελούν ένα καλοδουλεμένο σύνολο, στο οποίο το "εγώ" έχει γίνει "εμείς".
Από την εποχή του Σούμποτιτς έχουν μείνει μόνο ο Αλβέρτης κι ο Καλαϊτζής. Το 2002 ήρθαν οι Λάκοβιτς, Τσαρτσαρής. Το 2003 οι Μπατίστ, Χατζηβρέττας, Σάκοτα. Το 2004 οι Διαμαντίδης, Παπανικολάου, Σκεπάνοβιτς, Φέμερλινγκ. Πέρσι ο Σπανούλης κι ο Τομάσεβιτς, που συνθέτουν την "ορχήστρα" του Ομπράντοβιτς.
Η φιλοσοφία του "Ζοτς"
Το σημαντικό είναι ότι ο "Ζοτς" έχει καταφέρει τόσα χρόνια να περάσει τη φιλοσοφία του, που πλέον έχει γίνει δεύτερη φύση. Το μεγάλο "όπλο" αυτής της ομάδας είναι η ικανότητα της να διαβάζει το παιχνίδι. Εντοπίζει αμέσως τον αδύναμο κρίκο ή κάποιο μις-ματς και χτυπάει εκεί, χωρίς εγωισμό, αλλά με μεθοδικότητα. Η μπάλα θα πάει πραγματικά στον αμαρκάριστο, έστω κι αν χρειαστεί προηγουμένως 2-3 παίκτες να απαρνηθούν μια ευκαιρία για σουτ, προκειμένου να εμπιστευτούν με μια πάσα αυτόν που έχει καλύτερες προϋποθέσεις για να εκτελέσει.
Για αυτό κι ο Ομπράντοβιτς δεν λογαριάζει ονόματα και περγαμηνές. Προτιμά να αποκτήσει παίκτες που γνωρίζει τι θα του προσφέρουν, μα πάνω από όλα θα είναι σε θέση να παίξουν για την ομάδα, καθώς δεν θέλει σε καμία περίπτωση η ομάδα να παίζει για αυτούς. Κανείς δεν μπαίνει πάνω από το σύστημα. Κανείς δεν θυσιάζει μια άμυνα για να ξεκουραστεί ενόψει επίθεσης. Για να παίξεις 40 λεπτά θα πρέπει να είσαι έτοιμος να μαρκάρεις τον αντίπαλο σου σε κάθε φάση.
Αυτό είναι το "κόλημμα" του Ομπράντοβιτς, που δεν δίστασε να "μονιμοποιήσει" τον Αλβέρτη στο "4" για να τον προφυλάξει στην άμυνα και να του δώσει μεγαλύτερη ελευθερία στο σουτ.
Χρειάζεται, όμως, να πάρει και τα ρίσκα του. Ο Μπάξτερ δεν έπαιζε πολύ επειδή εμπόδιζε την καλή λειτουργεία της άμυνας και την ταχύτητα της επίθεσης. Για αυτό και προτίμησε έναν παίκτη με καλύτερη πάσα (Τομάσεβιτς), από το να πάρει ένα "θηρίο" που θα κατέβαζε σε κάθε αγώνα πάνω από 10 ριμπάουντ και θα έβαζα 3-4 καλάθια με προσωπικές ενέργειες στο ποστ.
Για αυτό έμεινε κι ο Μπατίστ. Μετά από τρία χρόνια έχει αποβάλει τα χαρακτηριστικά των Αμερικάνων. Παίζει για την ομάδα, έστω κι αν σε ένα ματς θα κάνει μόνο σκριν και θα πασάρει τη μπάλα κάθε φορά που την ακουμπάει στο λόου-ποστ.
Ο Ομπράντοβιτς προτιμά να παίζει στο "5" με τον ύψους 2.02 Μίντλετον, ο οποίος όμως θα παίξει εξαιρετική άμυνα στο πικ-εν-ρολ, από το να χρησιμοποιεί έναν ψηλό με μεγαλύτερη ευχέρεια στα ριμπάουντ ή στο σκοράρισμα.
Παρόλα αυτά είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Πρέπει να εξετάσουμε ποια είναι η διαφορά του φετινού Παναθηναϊκού, που μοιάζει αχτύπητος, παρά το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να βρει εύκολα αδυναμίες.
Το κάτι... παραπάνω
Καταρχήν έγιναν δύο μεταγραφές ουσίας, που δίνουν το κάτι παραπάνω. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας εξαιρετικός γκαρντ, με κυριότερο προσόν τον χαρακτήρα. Έκανε τον Παναθηναϊκό την... ομάδα του (με την καλή έννοια, όπως είχε κάνει και στο Μαρούσι), λες κι είναι παλιοσειρά σαν τον Αλβέρτη. Καταρχήν κέρδισε το χρόνο συμμετοχής του με την άμυνα, στην οποία διακρίνεται για τα γρήγορα πόδια του, που τον καθιστούν ακόμη πιο αποτελεσματικό από τον Γιάκα Λάκοβιτς.
Είναι καλός στο ένας-εναντίον-ενός, πασάρει καλά μετά από διείσδυση, σουτάρει μετά από ντρίμπλα, ξέρει να παίζει πικ-εν-ρολ και γενικά αποτελεί τον ιδανικό συνδυασμό του... Γιάκα Λάκοβιτς και του Δημήτρη Διαμαντίδη. Αποτελεί τον μέσο όρο ενός από τους κορυφαίους επιθετικούς κι ενός από τους κορυφαίους αμυντικούς πλέι-μέικερ της Ευρώπης!
Από την άλλη μιλάμε για έναν παίκτη με τεράστια ψυχικά αποθέματα. Μπαίνει μέσα να "φάει" τον αντίπαλο κι αυτό το εκτιμούν όλοι. Κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν οι συμπαίκτες του. Σε κάθε τάιμ-άουτ του ορμάνε 2-3 για high-five κι αγκαλιές. Ο σεβασμός δεν απονείμεται. Κερδίζεται. Κι ο Σπανούλης αυτο το πέτυχε από την πρώτη ημέρα.
Έπαιξε ρόλο η παρουσία του στο Μαρούσι, αλλά και στην Εθνική ομάδα, η οποία παίζει με παρόμοιο στυλ με τον Παναθηναϊκό, έχοντας παρόμοιες αρχές τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Γνωρίζοντας τους Αλβέρτη, Τσαρτσαρή, Παπανικολάου, Διαμαντίδη και Χατζηβρέττα από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα αυτόματα απέκτησε ένα προβάδισμα στην κούρσα... προσαρμογής του στα νέα δεδομένα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Τομάσεβιτς που ξέρει τον Ομπράντοβιτς (σ.σ από την εθνική ομάδα της Σερβίας) απ' έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζει τι ζητάει ο προπονητής του κι άρα τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο. Τι είναι αυτό; Να πασάρει αποτελεσματκά τη μπάλα όταν την παίρνει στο λόου-ποστ (τομέα στον οποίο θεωρείται από τους καλύτερους στην Ευρώπη) και να πάει στα επιθετικά ριμπάουντ, κομμάτι του παιχνιδιού που αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Ήταν δηλαδή ο παίκτης που έλειπε στον Παναθηναϊκό, έστω κι αν αυτό δεν γινόταν αντιληπτό από τον κόσμο, που προτιμούσε έναν Αμερικανό σέντερ πιο... εντυπωσιακό.
Ο τρόπος παιχνιδιού
Στο μυαλό του Ομπράντοβιτς, όμως, προέχει η φιλοσοφία του. Η ομάδα δηλαδή να παίζει σύμφωνα με τα δικά του πρότυπα. Ποια είναι αυτά; Πίεση στην άμυνα από παίκτες που μπορούν να προσαρμοστούν στην τακτική που επιλέγεται (στα πικ-εν-ρολ και στα διάφορα σκριν). Η παρουσία των Διαμαντίδη, Παπανικολάου, Μπατίστ, Τσαρτσαρή παικτών δηλαδή που μπορούν να μαρκάρουν με την ίδια άνεση ψηλότερο ή κοντύτερο παίκτη, επιτρέπουν τους συχνές αλλαγές, που κάνουν την άμυνα πολυπρόσωπη και απροσπέλαστη.
Στην επίθεση η ομάδα στηρίζεται στην παρουσία αρκετών καλών σουτέρ. Για να βγουν όμως τα αμαρκάριστα σουτ προηγείται εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας, μα πάνω από όλα εντυπωσιακό spacing, δηλαδή κίνηση των παικτών χωρίς τη μπάλα, που αλλάζουν θέσεις στο γήπεδο με ταχύτητα και με έναν τρόπο, που νομίζεις ότι είναι δεμένοι με... σκοινί.
Χρειάζεται όμως και ένα ακόμη στοιχείο. Η δημιουργία. Οι Διαμαντίδης-Λάκοβιτς έχουν τη δυνατότητα να περάσουν τον παίκτη τους και να αναγκάσουν την άμυνα να πραγματοποιήσει περιστροφές. Εκεί "χτυπούν" οι σουτέρ ή οι ψηλοί, που εκμεταλλεύονται τις πάσες. Το ίδιο γίνεται με τα πικ-εν-ρολ (εκπληκτικός σε αυτό το κομμάτι ο Λάκοβιτς), αλλά και το ποστάρισμα των ψηλών, που γίνεται περισσότερο για να ανοίξει ο χώρος για τους περιφερειακός, παρά για να σκοράρουν οι ίδιοι οι παίκτες ρακέτας.
Οπότε ερχόμαστε και πάλι στο θέμα της ομοιογένειας. Η ομάδα παίζει καιρό μαζί, οπότε ξεκινάει με προβάδισμα τη σεζόν. Δεν χρειάζεται χρόνος για να μοντάρισμα και προσαρμογή. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό αν συγκρινούμε με άλλες ευρωπαϊκές ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα, η Τάου, η ΤΣΣΚΑ κι η Μπενετόν που άλλαξαν προπονητή, ή οι Μακάμπι (Σόλομον αντί Γιασικεβίτσιους), Σιένα και Φορτιτούντο Μπολόνια, που άλλαξαν σημαντικούς παίκτες. Για αυτό το "τριφύλλι" (όπως κι Εφές που ακολούθησε την ίδια τακτική) θεωρείται ένα από τα μεγάλα φαβορί για τον τίτλο της Ευρωλίγκα.
Πυραυλοκίνητη επίθεση
Όσο αφορά τώρα τα καθαρά αγωνιστικά θέματα, αξίζει να σημειωθεί ότι φέτος οι "πράσινοι" στην επίθεση τους χρησιμοποιούν ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα. Οποιαδήποτε κίνηση γίνεται με σπριντ είτε μιλάμε για ξεμαρκάρισμα, ή για την τοποθέτηση για κάποιο σκριν. Υπάρχει διαρκής κίνηση, που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την άμυνα, που δεν... κάθεται σε ησυχία. Αυτό όμως προϋποθέτει και την παρουσία 13 εξίσου καλών παικτών, σε τέτοιο βαθμό που ο αντίπαλος δεν ξέρει από που να προφυλαχθεί. Οι "πράσινοι" κάνουν αλλαγές, αλλά η απόδοση μένει η ίδια.
Αυτή είναι η απόδειξη ότι η ομάδα είναι πάνω από πρόσωπα και παίκτες. Σας θυμίζει κάτι; Τόσο εύκολα ξεχνάτε; Δεν πέρασε δα και πολύς καιρός από την 25η Σεπτεμβρίου του 2005.
