Τον αγώνα Πορτογαλία - Ελλάδα στις 12-06-2004 περιγράφει στο athlitikanea.gr o Γιώργος (αναγνώστης του ιστότοπου μας) θέλοντας να μας εξηγήσει πως βίωσε εκείνο το ονειρικό έπος τότε στο Estádio do Dragão.
Βιογραφικό Σημείωμα Είναι 28 χρονών και εργάζεται ως Σύμβουλος Επιχειρήσεων. Ήταν από τους εκλεκτούς και τυχερούς που βρέθηκαν στον πρώτο αγώνα της Εθνικής μας στην Πορτογαλία. Ως εξαιρετικά προληπτικός, κράτησε το γούρι και τελικά παρακολούθησε και τους έξι αγώνες της Ελλάδας. Άλλο λίγο να έμενε στην Πορτογαλία και θα αντί για "Savva cafe" θα λέγαμε "Giorgo cafe"...
Χώρεσε ένα ολόκληρο 24ωρο σε 2500 λέξεις που διαβάζονται σαν παραμύθι μέσα σε κάτι λιγότερο από 15 λεπτά.
Ο λόγος σε εσένα Γιώργο. Συγκίνησέ μας...
12 Ιουνίου 2004: Η Ελλάδα αντιμετωπίζει στο Ντραγκάο την Πορτογαλία στην πρεμιέρα του Euro 2004. Μια παρέα τεσσάρων φίλων έχει φτάσει στο Πόρτο για να συμπαρασταθεί από κοντά στην Εθνική μας ομάδα, ανυποψίαστη για το ότι θα έχει την τύχη να ζήσει από κοντά την πρώτη σκηνή του πιο όμορφου ποδοσφαιρικού παραμυθιού που γράφτηκε ποτέ. 12 Ιουνίου 2005: Ένα χρόνο μετά, θυμόμαστε μέσα από την ιστορία αυτής της παρέας, την πρώτη πράξη του ποδοσφαιρικού έπους της Πορτογαλίας.
Σάββατο 12 Ιουνίου 2004... Μετά από μια κουραστική Παρασκευή που είχε αναλωθεί στο αεροπορικό ταξίδι και την οδήγηση, στη διαδρομή Αθήνα - Μιλάνο - Λισσαβώνα - Πόρτο, η "ομάδα" έχει ξεκουραστεί και είμαστε έτοιμοι να αναχωρήσουμε για το Ντραγκάο. Με γεμάτες τις μπαταρίες και καθαρό τον λαιμό, ανυπομονούμε να βρεθούμε στο πλάι της Εθνικής.
Οι σπάνιες εμφανίσεις
Για καλή μας τύχη είμαστε από τους ελάχιστους που έχουν προμηθευτεί την επίσημη εμφάνιση της Εθνικής. Μόλις την τελευταία μέρα πριν φύγουμε, την Πέμπτη το πρωί, ο Χάρης έχει προλάβει να αγοράσει τέσσερις εμφανίσεις, δύο μπλε και δύο λευκές, από τα κεντρικά της Adidas. Τις ψάχναμε για μέρες χωρίς επιτυχία, γιατί... δεν είχαν κυκλοφορήσει. Για φαντάσου! Τρεις μέρες πριν την έναρξη του Euro και δεν είχαν βγει στην αγορά οι επίσημες εμφανίσεις της Εθνικής Ελλάδος γιατί δεν ήταν λέει έτοιμες. Για καλή τους τύχη αυτοί που άργησαν τότε να τις έχουν έτοιμες, αργότερα δεν προλάβαιναν να τις τυπώνουν...
Τα "περίεργα" εισιτήρια
Έχουμε κάνει το ταξίδι ανεξάρτητοι, με αεροπορικά εισιτήρια για επιστροφή στις 18 Ιουνίου, τη μεθεπομένη του δεύτερου παιχνιδιού με την Ισπανία δηλαδή, μετά από 7 διανυκτερεύσεις στο Πόρτο. Υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι με τις θέσεις μας βέβαια, καθώς δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι για το αν αυτές είναι μαζί με των υπολοίπων Ελλήνων. Όντας προνοητικός είχα φροντίσει να προμηθευτώ εισιτήρια από την UEFA, για την ακρίβεια 4 πακέτα “Follow your team”. Είχα κάνει την κράτηση μετά το διπλό επί της Ισπανίας, πριν καν εξασφαλίσουμε την πρόκριση για το Euro!
Το πακέτο αυτό λειτουργούσε ως έξης: Σε περίπτωση που η Εθνική έπαιρνε την πρόκριση (όπως και έγινε) για τα τελικά της Πορτογαλίας, είχες την υποχρέωση να προπληρώσεις το συνολικό κόστος των εισιτηρίων για κάθε παιχνίδι, συμπεριλαμβανομένων και των προημιτελικού, ημιτελικού και τελικού. Η UEFA σου έστελνε τα εισιτήρια για τα τρία πρώτα παιχνίδια και τα κουπόνια που θα έπρεπε να ανταλλάξεις με εισιτήρια για τα παιχνίδια νοκ-άουτ, αν έφτανε σε αυτά η ομάδα σου.
Αν η ομάδα σου αποκλειόταν στη φάση των ομίλων, η UEFA σου επέστρεφε τα χρήματα που κόστιζαν τα κουπόνια, κρατώντας απλά μια μικρή προμήθεια για τη διαδικασία. Περιττό να σας πω ότι ενώ είχα πληρώσει όλο το ποσό με την κάρτα μου, είχα ζητήσει από τους τρεις φίλους μου μόνο τα χρήματα για τα εισιτήρια των ομίλων, αφού θεωρούσα δεδομένο ότι με τις Πορτογαλία και Ισπανία στον όμιλο μας, δεν θα παίρναμε την πρόκριση για τα προημιτελικά.
Η... συγκρατημένη απαισιοδοξία
Η ψυχολογία της παρέας ήταν μεν καλή όσον αφορά την εμπειρία, αλλά όπως καταλαβαίνετε και συγκρατημένα απαισιόδοξη δε, όσον αφορούσε την έκβαση του αγώνα. Η Εθνική μας με δύο μόλις συμμετοχές και απολογισμό μία ισοπαλία και πέντε ήττες σε τελικά μεγάλων διοργανώσεων, θα αντιμετώπιζε σε λίγες ώρες τη διοργανώτρια Πορτογαλία, που είχε αποκλειστεί με πέναλτι στην παράταση από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Γαλλία στον ημιτελικό του προηγούμενου Euro.
Η Πορτογαλία είχε κορμό την Πόρτο του Μουρίνιο που μόλις είχε κατακτήσει το Champions League και επιπλέον από τη μέση και μπροστά παίκτες όπως ο Λουίς Φίγκο, ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Παουλέτα. Τέσσερις μέρες αργότερα θα μας περίμεναν οι έταιροι Ίβηρες, οι Ισπανοί, σε ένα δεύτερο εκτός έδρας παιχνίδι ουσιαστικά, με τους Ραούλ, Μοριέντες και όλα τους τα όπλα, έτοιμοι να πάρουν τη ρεβάνς για 0-1 στη Σαραγόσα με το γκολ του Γιαννακόπουλου που τους είχε αναγκάσει να δώσουν μπαράζ για να προκριθούν στο Euro.
Όμως, καθώς πλησίαζε η ώρα για το εναρκτήριο παιχνίδι της διοργάνωσης, όλα αυτά αποκτούσαν όλο και λιγότερη σημασία. Η Εθνική μας ήταν στο Euro 2004 και αυτό ήταν αρκετό. Είμασταν μέρος της γιορτής και μπορούσαμε χωρίς άγχος να την απολαύσουμε. Αν καταφέρναμε κάτι παραπάνω, θα ήταν ένα μεγάλο μπόνους. Αν όχι, θα είμασταν ευχαριστημένοι που είμασταν εκεί και εμείς μαζί με τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. "Σημασία έχει που συμμετέχουμε" ήταν το moto της παρέας.
Και μόνο που είμασταν εκεί, έξω από το Ντραγκάο, το γήπεδο των "δράκων" σε αυτή την υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα ήταν υπέροχα... (photo 1, για τις φωτογραφίες του αφιερώματος, κάντε κλικ στο link του photostory κάτω από τη φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο)
Μια πραγματική γιορτή
Οι Πορτογάλοι έπαιζαν άψογα το ρόλο του οικοδεσπότη. Τόσο από άποψης διοργανωτών όσο και από πλευράς φιλάθλων. Έξω από το Ντραγκάο (που στα Πορτογαλικά πιο πολύ προς το "Ντραγκάου" ακούγεται), η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή. Οι Πορτογάλοι μόλις έβλεπαν Έλληνες, έσπευδαν να φωτογραφηθούν μαζί μας. Μερικά μέτρα πριν φτάσουμε στις θύρες, υπήρχαν διάφορα παιχνίδια με ποδοσφαιρικό περιεχόμενο.
Σε ένα από αυτά, ο Θοδωρής δίνει μαθήματα υποδειγματικής εκτέλεσης πέναλτι (photo 2) στέλνοντας τη μπάλα στο δεξί παραθυράκι της τεχνητής εστίας και δείχνει το δρόμο προς την επιτυχία. Στο μεταξύ οι Πορτογάλοι έχουν φτιάξει ακόμα και πανό στα ελληνικά που γράφει "Πορτογαλία νικητής" (photo 3) και μας ζητούν να φωτογραφηθούμε μαζί τους.
Προετοιμάζονται χρόνια για αυτή την ημέρα και είναι όλοι αποφασισμένοι να παίξουν το ρόλο τους άψογα. Στις δηλώσεις τους έξω από το γήπεδο δείχνουν να μας υποτιμούν όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι και βγάζουν προς τα έξω μια σιγουριά για τη νίκη. Ελπίζουμε να διαψευστούν αλλά δεν μπορούμε και να τους αδικήσουμε για την αισιοδοξία αυτή
Είμαστε έτοιμοι πια να πάμε προς την είσοδο. Ξαφνικά βλέπω από μακριά να περνάει στο δρόμο το πούλμαν της Εθνικής μας και αυθόρμητα το φωτογραφίζω. "Η Αρχαία Ελλάδα είχε 12 Θεούς, η σύγχρονη έχει 11" βλέπω το σλόγκαν του χορηγού τυπωμένο πάνω στα παράθυρα του λεωφορείου (photo 4). "Τι υπερβολή;" αναρωτιέμαι και όλοι συμφωνούν, καθώς προχωράμε προς το γήπεδο.
Μόνο εμείς θα καθόμαστε...
Βρισκόμαστε έξω από την Porta (Θύρα) 23 (photo 5). Τελικά οι φόβοι μας δικαιώνονται. Τα εισιτήρια μας είναι σε μικτή εξέδρα. Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο μικτή βέβαια, αφού εκτός από εμάς τους τέσσερις και άλλους δύο Έλληνες από τον Καναδά που βρίσκονται 15 μέτρα πιο δεξιά, στο section μας υπάρχουν μόνο Πορτογάλοι. Είναι από τις περιπτώσεις που το "μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις" ταιριάζει γάντι (photo 6).
Η ατμόσφαιρα είναι πέρα για πέρα γιορτινή και ούτε λόγος για το πως μας φέρονται οι Πορτογάλοι. Μόλις μας βλέπουν μας χαμογελούν εγκάρδια και μας κάνουν να νιώσουμε ευπρόσδεκτοι μέσα στο "σπίτι" τους. Το χαμόγελο τους φαίνεται πάντως πως κρύβει και ένα "καλώς τα παιδιά" μέσα του, χωρίς αυτό φυσικά να μειώνει την ευγένεια και την άψογη εν γένει συμπεριφορά τους.
Ο Νάκης δεν χάνει πάντως χρόνο και αμέσως μου εκφράζει την ένσταση του: "Ρε αδερφέ, εδώ που μας βάλανε με τα εισιτήρια που σου δώσανε από την UEFA, θα σηκώνεται όλη η θύρα να πανηγυρίσει όταν μας καρφώνουν τα γκολάκια και μόνο εμείς θα καθόμαστε. Θα βαρεθούμε να τους βλέπουμε να πανηγυρίζουν"! λέει και δεν αποκλείεται να έχει και δίκιο.
Η εμφάνιση του "πειρατικού"
Η ώρα έχει περάσει και η φιέστα ξεκινάει. Ο αγωνιστικός χώρος του Ντραγκάο αρχίζει να "βάφεται" γαλάζιος και να μετατρέπεται σε θάλασσα, τη στιγμή που μπροστά από την κερκίδα με τους ένθερμους υποστηρικτές της Εθνικής μας ξεπροβάλει το "πειρατικό" (photo 7) που φτάνει μέχρι το κέντρο του γηπέδου. Λίγα λεπτά αργότερα, το σύντομο, λιτό και ευχάριστο show λαμβάνει τέλος και δύο τεράστιες σημαίες κάνουν την είσοδο τους στον αγωνιστικό χόρο. Υπέροχο συναίσθημα να βλέπεις τη γαλανόλευκη να δεσπόζει στην πρεμιέρα ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Βλέπετε, όταν δεν ξέρεις ακόμα πόσο υπέροχο είναι να δεσπόζει και στο τέλος, το να δεσπόζει στην αρχή σου μοιάζει ένα εξαιρετικό συναίσθημα...
Ακολουθεί η ανάκρουση του Εθνικού ύμνου. Ανατριχίλα. Πιασμένοι αγκαλιά, τον τραγουδάμε δυνατά ανάμεσα στους Πορτογάλους. Είμαστε τέσσερις από τους περίπου 3.500 Έλληνες που βρίσκονται στο Ντραγκάο, απομονωμένοι στη μία άκρη του γηπέδου, ακριβώς κάτω από τον ηλεκτρονικό πίνακα.
Το συναίσθημα είναι υπέροχο. Η Ελλάδα ετοιμάζεται να δώσει τη δική της παράσταση, όλη η Ευρώπη είναι καρφωμένη στους δέκτες της για να την παρακολουθήσει, περιμένοντας μάλλον όχι ένα έπος αλλά μια Ελληνική τραγωδία και εμείς είμαστε εκεί. Λίγο πριν τη σέντρα βέβαια, σαν σωστοί Έλληνες προπονητές της εξέδρας, φροντίζουμε να εκφράσουμε όλοι τις αμφιβολίες μας για την επιλογή των Βρύζα και Χαριστέα για τις θέσεις των επιθετικών, την ώρα που υπάρχουν ο Ντέμης και ο φορμαρισμένος Παπαδόπουλος.
Πρώτο ημίχρονο - "Λες;"
Το ματς όμως ξεκινάει και όλες οι pre-game σκέψεις περνάνε στο παρελθόν. Όπως πάντα, όταν βρίσκεσαι στο γήπεδο και το παιχνίδι ξεκινάει, ξεχνάς τις θεωρίες και παρακολουθείς τη δράση. Η πρώτη υποψία ευκαιρίας γίνεται από την Εθνική μας στο πρώτο κιόλας λεπτό, αλλά ο Χαριστέας κλοτσάει αέρα στην πολύ καλή μπαλιά του Βρύζα από τα αριστερά.
Η Ελλάδα έχει μπει δυνατά στο παιχνίδι. Η έντονη πίεση που περιμέναμε από τους Πορτογάλους δεν φαίνεται να υφίσταται, τουλάχιστον στο πρώτο πεντάλεπτο. Το "Πάμε μωρή Ελλαδάρα!" είναι αυθόρμητο. Μπορεί οι τέσσερις μας να φωνάζουμε πιο πολύ και από τους εκατοντάδες Πορτογάλους που βρίσκονται από κάτω μας. Οι πιο κοντινοί μας κοιτούν με απορία. Προφανώς δεν τους είχε πει κανείς πόσο εκδηλωτικοί είμαστε εμείς οι Έλληνες φίλαθλοι...
Το ρολόι σημαδεύει το 7ο λεπτό. Ο Πάουλο Φερέιρα, που μόλις έχει κοστίσει 20εκ. ευρώ στον Αμπράμοβιτς, κάνει τη λάθος πάσα και ο Καραγκούνης γίνεται κάτοχος της μπάλας. Η "τυπάρα" προχωράει,... προχωράει, οπλίζει και... μπαμ! Γκολ! Γκολ για την Ελλάδα! 0-1! O Καραγκούνης πανηγυρίζει μαζί με τους Έλληνες φιλάθλους στο απέναντι πέταλο (photo 8). Πανηγυρίζουμε και εμείς σαν τρελοί!
Ανεβαίνουμε στο ύψωμα που βρίσκεται ακριβώς πίσω μας, κάτω από τον ηλεκτρονικό πίνακα, και χοροπηδάμε. Οι διοργανωτές μας κάνουν νόημα να κατέβουμε αμέσως και μετά από λίγο συμμορφωνόμαστε. Απίστευτο! Η Ελλάδα κερδίζει με 0-1 την Πορτογαλία μέσα στο Ντραγκάο. Σίγουρα δεν θα αντέξουμε... Δεν πειράζει όμως, τώρα είμαστε μέσα στο παιχνίδι για τα καλά. Τα φίδια αρχίζουν να ζώνουν τους Πορτογάλους που βλέπουν το σενάριο που είχαν σχεδιάσει για την πρεμιέρα ξαφνικά να χαλάει...
Το πρώτο ημίχρονο τελειώνει. Από τη μία δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Έξω από το γήπεδο είχαμε ακούσει μια παρέα να φωνάζει "Διπλό μες στο Ντραγκάο Ελλάς ολέ-ολέ!" και είχαμε γελάσει. Είναι δυνατόν να κάνουμε τέτοια νίκη μέσα στην Πορτογαλία; Μπα! Από την άλλη όμως, παίζουμε καλά.
Η ομάδα είναι καλά στημένη στο γήπεδο και δεν έχει κινδυνεύσει ιδιαίτερα μέχρι τώρα. Βρε λες να κάνουμε το θαύμα; Για καλό και για κακό πάντως, με το που ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο βγάζω μια φωτογραφία τον ηλεκτρονικό πίνακα που γράφει Πορτογαλία-Ελλάδα 0-1, έτσι για να το έχω να το θυμάμαι ότι κερδίζαμε μέσα στο Ντραγκάο, αν κάτι "στραβώσει" και δεν τα καταφέρουμε (photo 9) .
Δεύτερο ημίχρονο - "Σφύριξε το!"
Πριν καλά καλά προλάβουμε να ζεστάνουμε τις φωνές μας μετά το break του ημιχρόνου, ο Σεϊταρίδης φεύγει σφαίρα μετά την μπαλιά του Χαριστέα, ο Ρονάλντο τον γκρεμίζει (photo 10) και ο Κολίνα δείχνει την άσπρη βούλα. Πέναλτι! Νέα πανηγύρια, τόσο στην εξέδρα όσο και στον αγωνιστικό χώρο (photo 11). Αυτή τη φορά, συγκρατημένα όμως.
Κάτσε να μπει πρώτα! Στο 51' ο Μπασινάς πέρνει φορά και στέλνει τη μπάλα στο δεξί παραθυράκι του Ρικάρντο. Γκολ! 0-2! Λες και είχε δει το πέναλτι του Θοδωρή έξω από το γήπεδο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Ακριβώς στο ίδιο σημείο το έστειλε! Η νίκη πια δε μοιάζει με θαύμα. Αυτή τη φορά τίποτα δεν μας κατεβάζει από το ύψωμα κάτω από το ρολόι όπου πανηγυρίζουμε.
Περικυκλωμένοι από Πορτογάλους που μας κοιτάζουν σαστισμένοι, σαν να μη μπορούνε να πιστέψουνε τι τους έχει συμβεί, πανηγυρίζουμε με την ψυχή μας, την ώρα που στο απέναντι πέταλο του Ντραγκάο η γαλανόλευκη εξέδρα έχει στήσει τρελό πανηγύρι... Μετά από δυο-τρία λεπτά που κάπως ηρεμώ, βγάζω και δεύτερη φωτογραφία, με τον ηλεκτρονικό πίνακα να δείχνει αυτή τη φορά 0-2! (photo 12)
Η ώρα περνάει αργά, σχεδόν βασανιστικά και με πολύ άγχος, παρότι είναι φανερό πως οι Πορτογάλοι δείχνουν μπλοκαρισμένοι και οι παίκτες μας σίγουροι. Μπαίνουμε στο τελευταίο εικοσάλεπτο και η Εθνική μας κρατάει το 0-2 σχετικά άνετα. Πλέον όλοι το έχουμε πιστέψει. Αυτή η νίκη δε χάνεται... Η εξέδρα δίνει το πρόσταγμα στον άρχοντα της αναμέτρησης Πιερλουίτζι Κολίνα: "Σφύριξε το, το γ.....νο, δεν μπορώ, δε μπορώ να περιμένω!". Έτσι είναι. Ακόμα δεν έχουμε περάσει στο "σήκωσε το". Βρισκόμαστε στη φάση του "σφύριξε το"!
Στο τελευταίο δεκάλεπτο ζορίζουν τα πράγματα και οι Πορτογάλοι χάνουν δύο καλές ευκαιρίες. Δεν έχουν πια χρόνο όμως... Στις καθυστερήσεις ο Ρονάλντο κάνει με κεφαλιά το 1-2, αλλά είναι πια αργά. Ο Κολίνα το σφυρίζει! Έχουμε νικήσει! Τα πανηγύρια τρελά! O Ότο Ρεχάγκελ από Γερμανός γίνεται ο "δικός μας" Όθωνας και στέλνει φιλιά στην εξέδρα (photo 13)... Τα τηλέφωνα μας παίρνουν φωτιά. Οικογένειες, φίλοι- όλοι παίρνουν μια γεύση από την ατμόσφαιρα που επικρατεί μέσα στο Ντραγκάο. Οι παίκτες μας δεν ξεχνούν τον κόσμο που είναι στην εξέδρα και ξεκινούν τα "Όλε" (photo 14)! Τα πρώτα...
Μαθήματα φίλαθλου πνεύματος
Αφού έχουμε κουραστεί να πανηγυρίζουμε, επιστρέφουμε ενθουσιασμένοι, περήφανοι, κουρασμένοι και βραχνιασμένοι στο ξενοδοχείο. Ξαφνικά όλοι, οι Πορτογάλοι και οι υπόλοιποι, κοιτάνε αυτούς τους περίεργους τύπους με τις γαλανόλευκες εμφανίσεις και σημαίες με άλλο μάτι. Είναι φανερό. Δεν είμαστε πια η Ελλαδίτσα. Έχουμε γίνει η Ελλάδα. Θα ακολουθούσε και η Ελλάδαρα, αλλά αυτό δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε τότε...
Ο Θοδωρής έχει γενέθλια. Ψάχνω ζαχαροπλαστείο. Στο δρόμο με βλέπουν με την εμφάνιση της Εθνικής και μου χαμογελούν ή μου λένε congratulations παρά την πίκρα τους. Οι Πορτογάλοι διδάσκουν στους Έλληνες φίλαθλο πνεύμα. Όσο και αν ακούγεται οξύμωρο λόγω ιστορίας, είναι η αλήθεια.
Έχουμε να μάθουμε πολλά από αυτούς. Δυστυχώς ακόμα και σε μεμονωμένα περιστατικά στην Ολυμπιάδα (πυγμαχία, στίβος) δείξαμε ότι δεν έχουμε τελικά μάθει και πολλά από τους περίφημους προγόνους μας. Ακόμα και μια κομψότατη, για την ηλικία της, κυρία με το που με βλέπει να περνάω μπροστά μου γνέφει με νόημα, σαν να μου λέει "συγχατητήρια". Με κατακλύζουν συναισθήματα υπερηφάνειας.
Τελικά βρίσκω και τούρτα! Και τι τούρτα; Euro 2004! O Θοδωρής νομίζει πως τον έχουμε ξεχάσει αλλά του κάνουμε έκπληξη. Τι αξέχαστα γενέθλια και αυτά; Να τα περνάς βλέποντας την Εθνική να κερδίζει την Πορτογαλία μέσα στο Ντραγκάο με 1-2 στην πρεμιέρα του Euro 2004! Πόσο γρήγορα πέρασε ένας χρόνος; Χρόνια Πολλλά Θοδωρή!
Ακολούθησε το πάρτι στη Ριμπέιρα, στις όχθες του ποταμού Ντούρο, αν και φτάσαμε κάπως αργά είναι η αλήθεια. Εκεί μαζεύτηκαν όλοι οι Έλληνες για να τραγουδήσουν μέχρι πρωίας για τη μεγάλη νίκη της Εθνικής και να... ζητήσουν την Ισπανία. Εκεί θα ξαναδίναμε ραντεβού, τουλάχιστον οι πενταπλάσιοι, 20 μέρες αργότερα, στον ημιτελικό...
17 χρόνια μετά...
Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε που ξεκίνησε το όμορφο παραμύθι της Πορτογαλίας ακόμα ζει μέσα μας. Θα ζει για πάντα. Βλέπω τον Savvas στην τηλεόραση και θυμάμαι τον εαυτό μου που έφυγε 11 Ιουνίου για μια εβδομάσα στο Πόρτο και τελικά γύρισε στις 6 Ιουλίου αφού πρώτα γνώρισε όλη την Πορτογαλία! Βλέπω τα γκολ του Καραγκούνη, του Χαριστέα και του Δέλλα και ακόμα ανατριχιάζω. "Αν είναι όνειρο αυτό, αφήστε με να κοιμηθώ" έγραφε τότε το πρωτοσέλιδο μιας καθημερινής εφημερίδας και πόσο δίκιο είχε...
Δυστυχώς, φαίνεται πως με ξυπνήσανε απότομα και από τη χαμογελαστή Πορτογαλία γύρισα στη μίζερη ποδοσφαιρικά Ελλάδα. Του Αθηνοκεντρικού πρωταθλήματος των άδειων κερκίδων, του φτωχού θεάματος, της ανύπαρκτης υποδομής και κυρίως των θλιβερών επεισοδίων που τα πληρώνουν οι υγειώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι που τους κόβουν το γήπεδο, αντί να τιμωρήσουν παραδειγματικά αυτούς που τα παρακινούν και τα προκαλούν ανενόχλητοι εδώ και χρόνια.
Μια μεγάλη ευκαιρία χάθηκε για τις Ελληνικές ομάδες, που δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν το momentum της Εθνικής και να νοικοκυρέψουν τα δικά τους χάλια. Ο Ολυμπιακός με ένα γήπεδο στολίδι, το νέο Καραϊσκάκη, δέχεται χωρίς να αντιδρά να πληρώνει τη συμπεριφορά μιας μεμονωμένης μερίδας φιλάθλων. Στη Θεσσαλονίκη, δεν λένε να βάλουν μυαλό. Μια ομάδα δίδαξε συμπεριφορά, ο Εργοτέλης, και αυτός μας άφησε γρήγορα. Λες και δεν χωράει η υγεία σε αυτό το πρωτάθλημα... Μόνο ο Ντέμης έκανε ένα βήμα μπροστά και μένει να δούμε αν θα τα καταφέρει να ολοκληρώσει τα σχέδια του.
Όσο για την Εθνική, αυτή συνεχίζει να μας ενώνει αφού έγινε πια της μόδας. Δεν πειράζει, έστω και έτσι καλό είναι που επιτέλους η έννοια "Εθνική Ελλάδος" απέκτησε ισχύ στο ποδόσφαιρο μας μετά από τόσες δεκαετίες. Χρωστάμε όλοι ευγνωμοσύνη στον Ότο Ρεχάγκελ και τα παιδιά του, για όσα μας προσέφεραν. Εξάλλου, οι πιο ρεαλιστές ξέρουμε ποιες είναι οι δυνατότητες της και την δεχόμαστε όπως είναι. Μακάρι να πάμε και στη Γερμανία του χρόνου, αλλά και να μην τα καταφέρετε, εμείς θα σας ευγνωμονούμε για πάντα παιδιά.
Happy Birthday Euro 2004
12 Ιουνίου 2021. Κλείνω τα μάτια και γυρίζω 17 χρόνια πίσω. Ανατριχιάζω. Καραγκούνης και... γκολ! Τι ωραία που ξεκίνησε το παραμύθι. Και τι δεν θα έδινα να το ξαναζούσα! Παραφράζοντας το τραγούδι του Μπράιαν Άνταμς στη version του Έλληνα φίλαθλου: "Τhe Summer of 2004... Those were the best days of my life"
