Το athlitikanea.gr δίνει το λόγο σε έξι αναγνώστες να μας πουν μέσα από την δικιά τους πραγματικότητα, το ποδοσφαιρικό όνειρο που ζήσαμε στην Πορτογαλία.
- Κάθε αγώνας και μια ξεχωριστή ιστορία,
- κάθε αγώνας και μια ξεχωριστή οπτική γωνία
- Ο λόγος στον στρατιώτη Πεζικού που υπηρετούσε τη θητεία του...
Κυριακή 20 Ιουνίου 2004. Και όλη η Ελλάδα ζούσε από την ανατολή του ηλίου στους ρυθμούς της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου και του τελευταίου της παιχνιδιού στη φάση των ομίλων του EURO της Πορτογαλίας απέναντι στην αποκλεισμένη Ρωσία.
Με την παρέα του Ότο Ρεχάγκελ μετά τη νίκη επί της διοργανώτριας παρέας του Φίγκο στην πρεμιέρα και την ισοπαλία επί της Ισπανίας να έχει κάνει όλη την Ευρώπη να μιλάει για αυτήν και να βρίσκεται πλέον ένα βήμα πριν από την πρόκρισή της στα προημιτελικά. Την μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία της.
Κάτι μέσα μου λοιπόν έλεγε πως θα τα καταφέρουμε. Ίσως και για το λόγο ότι σε λίγες μέρες θα γινόντουσαν στη χώρα μας οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αλλά ότι η πρόκριση θα ερχόταν με τον πιο απίστευτο τρόπο και τον πιο απίθανο συνδυασμό δεν μπορούσε να περάσει από το μυαλό μου. Να χάσουμε δηλαδή από την Ρωσία και να προκριθούμε ως δεύτεροι μετά τη νίκη της Πορτογαλίας επί της Ισπανίας.
Επιστροφή στην πραγματικότητα
Υπό φυσιολογικές συνθήκες το παιχνίδι θα το παρακολουθούσε στο γραφείο μου στην αθλητική εφημερίδα όπου εργάζομαι. Έλα όμως που λίγες μέρες νωρίτερα είχα παρουσιαστεί στο κέντρο νεοσύλλεκτων του Κιλκίς, στο 604 ΤΠ ή πιο γνωστό ως Καμπάνη, και είχα ξεκινήσει να υπηρετώ τη στρατιωτική μου θητεία. Κι αν από το απόγευμα της Παρασκευής ήμουν αδειούχος έπρεπε να είμαι και πάλι μέσα εκείνο το βράδυ στις 22:30.
Όσο λοιπόν έφθανα με την αρραβωνιαστικιά μου στην πόλη του Κιλκίς προσπαθούσα να αφήσω στην άκρη την πικρία μου που δεν θα μπορούσα να απολαύσω το μεγάλο αυτό παιχνίδι με τους δικούς μου ανθρώπους. Φθάσαμε στο Κιλκίς με τη σέντρα κι όταν μπήκαμε σε ένα μαγαζί να φάμε κάτι μόλις οι Ρώσοι κάνουν το 1-0. Λίγο αργότερα καθώς ήμασταν στο ίδιο μαγαζί γίνεται και το 2-0, τη στιγμή που Πορτογαλία και Ισπανία παρέμεναν στο 0-0. Ένας συνδυασμός που μας άφηνε εκτός.
Τα γούρια και τα μάτια σου
Σε εκείνο το σημείο λέω της αρραβωνιαστικιάς μου να τελειώσουμε γρήγορα το φαγητό μας και να φύγουμε. Αμέσως κατάλαβε με είχαν πιάσει οι προλήψεις μου, και ότι ήθελα να αλλάξω το γούρι μου. Όταν μπήκαν τα δύο πρώτα γκολ, εύκολα μπορούσε να διακρίνει κανείς δύο εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα στα πρόσωπα του κόσμου. Την απογοήτευση για τα δύο γκολ που μπήκαν σχετικά γρήγορα, και αυτό της αγωνίας για την έκβαση του αγώνα μέχρι το τέλος του.
Αποχωρώντας από το μαγαζί της λέω: «Τώρα κάτι θα αλλάξει». Εξάλλου το μόνο που έπρεπε να κάνει η Εθνική μας ήταν να πετύχει ένα γκολ. Η ήττα με διαφορά ενός τέρματος μας εξασφάλιζε την πρόκρισή μας στον επόμενο γύρο ως δεύτερη ομάδα. Όπως και έγινε με το γκολ του Βρύζα που μπορεί να μην είδα ζωντανά αλλά με το οποίο είχε γίνει το 2-1, αλλά το κατάλαβα από τις φωνές όλων που το παρακολουθούσαν στις καφετέριες κι ακούστηκαν σε όλο το Κιλκίς. «Σου το είπα ότι κάτι θα άλλαζε» αποκρίθηκα στην μνηστή μου. Οι προλήψεις μου για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκαν.
Παιχνίδι... στα χακί
Με τη λήξη του ημιχρόνου φθάνω στην πύλη και κατευθύνομαι προς τον 2ο λόχο όπου ανήκα. Φοράω τη φόρμα μου και πηγαίνω κατευθείαν στο ΚΨΜ για να παρακολουθήσω με τους υπόλοιπους το δεύτερο ημίχρονο. Θέση; Χα. Ούτε για δείγμα. Ειλικρινά σε εκείνο το σημείο έδειχνα να τα έχω χαμένα.
Λέω από μέσα μου. «Που βρίσκομαι;». Μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω και πάλι ότι δεν είμαι με τους δικούς μου. Αρχίζω να προσαρμόζομαι και παρακολουθώ μαζί με όλους τους υπόλοιπους και γεμάτος αγωνία το δεύτερο – και ιδιαίτερα αμφίρροπο – ημίχρονο. Το 2-1 παραμένει με τα λεπτά να περνούν εφιαλτικά αργά. Οι ευκαιρίες χάνονται εκατέρωθεν και μόλις γίνεται γνωστό το 1-0 της Πορτογαλίας επί της Ισπανίας η αγωνία τινάζεται στα ύψη αφού όλα πλέον κρέμονται σε μια κλωστή.
Αφού αν μείνει αυτό το σκορ κι εμείς δεχτούμε γκολ αποκλειόμαστε. Ενώ αν ισοφαρίσουμε θα είμαστε σίγουρα στα προημιτελικά. Τα λεπτά περνούν για να φθάσουμε στις εκνευριστικές καθυστερήσεις. «Άντε να περάσουν κι αυτές να τελειώνουμε», λέω από μέσα μου. Όπως κι έγινε με το σφύριγμα της λήξης. Το όνειρο της πρόκρισης στα προημιτελικά είχε γίνει πραγματικότητα με την γλυκιά ήττα από την «ρωσική αρκούδα» και το ότι ακολούθησε δεν περιγράφεται.
Το Κάψαμε!
Φωνές, καρέκλες να φεύγουν μέσα στο ΚΨΜ, αγκαλιές μεταξύ μας σε ένα απίστευτο συναίσθημα. Που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις. Βγαίνω από το ΚΨΜ κι ακούω τις κόρνες από τα αυτοκίνητα και τους έξαλλους πανηγυρισμούς που είχαν ξεκινήσει έξω από την πύλη και ταυτόχρονα σε όλη την Ελλάδα για την πρόκριση στα προημιτελικά με την Γαλλία.
Για να μαζευτούμε πριν από το σιωπητήριο όλοι οι στρατιώτες έξω από τους δύο λόχους, ώστε να τραγουδήσουμε τον Εθνικό Ύμνο και να πάμε για ύπνο. Κάτι που όσο δύσκολο κι αν φάνταζε έπρεπε να γίνει πράξη.
Όλο το στρατόπεδο ψέλνει με ευλάβεια. Πόσο θα ήθελα όπως όλοι μας να ήμασταν έξω και να πανηγυρίζαμε μαζί με τους υπόλοιπους στους δρόμους.
Μου τηλεφωνεί η αρραβωνιαστικιά μου και μου λέει ότι σε μόλις πέντε λεπτά έκλεισε το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Δεν προλαβαίνω να φανταστώ πως μπορεί να είναι με την βοήθεια της περιγραφής της και ακούγεται το σιωπητήριο. Ο στρατός δυστυχώς έχει την ικανότητα να σε προσγειώνει αμέσως στην πραγματικότητα.
Πάνω από όλα η πορεία...
Χαμηλώνω την ένταση στο κινητό για να το απολαύσω αν και θα ήθελα να ήμασταν μαζί στον Λευκό Πύργο. Κάτι όμως που δεν γινόταν κι έτσι αφού λέμε καληνύχτα κλείνω τα μάτια μου και κοιμάμαι έχοντας πρώτα ζήσει αυτή την πρόκριση. Ακόμη και με αυτές τις συνθήκες όμως τα συναισθήματα δεν αλλάζουν και αν κάποιος μου έβαζε να διαλέξω, πάλι θα επέλεγα να κάνω τα ίδια πράγματα προκειμένου η Εθνική μας να είχε την ίδια πορεία.
Όπως αυτή που ακολούθησε τις επόμενες μέρες με την κατάκτηση της κορυφής μέσα στο Ντραγκάο επί της διοργανώτριας Πορτογαλίας χάρη στο γκολ του Χαριστέα. Και το όνειρο τελείωσε όπως ακριβώς ξεκίνησε.
«Ελλάς ολέ ολέ. Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ. Ελλάς ολέ ολέ».
