Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η «τραχύτητα», η σωματική ρώμη και οι αντοχές, ακόμα και το ψυχικό σθένος δεν είναι ακριβώς τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των νέων του σήμερα. Από γενιά σε γενιά, για να μην πω από χρόνο σε χρόνο, η μαλθακότητα και η φλωριά (oh yeah!) είναι δύο «μεγέθη» που αυξάνουν ραγδαία.
Το παραδέχομαι και για τον εαυτό μου. Μεγαλωμένος στην πόλη, με ελάχιστες προσλαμβάνουσες παραστάσεις από χωριό, αγροτικές εργασίες, άλογα, γαϊδούρια, κλαδέματα αλλά και χτισίματα, ποτίσματα κλπ. ουδεμία σχέση σε επιδεξιότητα έχω με τον πατέρα ή το θείο μου φερ’ ειπείν. Δυστυχώς - και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό - είμαστε (αν όχι εμείς οι τριαντάρηδες και κάτι του σήμερα, οι 18άρηδες, πάντως, κατά την πλειονότητά τους) η γενιά που δεν μπορεί να κάνει πολύ απλές χειρωνακτικές δουλειές. Ή- αν τις κάνουμε- τις κάνουμε αγκομαχώντας και βαριανασαίνοντας. Και συνήθως όχι και πολύ καλά (κοινώς, πασαλείμματα).
Το βάψιμο ενός δωματίου παραδείγματος χάριν. Το πότισμα ενός κήπου, το σκάλισμα, τη συγκομιδή καρπών από ένα κτήμα, ένα μικρό μερεμέτι στο σπίτι, ακόμα και την αλλαγή κάποιας λάμπας με κάπως περίεργη, στριφνή βάση . Για όλα υπάρχει ο ειδικός. «Φώναξε τον υδραυλικό», «φώναξε τον ηλεκτρολόγο, δεν είμαστε για ακροβατικά..». Πολλές φορές σωστά. Καλό είναι με θέματα που δεν γνωρίζουμε, να μην εμπλεκόμαστε. Αλλά συχνότατα το κάνουμε από σκέτη βαρεμάρα και λόγω της ανεκδιήγητης «αμπνταλοσύνης» που μας διακρίνει.
Για αυτό και όλοι οι τεχνίτες είναι οι περιζήτητοι. Δίνεις ραντεβού για αύριο και σού έρχονται μετά από μία εβδομάδα. Αυτά κι αν είναι τα επαγγέλματα του μέλλοντος. Συζητούσα με έναν καλό φίλο γιατρό, που μού έλεγε ότι αρκετές φορές είναι δύσκολο ακόμα και μια απλή επίσκεψη να την χρεώσει, ειδικά όταν ο ασθενής είναι φίλος, συγγενής, μπατίρης κλπ κλπ. «Θα στραβώσει.. θα γκρινιάξει…».
Αντίθετα, τον τεχνίτη θα τον δει αλλιώς. Είναι χειροπιαστή η υπηρεσία του. Άμεση. Με αποτελέσματα. Αδύνατον να μην τον πληρώσει. Αδρά και χωρίς απόδειξη εννοείται. Για αυτό σας λέω: Κάντε τα παιδιά σας ηλεκτρολόγους. Κάντε τα υδραυλικούς. Πήξαμε στους άνεργους γιατρούς, δικηγόρους, ιστορικούς, αρχαιολόγους κλπ κλπ.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά οι επερχόμενες γενιές, παρ’ όλη την εντρύφησή τους στον χώρο της τεχνολογίας, του διαδικτύου, των ηλεκτρονικών μέσων, της πληροφορίας, είναι η γενιά των «μπούληδων». Έχουμε απείρως περισσότερη πνευματική εκπαίδευση και γνώση από τους προγόνους μας (σε σημείο που να μας κοιτάζουν με χαοτικά ανοικτό το στόμα), αλλά είμαστε μεγάλοι γκρινιάρηδες, όταν έρχεται η στιγμή να κουραστούμε σωματικά. Να υποβάλλουμε τα κορμιά μας σε σωματική δοκιμασία και κακουχίες.
Τρανό παράδειγμα ο Στρατός. Τον αναφέρω με αφορμή τη χθεσινή είδηση περί “γυμνασίων” μέσα στον καύσωνα, σε στρατιωτική μονάδα της Θράκης. Δεν λέω ότι η θητεία θα έπρεπε να είναι 36 μήνες, όση δηλαδή ήταν όταν υπηρετούσε ο παππούς μου. Διακρίνω, όμως, μια ολοένα αυξανόμενη χαλαρότητα σε όλα τα Σώματα. Ξηράς, Ναυτικού, Αεροπορίας. Και διαμαρτυρίες. Όχι στα μαγειρεία. Βάλτε catering. Όχι στα γόπινγκ. Φέρτε συνεργεία καθαρισμού για τους πασάδες μας. Όχι στην υποχρεωτική μετάθεση σε παραμεθόριο. Απευθείας στο σπίτι. Όχι στη σκοπιά. Να μην κουραστούν τα παιδιά από την ορθοστασία και βγάλουν κιρσούς τα μπούτια τους. Να μην σκιστεί καμιά ζαρτιέρα. Υπερβολές; Μπααα!
Όχι, δεν είμαι κανένας φανατικός- ούτε καν απλός- υπέρμαχος του Ελληνικού Στρατού… Έχω πλακωθεί άπειρες φορές με αξιωματικούς στη θητεία μου. Ούτε λέω ότι πρέπει ο κάθε ταξίαρχος, συνταγματάρχης, ταγματάρχης, λοχαγός να βγάζει τους στρατιώτες ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ μέσα στο λιοπύρι και να τους κάνει γυμνάσια και καψόνια. Είναι σημεία των καιρών. Είναι η πραγματικότητα. Τα (σημερινά) παλικάρια, που θα έλεγε και ο Άγγελος (ένας είναι ο Άγγελος) ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ! Πώς να το κάνουμε! Εξ ού και ο Ελληνικός Στρατός αποτελείται, στην πλειονότητά του, από μερικούς χιλιάδες, «Πάολο Σόουζα».
Από την άλλη, βέβαια, η στρατιωτική εκπαίδευση πρέπει να γίνεται ακόμα και σε ακραίες συνθήκες, όπως χιόνι, υπερβολική ζέστη, καταιγίδες, χαλαζόπτωση κλπ κλπ. Μια ενδεχόμενη στρατιωτική σύγκρουση ή μια απλή κατάσταση ανάγκης (κούφια η ώρα αλλά ποτέ δεν ξέρεις..) μπορεί να λάβει χώρα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει με καιρό απλώς αίθριο, μεταξύ 15 και 25 βαθμών Κελσίου, με ασθενείς ανέμους και αραιές νεφώσεις και με το σακίδιο του φαντάρου γεμάτο από την κολοκυθόπιτα που του ετοίμασε η μαμά (άλλο κακό πια κι αυτό με τα υποκοριστικά των σύγχρονων μανάδων).
Το λοιπόν; Τι πρέπει να γίνει; Ας είμαστε σοβαροί. «Άνδρακλας» και Τρουένο δεν πρόκειται να γίνει ο Έλληνας φαντάρος- κληρωτός μέσα στο 12μηνο, ούτε πολύ περισσότερο στο 20ήμερο της βασικής εκπαίδευσης. Ούτε ασφαλώς βγαίνοντας έξω σε ασκήσεις και σκηνάκια στους 45 βαθμούς κελσίου. Το πιο πιθανό είναι να πέσει κάτω σαν το κοτόπουλο στην πρώτη μισή ώρα.
Θυμάμαι τη διαδικασία της περιβόητης «στρατιωτικοποίησης» πριν 10 χρόνια στο κέντρο βασικής εκπαίδευσης. Μεταξύ άλλων συμπεριλαμβανόταν συνεχόμενο τρέξιμο με εξάρτηση επί 2 ώρες υπό τον καυτό ήλιο. Το αποτέλεσμα; Από τους 500- 600 κληρωτούς, ολοκληρώσαμε τη διαδικασία όρθιοι σχεδόν οι μισοί. Ε και; Γίναμε αξιόμαχοι; Όχι βέβαια. Από την άλλη, ο Στρατός δεν είναι παιδική χαρά, ούτε κέντρο διερχομένων. Κι αυτό σεβαστό.
Δύσκολοι καιροί για «ευπατρίδηδες». Η αλήθεια, όμως, είναι σκληρή αλλά αμείλικτη. Μήπως ο Στρατός μας θα έπρεπε να γίνει αμιγώς επαγγελματικός;; Ο Angulo τουλάχιστον αυτό προτείνει… Και αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, τουλάχιστον να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα μία και καλή. Οι κληρωτοί να παρέχουν όμορφα και ωραία τις χωρίς κίνδυνο διοικητικές υπηρεσίες τους, μέσα στο στράτευμα και οι έμμισθοι επαγγελματίες οπλίτες να κάνουν τη βρώμικη δουλειά και τα σκηνάκια. Ξεκάθαρες λύσεις με άνωθεν πολιτική παρέμβαση. Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Υστερόγραφο: Πάω να φάω λίγη κολοκυθόπιτα της μαμάς με σπιτική βυσινάδα!
