Υπάρχει τίποτε καλύτερο από ένα αργοπορημένο ξύπνημα, όταν μόλις έχει αρχίσει η άδειά σου, ένα καλό πρωινό… (το υπόλοιπο είτε το συμπληρώνετε μόνοι σας είτε το αφήνετε ως έχει), ένας παγωμένος φραπές μέτριος με γάλα και ολόκληρη η συλλογή από αθλητικές εφημερίδες της ημέρας; Πείτε μου υπάρχει; Όχι βέβαια! Υπάρχουν, όμως, στιγμές που να πάρει η ευχή, βλέποντας τις πρώτες σελίδες των σημερινών εφημερίδων, λες ότι αυτήν την είδηση κάπου την έχεις ξαναδιαβάσει. Πριν ένα μήνα, πριν δύο; Πριν έξι μήνες; Πριν δύο χρόνια; Πριν τρία; Ω ναι. Τότε καταλαβαίνεις ότι έχει φτάσει ο Ιούλιος. Η περιβόητη μεταγραφολογία. Και όταν δεν διαρρέει η μεγάλη είδηση για κάποια μετακίνηση; Όταν δεν καταφτάνει η μεταγραφή αεροδρομίου, τι γίνεται; Μα βγάζεις την είδηση από το ψυγείο, είτε υπαρκτή είτε όχι.
Ο Στέλιος Θεοδωρίδης θα σας θυμίσει- σιγά μην τις έχετε ξεχάσει εδώ που τα λέμε- μερικές από τις πιο ξακουστές περιπτώσεις μεταγραφών Ελληνικών ομάδων, που ουδέποτε ολοκληρώθηκαν, αν και «έπαιξαν» για αρκετό καιρό στα πρωτοσέλιδα έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου, υπό τη διαβάθμιση «κοντά- ακόμα πιο κοντά- αύριο οι υπογραφές- σήμερα τα ιατρικά τεστ- τυπικές λεπτομέρειες- έρχεται ο μάνατζερ του ποδοσφαιριστή- αναβολή για αύριο- έχασε την πτήση- έχασε το δρόμο- χάθηκε ο παίκτης». Εμείς παρ’ όλα αυτά τους αγαπήσαμε. Τους θυμόμαστε με νοσταλγία σαν να ήταν δικοί μας και τους ευχαριστούμε για το υλικό που τόσο απλόχερα και χωρίς κανένα τίμημα μας πρόσφεραν. Φύγαμε, λοιπόν!
Ίβιτσα Ντραγκουτίνοβιτς.
Η αφορμή για το σημερινό κειμενάκι. Ο πιο φρέσκος όλων. Κατά τα φαινόμενα, το best seller (και της φετινής) θερινής περιόδου. Διακαής πόθος των ερυθρολεύκων τις τελευταίες τρεις καλοκαιρινές μεταγραφικές περιόδους. Ο Τροντ Σόλιντ τον είχε σημειωμένο στο μπλοκάκι του από το καλοκαίρι του 2005, όταν ακόμα ήταν παίκτης της Σταντάρ Λιέγης. Τελικώς, αποκτήθηκε από τη Σεβίλλη, ενώ η σελίδα από το μπλοκάκι του Νορβηγού έχει ήδη «κιτρινίσει». Έχει ακόμα ένα χρόνο συμβόλαιο, του αρέσει η Ισπανική πόλη, η ομάδα, όλα είναι καταπληκτικά για τον Σέρβο, αλλά τι μας νοιάζει; Ο Ολυμπιακός χρειάζεται επειγόντως αριστερό αμυντικό. Ξέρετε εσείς κανέναν καλύτερο;
Ιγκόρ Ντομπροβόλσκι
Όταν πάτησε το πόδι του φέτος στην Ελλάδα ο νυν τεχνικός της Εθνικής Μολδαβίας και λίγες ώρες πριν στείλει τις καρδιές μας στην κούλουρη, με την παρ’ ολίγο ισοπαλία στον Πανκρήτειο στάδιο, δήλωνε: «Δεν γνωρίζω του Έλληνες». Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο ρε Ιγκόρ! Η παλιά δόξα του Σοβιετικού ποδοσφαίρου παρέλασε ουκ ολίγες φορές από τις σελίδες των εφημερίδων του Ολυμπιακού, σε τέτοιο σημείο, που – μα τον Τουτάτη- αν δεν έψαχνα τα κιτάπια μου (η γεροντική ανία της ηλικίας βλέπετε), θα έβαζα στοίχημα ότι κάποια στιγμή έπαιξε με τη φανέλα των ερυθρολεύκων. Κι όμως δεν έπαιξε!
Πάολο Φούτρε
Μία από τα ίδια. Η φαντασία κάλπαζε, για τον Πορτογάλο παίκτη της χρονιάς του 1986 και του 1987, στις τάξεις του Ολυμπιακού. Να ζωγραφίζει στο τεραίν ο Λουζιτανός με τα χρώματα της Σπόρτιγκ Λισαβόνας και μετά της Πόρτο- και δώστου οι ερυθρόλευκοι να τον αποθεώνουν, προσδοκώντας ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά τους… αν αυτό δεν είναι διαστροφή τότε τι είναι; Εποχές Κοσκωτά, όμως… όλα επιτρέπονταν. Ο Φούτρε προτίμησε την Ατλέτικο Μαδρίτης και κάμποσες άλλες ομάδες. Όχι πάντως τον σύλλογο του Πειραιά.
Σάσα Τσούρτσιτς
Και αυτή η κολώνια δεν ξεθύμανε γρήγορα! Επί 2-3 μεταγραφικές περιόδους, το 1997- 1998, ακούστηκε το όνομα του μεσοεπιθετικού της Άστον Βίλλα τότε, για τον Ολυμπιακό του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Οι απαιτήσεις του Αγγλικού συλλόγου- γύρω στα 3 εκατομμύρια λίρες- όρθωσαν ένα γιγάντιο STOP στους ευσεβείς πόθους των ερυθρολεύκων. Αγεφύρωτο το χάσμα. Ναυάγησε οριστικά του Σέρβου…. Οι «χωριάτες» πάντως τον θυμούνται περισσότερο για τις επιδόσεις του ως party animal, ενώ και ο ίδιος ομολόγησε αρκετά αργότερα την περιστασιακή χρήση ναρκωτικών ουσιών. Το 1999, όταν μετακόμισε στους Metrostars των ΗΠΑ, του δόθηκε το nickname «Dennis Rodman of MLS». Εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο στα 29 του και μόλις πριν λίγες ημέρες (ούτε μήνας δεν συμπληρώθηκε) ήταν ο νικητής του Big Brother των Σέρβων celebrities! Μπράβο τ’ αγόρι μου!
Γκεόργκι Χάτζι
Ο Ρουμάνος «Μαραντόνα των Καρπαθίων» επί πολλά χρόνια αποτελούσε τον κρυφό (και ανομολόγητο) πόθο του Παναθηναϊκού. «Διακτινίστηκε» τουλάχιστον δέκα φορές σε διαφορετικές χρονικές περιόδους για το «τριφύλλι», από τότε που αγωνιζόταν ακόμα με τη φανέλα της Sportul Studentesc, μέχρι που γέρασε και το σενάριο «κόπασε». Ώσπου σήκωσε ο αθεόφοβος και την κούπα του UEFA, με τη Γαλατά Σαράι και μας έβαλε όλους να αναρωτηθούμε τι θα πετύχαινε αν ερχόταν ποτέ στην Ελλάδα ως παίκτης. Μην το αποκλείετε πάντως να έρθει… κάποτε, τουλάχιστον ως προπονητής. Κάποτε είπαμε! Προς το παρόν ανέλαβε λίαν προσφάτως τα ηνία της Στεάουα Βουκουρεστίου. Εμείς, εν τω μεταξύ, απολαύσαμε τους συμπατριώτες του, Ντανούτ Λούπου (τρόπος του λέγειν) και Λουτσιάν Σανμαρτεάν (θα μπορούσε και πολύ καλύτερα).
Νταβόρ Σούκερ
Μιλάμε για ΤΟ απωθημένο! Ο εικονιζόμενος Κροάτης στράικερ που δεν ήταν ένα απλό σενάριο, αλλά σαφώς κάτι περισσότερο, ήρθε, έκανε μια αυτοψία, του άρεσαν τα πάντα, δήλωσε σε ανύποπτη στιγμή το 1999, ότι κάποια στιγμή θα έρθει στον Παναθηναϊκό, απλά τότε ήταν δύσκολο. Αλλά… μην τον είδατε. Έρωτας που άρχισε να «επωάζεται» όταν με δικό του απευθείας χτύπημα φάουλ, έξω από τη μεγάλη περιοχή του Ράντου, είχε αποκλείσει, εν έτει 1995, τον αιώνιο αντίπαλο των πρασίνων, Ολυμπιακό, στο Καραϊσκάκη (παρά την επικράτηση των ερυθρόλευκων με 2-1). Φορώντας τότε τα χρώματα της Σεβίλλης (Ανδαλουσία forever). Τελικώς, ο Παναθηναϊκός επέμεινε Κροατικά και έφερε Ασάνοβιτς και… Γιάρνι. Καμία σχέση με τον μέγιστο Νταβόρ, που ακόμα και στα τέλη της καριέρας του προτίμησε να αγωνιστεί στο Μόναχο 1860… είπαμε- μέχρι και ο Πελέ το Μάρτιο του 2004 τον ανακήρυξε ως έναν από τους σπουδαιότερους 125 ζώντες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.
Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν
«Veron Veron tira la bomba Veron Veron tira la bomba Veron Veron e gooool». Αυτό και άλλα πολλά συνθήματα θα ήθελε να τραγουδήσει κάποια στιγμή η κερκίδα των πρασίνων για τον αξιολογότατο Αργεντινό άσσο, που ουδέποτε, όμως, έπαιξε τελικά για το τριφύλλι. Πάντως, όπως δήλωσε και ο ίδιος «Αν ποτέ έρθω στην Ελλάδα, θα έρθω μόνον για τον Παναθηναϊκό». Αν.. λέμε… αν.. Λέτε το μήλο να προλάβει να πέσει κάτω από τη μηλιά και ο «μικρός μάγος» (La Brujita) να ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του , Χουάν Ραμόν Βερόν (La Bruja);; Εντάξει… δεν τον πήραν δα και τα χρόνια.
Χαβιέ Σαβιόλα
Κάποια στιγμή, πέρυσι, ο Αργεντινός κοντορεβιθούλης, σύμφωνα με κάποια Ελληνικά ΜΜΕ αλλά και τη «Marca», άφηνε ένα «παράθυρο» να συνεχίσει την καριέρα του στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό. Σύντομα, όμως, το παράθυρο αποδείχτηκε κλειδαρότρυπα. Οι μπλαουγκράνα πέρυσι ζητούσαν περί τα 6 εκατομμύρια ευρώ (τιμή εκκίνησης για κάθε ενδιαφερόμενο), ενώ οι πράσινοι φέρονταν διατεθειμένοι να φτάσουν τα 3,7 (τιμή τερματισμού!). Ο Υπουργός ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. κ. Γιώργος Σουφλιάς, δεν δίστασε – παραποιώντας τη ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου «Τσοβόλα δώστα όλα»- να παροτρύνει το Τζίγγερ «Δώστα όλα και φέρε το Σαβιόλα»! Αληθινό ενδιαφέρον; Ψέματα; Θα ήταν παράλειψη, πάντως, να μην καταγραφεί στο blog. Άλλωστε, πέρυσι συντηρήθηκε για πολύ καιρό ως είδηση.
Χαβιέ Πορτίγιο
«Έπαιξε» και φέτος το όνομά του, αυτή τη φορά για ΑΕΚ. Και λέμε αυτή τη φορά, γιατί πριν από τρία περίπου χρόνια τα ίδια ακριβώς ακούγονταν για τον Ολυμπιακό. Τότε θα ερχόταν με παρέα. Δανεικός με τον Ραούλ Μπράβο (σαν να ακούγεται και αυτός ξανά για Ολυμπιακό!) από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τελικά, δανείστηκε αρχικώς στη Φιορεντίνα και μετά στην Club Brugge. Φέτος, θα ανήκει στο δυναμικό της Οσασούνα. 25άρης είναι ακόμα, ελπιδοφόρος δίχως άλλο, έχουμε χρόνο να ξανακούσουμε το όνομά του σε μεταγενέστερες μεταγραφικές περιόδους! Η «Marca» πάντως επέμενε ότι ο Ισπανός ήθελε πολύ να συνεργαστεί με τον Φερέρ. Ανάλογες ελπίδες είχε δώσει πριν τρία χρόνια ο μάνατζερ του Ισπανού επιθετικού, Ερμίνιο Μπενίτεζ, στους ερυθρόλευκους. Εις μάτην…
Νίκα Παντούρου
Το καλοκαίρι του 1997, η ΑΕΚ ανακοίνωνε την απόκτηση του Ρουμάνου μεσοεπιθετικού, Νίκα Μπασαράμπ Παντούρου, κατόπιν επιθυμίας Ντουμίτρου Ντουμιτρίου. Μην μου πείτε ότι δεν σας λέει τίποτε το όνομα. Απόκτηση, όμως, που θα ενεργοποιούνταν από το καλοκαίρι του 1998! Στην πορεία όλα στράβωσαν, η Μπενφίκα δεν παραχώρησε τον παίκτη, που δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον πόνο του Δικεφάλου του Νότου (δει δη χρημάτων, ω άνδρες Αθηναίοι!) και ο Παντούρου ακολούθησε μια καθοδική πορεία, από τη Μπενφίκα και την Πόρτο (με λίγα παιχνίδια) στην Ιντερνασιονάλ του Πόρτο Αλέγκρε και, τελικώς, στην Σαλγκέιρος. Τζίφος! Κάποια στιγμή είχε ακουστεί και για τον Πανιώνιο, αλλά… φρούδες ελπίδες.
Νταμιάν Μάνσο
Αυτός τουλάχιστον ήρθε κάποια στιγμή, έστω και στην ακριτική Ξάνθη. Δεν ήρθε πάντως το 2000, όταν κοτζάμ Πέτρος Στάθης είχε κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι, για να φέρει από την Αργεντινή και την Newell’s Old Boys τον «υδραυλικό» Μάνσο, κατόπιν επιθυμίας και προτροπής του μακαρίτη Γιάννη Παθιακάκη, προπονητή τότε της Ένωσης. Τελικά, έφερε τον Πάμπλο Ντανιέλ Καντέρο, που έπαιξε ενάντια στον Απόλλωνα ένα παιχνίδι και αυτό όχι όλο και μετά εξαφανίστηκε. Επέστρεψε στην πατρίδα του. Ε… αυτόν βρήκανε, αυτόν φέρανε. Πως είπατε;;
Ματίας Ντονέτ
Τι να κάνει άραγε αυτή η ψυχή; Κάποια στιγμή, στα δύσκολα χρόνια της υπομονής, «δημοσιοποιήθηκε» συμφωνία μεταξύ ποδοσφαιριστή και Άρη, τα βίντεο στο youtube πήραν φωτιά, έγινε κι ένα μίνι σήριαλ, «έρχεται ο παικταράς, διώξτε τον Αργεντινό με το κοκοράκι (λέγε με Σανχούρχο), θέμα ημερών ο ερχομός του 26χρονου άσσου της Μπόκα Τζούνιορς, ο Αναστόπουλος θέλει Ντονέτ, ο Όγιος εκτιμά τον Ντονέτ και ο Ντονέτ τον Όγιος». Ο Donnet πήγε στην DC United, τώρα αγωνίζεται στην Belgrano De Cordoba και δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ανάμνηση για τους οπαδούς των κιτρινόμαυρων. Τουλάχιστον, με τη μπάλα που έπαιξε φέτος η ομάδα, έδειξε ότι μπορεί (χαλαρά) και χωρίς αυτόν.
Μαρσέλο Ζαλαγέτα
Εποχές Μπατατούδη (1999) ακόμα στον ΠΑΟΚ και ο νεαρός τότε Ουρουγουανός παγκίτης της Γιουβέντους, Μαρσέλο Ζαλαγέτα, είχε ακουστεί ότι «έκλεισε» με τον Δικέφαλο του Βορρά. Χαράς ευαγγέλια για τους οπαδούς, που το μόνο που θα περίμεναν ήταν ο αποκλεισμός της Εθνικής ομάδας της χώρας του από το Κόπα Αμέρικα (καλή ώρα), σύμφωνα με τα λεγόμενα του τότε νομικού συμβούλου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Αλέξη Κρυσταλλίδη, για να τον υποδεχτούν στο αεροδρόμιο.
Λογάριασαν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, αφού ο ανερχόμενος τότε επιθετικός δεν ήθελε επ’ ουδενί να εγκαταλείψει τους μπιανκονέρι και την Ιταλία, για να παίξει στην Ελλάδα. Τελικώς, πήγε στη Σεβίλλη (άντε πάλι…), οι δε Θεσσαλονικείς βολεύτηκαν (λέμε τώρα…), κάπου στα 2002- 2003, στα πλαίσια της συνεργασίας τους με τη «Μεγάλη Κυρία», με τον χαλκέντερο αμυντικό Φραντσέσκο Σκαρντίνια, τον δεινό μεσοεπιθετικό Αμπουμπάκα Φοφανά, που μετά πέρασε για ένα φεγγάρι και από τη Μίλγουολ και την προοπτική απόκτησης ενός ανεκτίμητου συλλεκτικού «οπλοπολυβόλου» με το όνομα Ματέο Μπερέτα (αυτός προφανώς δεν πέρασε τον έλεγχο ασφαλείας του αεροδρομίου, λόγω ονόματος).
Και επειδή η ζωή κύκλους κάνει, το όνομα του φτασμένου πια Μαρσέλο Ντανούμπιο Ζαλαγέτα ακούστηκε και για το «Θρύλο» στην μεταγραφική σαιζόν που διανύουμε. Καλός παίκτης πέρα από την πλάκα.
Κλείνω την εφημερίδα που έχω μπροστά μου. Ο αφρός του φραπέ σχεδόν στέγνωσε πάνω στο καλαμάκι. Το νεροπότηρο στέρεψε κι αυτό. Ρίχνω ένα απλανές βλέμμα στον ορίζοντα και μια φευγαλέα σκέψη περνά από το μυαλό (πω πω, σκέτη ποίηση ε;): Άραγε θα άλλαζε τίποτε αν όλοι αυτοί οι τύποι έρχονταν να παίξουν στο Ελληνικό πρωτάθλημα; Μεταξύ μας, δεν το νομίζω… Είναι και τόσα άλλα που πρέπει να διορθωθούν. Εγκαταστάσεις, διαιτησίες, παράγοντες… Έχετε να προτείνετε και άλλους ξεχασμένους και χαμένους από προσώπου γης ποδοσφαιριστές; Ή κάποιους άλλους που μέχρι σήμερα διαπρέπουν στα παγκόσμια γήπεδα; Όπως ο Ρόκε Σάντα Κρουζ; Ο Ρόκε Ζούνιορ μήπως; Ο Βάγκνερ Λοβ; Ευχαρίστως να το πράξετε, στέλνοντας μήνυμα μέσω email στη γνωστή διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μου. Μπορεί να ξεχάσαμε και από κανέναν.
