Διάβαζα για την περιβόητη πλέον φοβία του Θοδωρή Παπαλουκά για τα αεροπλάνα και σκέφτηκα: «μα είναι δυνατόν; Να φοβάσαι μήπως θα είσαι εσύ ο ένας στα δέκα εκατομμύρια;» Για τέτοιες πιθανότητες μιλάμε, φίλοι. Δεν είναι ο ένας στους δύο που «πάει» από κάποιο καρδιακό νόσημα. Ή ο ένας στους 14 χιλιάδες από τροχαίο δυστύχημα. Ούτε καν ο ένας στο ένα εκατομμύριο από σιδηροδρομικό δυστύχημα. Για να καταλάβετε… ακόμα και το «τέλος» από τσίμπημα μιας μέλισσας, σε μη αλλεργικό άνθρωπο, έχει περισσότερες πιθανότητες να συμβεί (1 στα 5 εκατομμύρια).
Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος: Εντάξει οι πιθανότητες είναι λίγες. Μπορείτε να μου εξηγήσετε, όμως, γιατί όλες οι αεροπορικές εταιρείες «κόπτονται» για να εξορκίσουν τη γκαντεμιά ενός άτυχου ταξιδιού από πάνω τους; Η Air France, η AirTran, η KLM, και η Iberia λόγου χάρη έχουν εξαφανίσει από τις θέσεις καμπίνας των αεροσκαφών τους τη 13η σειρά. Από το 12 η αρίθμηση προχωράει απευθείας στο 14! Οι Γιαπωνέζικες αεροπορικές εταιρείες παραλείπουν στην αρίθμηση το 13, μολονότι ο συνδεόμενος με την ατυχία και την κακοδαιμονία αριθμός είναι συνυφασμένος περισσότερο με την Ευρωπαϊκή κουλτούρα παρά με τον Ασιατικό πολιτισμό. Παραλείπουν, όμως, και το 4 επειδή γιατί η λέξη «four» ηχεί στη γλώσσα τους παρόμοια με τη λέξη «θάνατος», ενώ την ίδια τύχη έχει και το 9 (nine), επειδή είναι παρεμφερές σε προφορά στα Γιαπωνέζικα με τη λέξη «βασανισμός».
Η Lufthansa παραλείπει τη 17η σειρά, βασίζοντας την επιλογή της στη λατινική γλώσσα, όπου το 17 καταγράφεται ως XVII και μπορεί εύκολα να αναγραμματιστεί σε VIXI(!!!) που σημαίνει «έζησα» (κοινώς.., όσο έζησα έζησα…). Άλλες εταιρείες έχουν ως πρόθεμα των πτήσεών τους σχεδόν μόνιμα το 777, για λόγους καλοτυχίας και πάει λέγοντας… Το μάρκετινγκ ασχολείται με όλες αυτές τις λεπτομέρειες, θέλοντας να αποκλείσει κάθε λόγο, που μπορεί να προκαλέσει ή να διεγείρει περισσότερο τις ήδη υπάρχουσες φοβίες του πελάτη- ταξιδιώτη, όπως, φερ’ ειπείν, του διεθνή Έλληνα point guard.
Και να ήταν ο μόνος θα πείτε… Δεν υπάρχει γνωστότερη περίπτωση από αυτή του… «μη ιπτάμενου» Ολλανδού, Ντένις Μπέργκαμπ, που απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι τις αεροπορικές πτήσεις. Ο λόγος; Ένα τραγικό δυστύχημα το καλοκαίρι του 1989, στο αεροδρόμιο του Παραμαρίμπο του Σουρινάμ, που στοίχισε τη ζωή σε 176 επιβάτες. Ανάμεσα σε αυτούς και 15 Ολλανδικής υπηκοότητας ποδοσφαιριστές και φίλοι του Ντένις, που θα συμμετείχαν σε αγώνα επίδειξης. Από σκέτη τύχη σώθηκαν οι Ρουντ Γκούλιτ, Φρανκ Ράικαρντ, Άαρον Βίντερ και Ρέτζι Μπλίνκερ, που δεν τους χορηγήθηκε άδεια από τις ομάδες τους, για να συμμετάσχουν στον συγκεκριμένο αγώνα… Ανάλογα συμπτώματα φοβίας για τα αεροπλάνα είχαν και οι Μπομπ Τσάρλτον (λογικό ύστερα από την τραγωδία του Μονάχου, με τη Μάντσεστερ), ο Ελληνοαυστραλός Σταν Λαζαρίδης, αλλά και ο παλιός Άγγλος ποδοσφαιριστής Πωλ Μέρσον (λέτε γι’ αυτό να το έριξε στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά;).
Αλλά και στο μπάσκετ, ο πρώην άσσος της Λιέτουβος Ρίτας και νυν των Indiana Pacers, Kareem Rush, επανειλημμένα έχει εκφράσει τη δυσφορία του για τα αεροσκάφη. Ο περίφημος Μωχάμεντ Άλη δεν δίσταζε να «ξαπλώνει» στο ρινγκ τους σωματώδεις αντιπάλους του, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να ανεβεί στο αεροπλάνο για να ταξιδέψει, μεταμορφωνόταν σε «φοβισμένη παρθένα». Ανάλογες φοβίες έχουν και άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου, για παράδειγμα ο Michael Jackson, η Cher και η Kate Bush. Η Whoopi Goldberg έχει ναυλώσει προσωπικό λεωφορείο, με όλα τα comforts, για να διασχίζει τις ΗΠΑ και να είναι συνεπής στις επαγγελματικές της υποχρεώσεις. Το ίδιο και η Aretha Franklin.
Όπως και να έχει, ουδείς είναι τέλειος. Ο Αντρέ Αγκάσι είναι γνωστό ότι πάσχει από αραχνοφοβία. Ο Σακίλ Ο’ Νηλ παθαίνει κρίσεις πανικού, από το φόβο ότι κάποιος αντίπαλος μπορεί να του πατήσει το παλιά χειρουργημένο μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του(!!), αν και το λογικό θα ήταν το αντίθετο (και χωρίς καμιά εγχείριση)… Ο Τιμ Ντάνκαν φοβάται τα ύψη (μια από τα ίδια και για τον υπογράφοντα, που έχει να βγει στο μπαλκόνι του έκτου ορόφου του σπιτιού του, κάτι μήνες) αλλά και τους καρχαρίες (κοίτα να δεις…).
Για όλα τα παραπάνω, Θοδωρή, μπορείς να αισθάνεσαι πολύ, μα πάρα πολύ φυσιολογικός. Σε τελική ανάλυση, αρκεί που «πετάς» στο γήπεδο.
