Ο καθένας βλέπει το παιχνίδι από τη δική του πλευρά

o-kathenas-vlepei-to-paichnidi-apo-ti-diki-tou-plevra

Καθένας με το νταλκά του, σήμερα. Άλλος βλέπει το παιχνίδι από την «εθνική» του πλευρά. Όση Ιστορία διδάχτηκε στις τρεις βαθμίδες του σχολείου, την άλωση της Πόλης το 1453, την επανάσταση του 1821, τη Μικρασιατική καταστροφή, το ανακαλεί στη μνήμη και το εξωτερικεύει, έχοντας αναγάγει μέχρι και τα συστήματα που θα παίξουμε σήμερα, επιθετικά και αμυντικά, σε μέγα ιστορικό γεγονός.

Ακούγονται και οι κλασικές χαριτωμενιές των ημερών:  Η αμυντική γραμμή με Κυριάκο και Δέλλα, που δεν πρέπει σε τίποτε να θυμίζει την αμυντική οριογραμμή Εσκί Σεχίρ- Κιουτάχειας- Αφιόν Καραχισάρ του 1922, ο δερβέναγας Βελη- Γκέκας, ο Όττο Ρεχάγκελ σε θέση Παλαιών Πατρών Γερμανού, αλλά τηρώντας απαρέγκλιτα την Τουρκική παροιμία «δεν αλλάζεις το άλογο (σ.σ: Χαριστέα), όταν είναι να περάσεις το ποτάμι», ο Τοπαλίδης σε ρόλο Παπαφλέσσα, ο Γκαγκάτσης σε ρόλο Ελευθερίου Βενιζέλου, ο Φατίχ Τερίμ σε ρόλο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και άλλα συναφή. Εύχομαι, πάντως, το αποψινό παιχνίδι να μην έχει ανάλογη κατάληξη με τη «Δίκη των έξι» του Νοέμβρη του 1922.

Άλλος πάλι το βλέπει από τη στοιχηματική του πλευρά. «Να δεις που επειδή οι δύο ομοσπονδίες έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους, θα τα «βρουν» για να πετάξουν έξω τους ξενέρωτους Νορβηγούς. Τρεις βαθμοί εσείς σήμερα και τρεις βαθμούς εμείς στη ρεβάνς. Ποιος ο λόγος να την ξαναπατήσουμε με δύο ισοπαλίες, όπως έγινε με τους Ουκρανούς στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου;». Έλα ντε! Υπάρχει, όμως, και πιο προχωρημένη σκέψη. «Αφού τα βρίσκουν που τα βρίσκουν, γιατί να μην γίνει η επιθυμία μας, δηλαδή διπλό στην Ελλάδα και διπλό στην Τουρκία;». Θεωρίες συνομωσίας σε όλο τους το μεγαλείο. Μην απορήσετε άμα δείτε στο καφενείο και ΑΥΤΟΝ τον τύπο «οπαδού» να πανηγυρίζει ενδεχόμενο γκολ της Τουρκίας στις καθυστερήσεις (φτου φτου μην το μελετάω..). Για αυτόν το χρηματικό κέρδος είναι πάνω από όλα.

Ο καφετζής της γειτονιάς το βλέπει σαν μια καλή ευκαιρία να γεμίσει το κατάστημά του. Θα προσλάβει extra σερβιτόρα για το βράδυ καμιά πεταχτούλα φοιτήτρια, που θα θέλει να βγάλει ένα καλό μεροκάματο, θα κάνει τις ενισχυμένες παραγγελίες του σε μπύρες (μην ξεχάσω να πάρω κι εγώ στο σπίτι καμιά μπύρα χωρίς αλκοόλ) και θα προσδοκά σε sold out στο μαγαζί του… Τα παράνομα ζευγάρια το βλέπουν σαν μια καλή ευκαιρία για ένα πιο άνετο ύποπτο ραντεβού. Ποιος ασχολείται μαζί τους, όταν το βράδυ στην TV έχει Ελλάδα- Τουρκία;

Καλά όλοι αυτοί! Ο Στέλιος Θεοδωρίδης πως το βλέπει; Ως Πόντιος στην καταγωγή ΔΕΝ μπορώ να σφυρίξω αδιάφορα και να πω ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι σαν όλα τα άλλα κι ας κερδίσει ο καλύτερος. Είμαι καμήλα σε αυτά. Ή Πέτρος Μαρινάκης αν προτιμάτε. Θυμάστε; Καλοκαίρι 1991. Τελικός Μεσογειακών αγώνων. Ελλάδα- Τουρκία στο Ολυμπιακό Στάδιο. Οι Τούρκοι κάνουν το λάθος να προηγηθούν 0-1. Τα πρόσωπα όλων χλωμιάζουν. Λες; Μπα… 43ο λεπτό. Ο παίκτης του ΟΦΗ, του Ολυμπιακού και της Σεβίλλης σκοράρει και με την χαίτη να ανεμίζει κατευθύνεται στο σημαιάκι του κόρνερ. Γονατίζει σηκώνοντας αρχικά τις γροθιές του και κάνει το σταυρό του στα μάτια των λίγων εμβρόντητων Τούρκων οπαδών. Ο πανηγυρισμός αυτός έγινε και σήμα για αρκετά χρόνια σε αθλητική εκπομπή. Υπερβολή; Ίσως… αλλά μου άρεσε. Γιατί ήταν αυθόρμητο. Η νίκη ήρθε φυσιολογικά σε εκείνο το παιχνίδι, που έληξε τελικά 3-1 με γκολ του Σοφιανόπουλου και του Δώνη.

Τέτοιο πάθος περιμένω σήμερα από όλους τους Έλληνες παίκτες. Όπως λέει μια ακόμα σοφή τουρκική παροιμία «ο νους είναι βεζίρης(σύμβουλος) αλλά η καρδιά σουλτάνος». Και τα δύο μαζί μας δίνουν τη συνταγή της νίκης. Εύχομαι αύριο τέτοια ώρα να μην πίνουμε μαζί τον καφέ της παρηγοριάς, αλλά αντίθετα οι Τούρκοι να μοιρολογούν σε ρυθμούς Queen – Mustapha, Mustapha