Περιμέναμε και το παιχνίδι του ΟΣΦΠ στην Ξάνθη, μπας και γίνει ακόμα πιο πανηγυρικό κλίμα της μέρας για τον Παναθηναϊκό μετά την πεντάρα του πρώτου ημιχρόνου με τον Εργοτέλη, αλλά που τέτοια... τύχη.
Εύκολα και... αλλά παλιά καθαρίστηκε το ματσάκι από το πρώτο ημίχρονο κιόλας να μην έχουμε και... αγωνία, οπότε αναγκαστικά αφήνουμε τα πανηγυρικά σε ότι έχει να κάνει με την βαθμολογία και μένουμε σ' αυτά που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με όσα έγιναν στην Λεωφόρο σήμερα με τον Εργοτέλη.
Χρειαζόταν λοιπόν ο Παναθηναϊκός, ένα τέτοιο παιχνίδι ένα τέτοιο σκορ, μια τέτοια εμφάνιση και φυσικά και ένα τέτοιο αντίπαλο που θα του έδινε την δυνατότητα να τα πετύχει όλα αυτά.
Καθώς έχει αρχίσει να βαραίνει λίγο το κλίμα στην ομάδα αλλά και "γύρω της", μετά από κάποιες εμφανίσεις και αποτελέσματα σαν κι αυτό στα Γιάννινα.
Ο Εργοτέλης αποδείχθηκε τελικά, ο τέλειος σάκος του μποξ για να ξεσπάσει πάνω του ο Παναθηναϊκός με ένα καταιγιστικό πρώτο 25λεπτο αλλά και συνολικά πρώτο ημίχρονο.
Ειδικά όταν το δοκάρι και η χαμένη ευκαιρία του Εργοτέλη στο ξεκίνημα του αγώνα, του έδωσε την ψευδαίσθηση πως με την ομάδα που έχει θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από ένα αξιοπρεπές σκορ με τον Παναθηναϊκό και απλώθηκε άγαρμπα και απρόσεκτα στο γήπεδο κυνηγώντας την... έκπληξη, έγινε εύκολη λεία στον πολύ γρήγορο και αποφασισμένο αντίπαλό του.
Το σκορ θα μπορούσε να φτάσει σε αστρονομικά επίπεδα, αλλά ήταν φανερό μετά το εντυπωσιακό 5-0 του ημιχρόνου, πως οι παίκτες του Παναθηναϊκού είχαν ξεμπουκώσει τόσο πολύ και αγωνιστικά και ψυχολογικά, που μετά από το ξεμπούκωμα δεν είχαν καν την όρεξη και την αγωνία να ασχοληθούν σοβαρά με την περαιτέρω αύξηση του δείκτη του σκορ.
Από κει και πέρα όμως, θα πρέπει να πούμε το εξής.
Στο σημερινό παιχνίδι φάνηκαν κάποια πράγματα. όπως για παράδειγμα η ανάγκη της χρησιμοποίησης από την αρχή του Κλωναρίδη που έδειχνε εδώ και λίγες μέρες ότι ήρθε η σειρά του, εννοώντας μ' αυτό, ότι ήταν αυτός που έδειχνε να μπαίνει στον "καλό του μήνα", όπως συμβαίνει κυκλικά φέτος με μια σειρά παίχτες του Παναθηναϊκού.
Παίκτες που μπορεί να είναι εξαφανισμένοι έως χαμένοι και από την ενδεκάδα και την αποστολή για κάποιο διάστημα, αλλά ξαφνικά μπαίνουν μέσα και κάνουν ένα εκπληκτικό από κάθε άποψη μήνα, μέχρι να έρθει η ώρα να παραχωρήσουν την θέση τους στον επόμενο.
Αυτή την στιγμή στον αστερισμό ή στον... μήνα τους, έδειχναν να είναι στον Παναθηναϊκό ο Κλωναρίδης κατά κύριο λόγο αλλά και ο Χουχούμης κατά δεύτερο, ενώ από σήμερα λογικά ξεκινάει ξανά και ο Μπεργκ τον κύκλο του.
Όπως επίσης φάνηκε ο Παναθηναϊκός να ξαναβρίσκει την εύκολη επαφή του με τα δίχτυα και την καλή και ορθολογική του λειτουργία στο κέντρο.
Όμως χρειάζεται για μια ακόμα φορά προσοχή.
Ο Εργοτέλης, τουλάχιστον αυτός που είδαμε σήμερα στην Λεωφόρο, κατέρρευσε απίστευτα γρήγορα και εύκολα όταν δέχτηκε το πρώτο γκολ. Και γενικά δεν ήταν αντίπαλος που η νίκη και η εμφάνιση εναντίον του μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για οτιδήποτε.
Επομένως μην προσπαθήσει να κρατήσει αγωνιστικά τον ενθουσιασμό του ο Παναθηναϊκός από το συγκεκριμένο παιχνίδι. Γιατί μπορεί για μια ακόμα φορά να δημιουργήσει λάθος εικόνες, συμπεράσματα και ψευδαισθήσεις, που θα τον προσγειώσουν απότομα σε επόμενα παιχνίδια, με αποτέλεσμα να μπούμε πάλι στην διαδικασία να αναζητούμε τον επόμενο... Εργοτέλη.
Καλύτερο και κυρίως πιο χρήσιμο, θα ήταν να κρατήσει αυτά που πραγματικά πήρε από το σημερινό παιχνίδι.
Το αγωνιστικό και ψυχολογικό ξεμπούκωμα δηλαδή, την επιστροφή του Μπεργκ στο σκοράρισμα (αλλά ακόμα όχι σε πιεστικό και δυνατό παιχνίδι σε διάρκεια), την επιβεβαίωση του φορμαρίσματος του Κλωναρίδη και γενικότερα την καλή αύρα και διάθεση που δημιούργησε το σκορ και η εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου.
Μέχρι εκεί και από κει και πέρα σαν να μην έγινε το σημερινό παιχνίδι, προσοχή και ξανά - μανά συγκέντρωση και χαμηλοί τόνοι εν όψει του επόμενου.
