Από τα πιο διδακτικά από κάθε άποψη το παιχνίδι στην Ξάνθη για τον Παναθηναϊκό, αλλά και αποκαλυπτικό ταυτόχρονα για μια σειρά πράγματα που συζητιούνται σ' αυτόν εδώ και δυο-τρεις μήνες και αποτελούν συχνά πυκνά πεδίο αντιπαράθεσης σχετικά με το τι φταίει τελικά για την φετινή τραγική συγκομιδή βαθμών.
Φαντάζομαι ότι το προφανές "ο Παναθηναϊκός με την Ξάνθη ήταν πολύ καλός και μόνο από ατυχία υποχρεώθηκε τελικά σε ισοπαλία" συνοδευόμενο και από μερικά 'όχι έτσι", "όχι ούτε αυτό", "αντί για 0-5 ήρθε 1-1", θα κυριαρχεί ήδη στο διαδίκτυο και θα κυριαρχήσει αύριο στα πρωτοσέλιδα.
Θα πείτε την έχουμε δει πολλές φορές φέτος αυτού του είδους την περιγραφή για τον φετινό Παναθηναϊκό.
Αλλά αυτή τη φορά υπάρχει μια σημαντικότατη διαφορά.
Το ότι για το συγκεκριμένο παιχνίδι έχουν δίκιο όσοι θα πουν τα παραπάνω "μότο".
Πραγματικά ο Παναθηναϊκός ήταν καλός, πραγματικά δικαιούταν την νίκη και αδικείται από το τελικό αποτέλεσμα, πραγματικά ήταν απίστευτα άτυχος τόσο στο πρώτο ημίχρονο που κυριαρχούσε, όσο και στις δύο κλασσικές ευκαιρίες στις καθυστερήσεις του αγώνα με τον Χίλιεμακ.
Κι εδώ ακριβώς είναι που το σημερινό παιχνίδι είναι διδακτικό και αποκαλυπτικό από κάθε άποψη.
Καθώς σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια, η κουβέντα ξεκινούσε και τελείωνε με την αντιπαράθεση αν τελικά για τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα του Παναθηναϊκού φταίνε τα οικονομικά προβλήματα και η γενικότερη κατάσταση στον σύλλογο, ή αν υπάρχουν ευθύνες και στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, στην δουλειά του προπονητή δηλαδή, στον καλοκαιρινό σχεδιασμό, στην αξία των μεταγραφών που έγιναν και μια σειρά άλλα.
Κουραστήκαμε είναι η αλήθεια, μετά από κάθε στραβή να διαβάζουμε και να ακούμε, για το πόσο ηρωική δουλειά κάνει ο Μαρίνος, πως αν δεν υπήρχαν τα προβλήματα η ομάδα μέχρι και... πρωτάθλημα θα χτύπαγε, ότι με τόσες απουσίες και με τους παίκτες απλήρωτους τι απαιτήσεις να έχουμε και όλα τα σχετικά.
Κι αν κάποιος προσπαθούσε να μιλήσει λίγο ποδοσφαιρικά και να αναζητήσει και σε άλλα πράγματα την εξήγηση, τότε απλά του λέγαμε "κάνεις πόλεμο στον Μαρίνο" και εκεί τελείωνε η κουβέντα.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν σήμερα, ήταν καλός. Αρκετά καλό για περίπου τριάντα με τριανταπέντε λεπτά.
Να υποθέσω λοιπόν ότι σήμερα... δεν είχε απουσίες και ήταν... πλήρης με όλα του τα... αστέρια που του έλλειψαν στα προηγούμενα άτυχα παιχνίδια;
Να υποθέσω ότι οι παίκτες πια είναι... απερίσπαστοι από τα προβλήματα και σκέφτονται πια μόνο τις υποχρεώσεις τους στο γήπεδο γιατί... ξαφνικά πληρώθηκαν;
Να υποθέσω ότι άλλαξε γενικότερα κάτι προς το καλύτερο σε σχέση με το μέλλον και την προοπτική του συλλόγου και αυτό έφερε... άλλο αέρα στην ομάδα;
Αστεία πράγματα βεβαίως.
Τόσο, όσο αστείες ήταν όλες αυτές οι σαχλαμάρες που διαβάζαμε και ακούγαμε σαν... εξήγηση μετά από κάθε στραβή του Παναθηναϊκού από την αρχή της σεζόν.
Τα πράγματα είναι απλά λοιπόν.
Ο Παναθηναϊκός σήμερα ήταν καλός και αυτό φάνηκε στο χορτάρι, ο Παναθηναϊκός στα παιχνίδια που δεν κέρδισε ή έχασε, δεν ήταν καλός και αυτή ήταν η βασική αιτία για την τραγική συγκομιδή αποτελεσμάτων και βαθμών στον πρώτο γύρο.
Κι αυτό είναι που πρέπει να απασχολήσει και τον Παναθηναϊκό και τον Μαρίνο προσωπικά.
Γιατί καλή και βολική η... ασπίδα των προβλημάτων, αλλά μέχρι ενός σημείου.
Από αυτό το σημείο και μετά υπάρχουν ευθύνες.
Ευθύνες και για την δουλειά που γίνεται και για τις μεταγραφές που κάναμε κα για τις επιλογές και για την προετοιμασία του καλοκαιριού.
Κι επειδή τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο στην συνέχεια, καλό είναι να "μαζέψουν" τα μυαλά τους εκεί στο Κορωπί όλοι τους και να δουν τι μπορεί να κάνει ο καθένας στον τομέα του.
