Αν ρωτούσατε κάποιον πριν από λίγα χρόνια τι εστί «Τσαλδάρης» η πιθανότερη απάντηση που θα λαμβάνατε, αν απέναντί σας είχατε έναν άνθρωπο κάπως καταρτισμένο στην Ελληνική Ιστορία και την Πολιτική, να σας έλεγε ότι πρόκειται για ένα κατεξοχήν «πολιτικό» επώνυμο και αναφέρεται στον Παναγή Τσαλδάρη, ηγέτη του αντιβενιζελικού κόσμου της κρίσιμης για τα εθνικά θέματα δεκαετίας του 1920. Άντε να σας έλεγε ότι αναφέρεται στον ανηψιό του, Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, που διετέλεσε και αυτός πρωθυπουργός της χώρας μας τη μεταπολεμική περίοδο (1946- 47). Οι πιο πρόσφατοι ασφαλώς και θυμόμαστε τον γιό του, Αθανάσιο Τσαλδάρη (ναι ναι καλά καταλάβατε… τον αξιότιμο κύριο που διετέλεσε και Πρόεδρος της Βουλής μας από το 1989 ως το 1993- με τα, από πολλούς και πολλές, παρεξηγημένα τικ).
Από φέτος, όμως, το επώνυμο Τσαλδάρης απέκτησε και μια διαφορετική χροιά, καλαθοσφαιρική. Και δεν μπορώ να κρύψω τη μεγάλη ικανοποίηση και δικαίωση που ένοιωσα, όταν διαπίστωσα ότι η καλοκαιρινή περυσινή μου πρόβλεψη ότι ο 27χρονος γκαρντ- εργαλείο, Δημήτρης Τσαλδάρης, θα διαπρέψει, γιατί και τσαγανό έχει και δουλευταράς είναι, βγήκε αληθινή και με το παραπάνω (να ευλογήσουμε και τα τριών ημερών γένια μας…), ενώ άλλοι «διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους» ότι ο πρώην παίκτης του Πανελληνίου δύσκολα θα έβρισκε θέση ακόμα και στη δεκάδα του Άρη. Ατομικές αναφορές και εγκώμια σε πρόσωπα, σπανίως γίνονται από τη στήλη και ίσως να είναι και κάπως άδικο (το ομολογώ), γιατί η χθεσινή επιτυχία των κιτρινόμαυρων είναι ομαδική και ανήκει από τον τελευταίο φροντιστή ως τον καλύτερα αμειβόμενο παίκτη και το προπονητικό team, τη Διοίκηση και τον κόσμο, αλλά το να ξεκινάς από την άκρη σχεδόν του πάγκου και να εξελίσσεσαι σε πρωταγωνιστή της πεντάδας στο τέλος της χρονιάς είναι ΤΟ κατόρθωμα.
Και δεν μιλάμε και για κανέναν πιτσιρικά, έτσι? Θέλει guts για να κάνεις ένα τόσο ομαλό πέρασμα και τελικά άλμα σε αυτήν την ηλικία, από τη Δραπετσώνα (κι ας τ’ άκουσε για τα καλά στο ΣΕΦ), τον Άλιμο, το Περιστέρι και το σύλλογο των «Ολυμπιονικών» σε δύο και τρία επίπεδα πιο ψηλά. Θέλετε από «ποιητική άδεια»? Θέλετε από οπαδική ιεροσυλία και υπερβολή? Βλέποντας το παιχνίδι του Σαββάτου, ο αδερφός μου (άλλος τρελός κι αυτός, οικογενειακή η αρρώστεια βλέπετε…), σε μια έξαρση της στιγμής, βλέποντας τα 6 τρίποντα του αριστερόχειρα γκαρντ και την συνολική του απόδοση, τόλμησε να πει το εξής καταπληκτικό: «Μα τι κάνει το άτομο! Ο Βιγιακάμπα είναι?». Βιγιακάμπα μπορεί να μην είναι, ίσως το momentum να μην τον ευνοεί, για να συμπεριληφθεί στη δωδεκάδα του επερχόμενου Eurobasket (πολλά και καλά τα γκαρντ της Εθνικής μας αυτή τη στιγμή), αλλά μια κλήση στην αρχική 16άδα ή 18άδα, θα ήταν πέρα για πέρα ρεαλιστική και δίκαιη. Και από κει και πέρα βλέπουμε…
Τέλος, λοιπόν. Αναμφισβήτητα επιτυχημένο. Με σωστές διορθωτικές κινήσεις, έχω την αίσθηση ότι ο Άρης δεν θα κινδυνέψει ούτε του χρόνου να χάσει τη θέση στη Euroleague. Δεν ξέρω τι θα γίνει με το θέμα προπονητή -είτε αρέσει είτε όχι ο Mazzon είναι ο προπονητής που έχει βγάλει την ομάδα δύο φορές στην μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση και την έχει οδηγήσει σε έναν τελικό ULEB cup, άρα η φωνή της λογικής λέει ότι είναι ο πιο πετυχημένος προπονητής που έχει περάσει από την ομάδα την τελευταία δεκαπενταετία. Είναι, όμως, ηλίου φαεινότερο ότι η ομάδα σε νευραλγικές θέσεις χρειάζεται ενίσχυση. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο κορμός πρέπει να μείνει ίδιος. Εκκαθαρίσεις δεν χρειάζονται.
Ο Castle στα 35 του είναι βέβαιο ότι πολύ δύσκολα θα αποτελέσει λύση πρώτης γραμμής για 35 και 40 λεπτά τη νέα αγωνιστική περίοδο (αν και μπορεί να προσφέρει κάλλιστα τις πολύτιμες υπηρεσίες του, ερχόμενος από τον πάγκο- με το μαλακό, όμως…), κάποια τονωτική ένεση στους ψηλούς μπορεί και πρέπει κάλλιστα να δοθεί (ο Σιγάλας με τα αριστερά hook, δύσκολα μπορεί να παραστήσει τον power forward, του χρόνου στα 36- 37 του, αν και πρέπει να παραμείνει στην ομάδα, με οποιοδήποτε ρόλο), αλλά για όλα αυτά και χρόνος υπάρχει και καλή διάθεση. Και να μην ξεχνιόμαστε έτσι? Ο Angulo δεν είναι ούτε η Διοίκηση ούτε ο προπονητής της ομάδας… ένας τύπος που από το 1979- 80 παρακολουθεί το μπάσκετ κι έχει κάνει και μια γύρα δέκα χρόνια σε ερασιτεχνικά γήπεδα είναι. Ψιλοπράματα δηλαδή…
