As time goes by…

as-time-goes-by


Πέρασε κιόλας ένας χρόνος σχεδόν, από τότε που καθημερινά (περίπου) τα λέμε από τούτο εδώ το blog. Δεν μπορώ να πω αυτά τα γλυκανάλατα του στυλ «αχ, ούτε που κατάλαβα πως πέρασε! Σα να ήτανε χθες». Θα ήμουν υποκριτής. Ένιωσα μέχρι το μεδούλι την κάθε ημέρα, το κάθε λεπτό. Έγινε τρόπος ζωής. Γιατί έτσι θα έπρεπε. Το blog δεν είναι οι 20 με 50 γραμμές που διαβάζει ο καθένας από εμάς στην οθόνη του (βάζω και τον εαυτό μου, γιατί κι εγώ είμαι αναγνώστης άλλων blogs). 


Είναι επίσης οι 100 - 200 - 300 γραμμές που έχει σβήσει ο blogger, επειδή δεν του άρεσαν. Οι 3 με 5 ώρες που έψαξε για να βρει την κατάλληλη φωτογραφία, για να «διανθίσει» το περιεχόμενο. Ένα καλό βίντεο, ένα καλό μουσικό κομμάτι (όλα αυτά υποκειμενικά ασφαλώς!), τα downloads, τα uploads, οι αναζητήσεις, η διασταύρωση των στοιχείων που παραθέτει. Η διόρθωση των ορθογραφικών λαθών, των ασυνταξιών, το διάβασμα, το ξαναδιάβασμα, το «ματαξαναδιάβασμα». 


Όσο μεγάλο κι αν είναι το φυσικό ταλέντο κάποιου στο γράψιμο, χρειάζεται και το τσεκάρισμα, ο έλεγχος (και πάλι κάνεις το σταυρό τη στιγμή που πατάς το send για να ανεβάσεις το κείμενο). Κοινώς, ωραία τα σκέφτηκα, ωραία τα ταξινόμησα στο μυαλό, με την «φτωχή λογική μου» οι αλληλουχίες των γραφομένων μου είναι δεδομένες, εγώ με καταλαβαίνω, τι γίνεται με τους αυτούς που διαβάζουν; Με καταλαβαίνουν; Τουλάχιστον τους μυώ στο δικό μου τρόπο σκέψης; Ή κάνω μάθημα πυρηνικής φυσικής σε πιτσιρίκια στα προνήπια; Με άλλα λόγια: «Ξέχνα τον εαυτό σου και εστίασε στους άλλους».


Το blogging είναι κατεξοχήν πράξη κοινωνικής συναναστροφής. Υπό την έννοια αυτή πρέπει να σε καταλαβαίνει ο αναγνώστης. Πότε κάνεις χιούμορ, πότε γράφεις σοβαρά. Ακόμα κι αυτό δεν είναι πάντα κατανοητό και ενίοτε παρεξηγείται. Από ορισμένους μάλιστα σοβαρά! Πολύ σοβαρά! Δεν μπορεί ή δεν θέλει ο καθένας να καταλάβει τη χροιά και το ύφος των γραφομένων σου, επειδή δεν σε ήξερε και από χθες… ούτε βλέπει τη φυσιογνωμία σου, χαμογελαστή ή σκυθρωπή, ούτε αντιλαμβάνεται την ψυχοσύνθεσή σου, όταν ετοιμάζεις το κείμενο. Έχεις πυρετό; Τον πατέρα σου άρρωστο; Μόλις χώρισες από τη γυναίκα σου; Αδιάφορο! 


Ο καλός blogger τα απομονώνει όλα αυτά. Δεν τα καταφέρνει, όμως, πάντα. Και γι’ αυτό πρέπει να είναι έτοιμος να δεχτεί την κριτική. Θετική ή αρνητική. Καλοπροαίρετη και κακοπροαίρετη (ευτυχώς την τελευταία τη δέχτηκα ελάχιστες φορές και μάλιστα από άτομα που ούτε καν περίμενα! Ίσως επειδή κι εγώ να αποτύπωσα με τρόπο δυσνόητο κάποιες από τις αντιλήψεις μου. Ίσως επειδή απλά να διαφωνούσαν. Τους ευχαριστώ έτσι κι αλλιώς που μπήκαν στον κόπο να με διαβάσουν. Κάποιο λόγο θα είχαν! Στην αρχή στενοχωριόμουν. Μετά, όμως, το δέχτηκα. That’s the way it goes, που έλεγε κι ο George Harrison).


Η έμπνευση είναι ένα ακόμα μεγάλο ζήτημα… έρχεται σε στιγμές που δεν την περιμένεις, απρόσκλητη και απροειδοποίητη (οπότε δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω ακριβώς πόρνη, παρά το ότι την χαρακτήρισα κι έτσι, σε στιγμές απόγνωσης και πνευματικής «ξηρασίας»)! Το ερέθισμα μπορεί είναι κάτι το εξωπραγματικό ή κάτι το πολύ πολύ απλό. Ένα βιβλίο, ένα έντομο, μια βόλτα σε ένα πάρκο, μια σκηνή της καθημερινότητας, μια επέτειος, ένα συμβάν της επικαιρότητας κ.ό.κ. 


Πρέπει να είσαι έτοιμος να καταγράψεις αυτό το ερέθισμα. Είτε την ίδια στιγμή είτε να το βάλεις στο ψυγείο. Για να είμαι ειλικρινής έχω δημιουργήσει κάμποσους τέτοιους φακέλους στα «έγγραφά μου». Όλοι με την ονομασία «ψυγείο». «Ψυγείο μπάσκετ», «ψυγείο ποδόσφαιρο», «ψυγείο κοινωνία», «ψυγείο μουσική». Σε περίπτωση που δεν θέλεις να αναλύσεις την έμπνευσή σου εκείνη τη στιγμή. Μάζευε κι ας είναι και ρώγες. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χρειαστεί (η «ρώγα»). Αν μάλιστα μαζέψεις πολλές, μπορεί να κάνεις πιο πολύ περιποιημένη blogoσαλάτα.


Ένα άλλο θέμα είναι η αναγνωσιμότητα. Όποιος λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει είναι ψεύτης. Blog σημαίνει μοιράζομαι. Εμπειρίες. Αναμνήσεις. Σκέψεις. Απόψεις. Υπό αυτή την έννοια, εφόσον επιθυμείς να εκθέσεις τον εαυτό σου επιζητείς την παρέα του αναγνώστη, άρα επιθυμείς να σε διαβάζουν και να συμμετέχουν ενεργά σε αυτό που κάνεις όσο το δυνατόν περισσότεροι. Με τον καιρό γίνεσαι διαδικτυακός φίλος με κάποιους από αυτούς. Ανταλλάσσετε απόψεις μέσω mail. Παίρνεις έμπνευση, συγχαρητήρια (και αυτά σου δίνουν συγγραφική ζωή και ενέργεια, κακά τα ψέματα), διορθώνεις τα σφάλματα που σου διέφυγαν (ουκ ολίγα και αυτά!) ή τα αφήνεις ως έχουν, επειδή απλά σου αρέσουν. 


Αγαπάς το δημιούργημά σου με τα λάθη του. Και πάνω από όλα χρειάζεται υπομονή. Και υπομονή. Και πάλι υπομονή! Ειδικά στο ξεκίνημα. Ώρες ώρες αναρωτιέσαι στην αρχή «μα τι γίνεται; Περονόσπορος έπεσε στο mailbox;», εωσότου δειλά δειλά αρχίσουν να εμφανίζονται τα πρώτα μηνύματα και μετά τα δεύτερα και μετά δεκάδες. Πάρα πολλά! Και τα διαβάζεις όλα! Και απαντάς! Όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή το θέλεις. Δεν είναι δυνατόν να σε σταματήσει κάποιος στο δρόμο για να σου μιλήσει φιλικά κι εσύ να τον αγνοήσεις.


Και φυσικά, είναι και οι ισορροπίες. Η θεματολογία. Προσωπικά, θα ήθελα 24 ώρες το 24ωρο να γράφω για μπασκετικά κουίζ. Για παίκτες που έχουν περάσει από Ελλάδα και ΝΒΑ. Από Φιλιππίνες, Πουέρτο Ρίκο, Αργεντινή και Βενεζουέλα. Δεν θα ήταν, όμως, εκπληκτικά μονότονο για μερικούς; Δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και οι προτιμήσεις αυτών; Τα γούστα είναι αλληλοαντικρουόμενα. «Στέλιο, μπράβο! Αλλά λέγε περισσότερες ιστορίες από το παρελθόν». «Στέλιο, εύγε! Αν μπορείς, όμως, γράφε και για παίκτες του ΝΒΑ ή του ιταλικού πρωταθλήματος!». «Στέλιο, βάζε ρε συ κανένα μουσικό κομμάτι από αυτά τα περίεργα που έχεις!». Και κάπως έτσι αποκτά χαρακτήρα το blog. Ο περιηγητής του διαδικτύου ξέρει τι να περιμένει από τον Freddo, το Γιάννη το Σίγουρο (καλά καλά, δεν βάζω το χέρι στη φωτιά για δαύτον!) και ξέρει γιατί θα τον επιλέξει ή δεν θα τον επιλέξει.


Άφησα για το τέλος την ελευθερία στο λόγο, μολονότι ίσως θα έπρεπε να την έχω πρώτη. Μεγάλη υπόθεση να μπορείς να γράφεις αυτό που θες, όπως το θες, χωρίς παρέμβαση και λογοκρισία, χωρίς να υπάρχει «άνωθεν γραμμή». Είχα την ατυχία πολύ πολύ παλαιότερα να γράφω ως μειράκιο της δημοσιογραφίας σε εφημερίδα της πόλης μου, που δεν λειτουργεί σήμερα και - πιστέψτε με - δεν ήταν δα και ρόδινη η κατάσταση… Αυτό, ευτυχώς, δεν το αντιμετώπισα ποτέ και για κανέναν λόγο στο athlitikanea.gr. Βρήκα κατανόηση. 


Για Άρη θες να γράψεις; Γράψε. Για Νομάρχη; Γράψε. Για Αντινομάρχη; Το ίδιο! Άλλα χρόνια, άλλες αντιλήψεις… και γιατί όχι; Άλλη πόλη, φίλοι μου, η Αθήνα. Ακόμα και στα Media. Οι Θεσσαλονίκείς, πιστεύω, καταλαβαινόμαστε. Για αυτό και είμαι ευγνώμων προς τα παιδιά του site. Επειδή, ό,τι «έβγαλα» προς τα έξω ήταν 100% αυθεντικό και γνήσιο μεράκι. Εύχομαι κι εσείς να το διασκεδάσατε! Αυτά τα ολίγα για σήμερα! Πάω να ετοιμάσω το καθιερωμένο μπασκετικό κουίζ. Κάτι καλό «ψήνεται» (να μην ξεχνιόμαστε, έτσι;).