Ένας φίλος αναγνώστης πριν δυο μέρες μου έκανε μια ωραία ερώτηση. «Πολλοί είναι οι φίλοι μου και οπαδοί του Ολυμπιακού που γκρινιάζουν για την εμφάνιση της ομάδας και την αρχική της ενδεκάδα στις Βρυξέλλες και τα χουν με το Μίτσελ που έκανε τρέλες, αλλά όταν τους ρωτάνε με ποιους έπρεπε να παίξει δεν έχουν τίποτα να σου πουν! Σου λένε π.χ ότι ο Μήτρογλου, ο Βάις και ο Σαβιόλα δεν βγαίνουν, αλλά όταν τους πεις πως όλοι αυτοί μπορεί να συνυπάρξουν και συγχρόνως η ομάδα να είναι καλυμμένη στα μετόπισθεν δεν έχουν να πουν τίποτα». Αυτός ο προβληματισμός δείχνει και ποιο ήταν, πριν ξεκινήσει το ματς του Ολυμπιακού στις Βρυξέλλες, το πρόβλημα του Μίτσελ.
Πριν επιχειρήσω να λύσω την απορία, που είναι και απορία πολλών, θέλω να σας πω πως φαντάζομαι ότι θα έπαιζε στις Βρυξέλλες ο Ολυμπιακός αν είχε κάποιους άλλους προπονητές, που έχουν περάσει από τον πάγκο του πρόσφατα.
Αν είχε τον Λεονάρντο Ζαρντίμ: νομίζω ότι Μήτρογλου, Βάις, Σαβιόλα και Ολαϊταν δεν θα συνυπήρχαν ποτέ. Στην επιθετικότερη εκδοχή του Ολυμπιακού ο Πορτογάλος θα είχε παρατάξει μια πεντάδα στην άμυνα, (με Σαλίνο, Μανωλά, Μενζανί, Χολέμπας και τον Σιόβα κόφτη), άλλους δυο κόφτες, δηλαδή τον Σάμαρη και τον Μανιάτη που από τα χαφ δεν τον έβγαζε ποτέ, τον Βάις και το Μήτρογλου μπροστά και πιθανότατα τον Γιαταμπαρέ (αν δεν ήταν καλά ο Μασάδο) σε ρόλο δεξιού χαφ ώστε να καλύπτει το Σαλίνο, στις όποιες κατεβασιές του. Πάλι ο Ολυμπιακός θα άφηνε τη μπάλα στους Βέλγους και αν κέρδιζε, θα το έκανε γιατί στο τελευταίο τέταρτο ο Πορτογάλος θα χρησιμοποιούσε δυο φρέσκους κυνηγούς, π.χ τον Σαβιόλα και τον Κάμπελ (αντί του Βάις και του Γιαταμπαρέ). Αν όλα πήγαιναν καλά θα ανέτρεπε το 1-0 με το οποίο η Αντερλεχτ θα είχε προηγηθεί, αν όχι θα έχανε αξιοπρεπώς και χωρίς να έχει δεχτεί δέκα ευκαιρίες.
Aν είχε τον Ερνέστο Βαλβέρδε: είναι βέβαιο ότι θα είχε χρησιμοποιήσει μια τετράδα στην άμυνα πιο στιβαρή, π,χ με το Μανωλά ακραίο μπακ (αλά Μαρκάνο), τον Μπονγκ αριστερά και τους Σιόβα και Μετζανί (ή Παπάζογλου), δυο απαραίτητους κόφτες (Μανιάτη, Εν Ντινγκά) σε βοήθεια του Φουστέρ (ή του Ιμπαγάσα) και θα έκρυβε στο πλάι δεξιά το Σαβιόλα ζητώντας του να συγκλίνει. Αριστερά με τον Ερνέστο θα έπαιζε χαφ μάλλον ο Χολέμπας, αφού το Βάις θα τον είχε κάνει σέντερ φορ και τον Μήτρογλου θα τον είχε δώσει δανεικό στον Πανιώνιο. Φυσικά ο Ολυμπιακός δεν θα κινδύνευε παρά ελάχιστα, θα πρέσαρε πολύ, κι αν κέρδιζε θα ήταν με 1-0, όταν θα έμπαιναν αλλαγές ο Τσόρι (σαν το Γέστε) και ο Ολαϊτάν.
Αν είχε τον Τάκη Λεμονή: θα έπαιζε πιο κλειστά, με τρεις κόφτες (Μανιάτη, Σάμαρη ή Γιαταμπαρέ ή Εν Ντινγκά) μπροστά από την τετράδα της άμυνας, το Σαβιόλα σε ελεύθερο ρόλο, τον Ολαϊταν φορ και τον Βάις αριστερά: το Μήτρογλου θα τον έριχνε στο δεύτερο ημίχρονο, όταν η Αντερλεχτ θα κέρδιζε με 1-0 και μάλλον θα τον έβαζε στη θέση του Σαβιόλα για να μη γίνει πολύ επιθετικό το σχήμα.
Αν είχε τον Ντούσαν Μπάγεβιτς: θα έπαιζε 4-4-2, με τον Τσόρι δίπλα στον Εν Ντινγκα, το Μανιάτης δεξί χαφ μπροστά από το Σαλίνο, το Χολέμπας με το Βάις στ αριστερά και το Σαβιόλα με το Μήτρογλου μπροστά. Ο Ντούσαν που σίγουρα θα είχε δοκιμάσει να μετατρέψει τον Ολαϊταν σε δεξί ή αριστερό μπακ, θα είχε κρατήσει το Ντε Βινσέντι και θα τον χρησιμοποιούσε αντί του Τσόρι κάποια στιγμή και για κάποιο μυστήριο λόγο θα τσακώνονταν με το Σαβιόλα, αλλά μετά το ματς ή μετά το δεύτερο γκολ της Αντερλεχτ.
Παραδοξολογώ προσπαθώντας να σας πω ότι σχήμα υπάρχουν πολλά και όρεξη να έχει κανείς να τα δει. Ωστόσο όλη αυτή η συζήτηση για το πώς έπαιξε ο Μίτσελ, τι μπορούσε άλλο να κάνει, τι έκανε λάθος και τι πρέπει να διορθώσει είναι μάλλον μια κουταμάρα. Μολονότι υπάρχουν διάφορα σχήματα το βασικό στην ιστορία αυτή είναι ένα: σε κάθε σχήμα που προβλέπει πολλούς μεσοεπιθετικούς, ο προπονητής περιμένει να δει από την ομάδα επιστροφές και πρέσινγκ από τους μπροστά και συμμετοχή στην κυκλοφορία της μπάλας από τους πίσω.
Αν οι μπροστά δεν γυρνάνε και οι πίσω δεν συμμετέχουν στο όποιο passing game θα γίνει ότι έγινε στο πρώτο ημίχρονο στις Βρυξέλλες, δηλαδή θα έχουν τη μπάλα πάντα οι αντίπαλοι. Αυτή η αδυναμία κυκλοφορίας της μπάλας ήταν το πιο μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού και όχι το σχήμα του: νομίζω πως με τους ίδιους ακριβώς τέσσερις στην επίθεση, αλλά το Μασάδο στη θέση του Εν Ντινγκά ή του Σάμαρη η εικόνα θα ήταν πολύ καλύτερη.
Διατάξεις υπάρχουν πολλές: τρόποι για να ανταπεξέλθεις σε μια δυσκολία όχι και τόσοι. Με οποιοδήποτε προπονητή, αν τη μπάλα την είχε διαρκώς η Αντερλεχτ θα έκανε ευκαιρίες. Τουλάχιστον με την τρέλα του Μίτσελ και την επιμονή του σε κάποιους παίκτες, με πρώτο τον τεράστιο βεζίρη Μήτρογλου, ο Ολυμπιακός κέρδισε στην επίθεση, ό,τι έχασε στη μεσαία γραμμή. Δηλαδή τη μπάλα…
