Η φιλοσοφία των δρομέων και οι γραφικότητες

i-filosofia-ton-dromeon-kai-oi-grafikotites

Εκ φύσεως ο χαρακτήρας μου ταιριάζει περισσότερο στην φιλοσοφία της παρατεταμένης ταχύτητας. Δεν έχω ούτε την υπομονή, ούτε την τακτική, ούτε τις αντοχές για να τρέχω Μαραθώνιους. Δεν ενδιαφέρομαι για την διαδρομή, παρά μόνο για τον στόχο, τον τερματισμό και έχω την ανυπομονησία να φτάσω σπριντάροντας ως εκεί, χωρίς να κοιτάζω ποτέ ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε πάνω, ούτε κάτω. Χαρακτηριστική φιγούρα κακομαθημένου (και κατά φαντασίαν ψιλονεόπλουτου) νεοέλληνα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θαυμάζω απεριόριστα όσους επιλέγουν ως φιλοσοφία ζωής να καταπίνουν υπομονετικά τα χιλιόμετρα χωρίς να βλέπουν τη γραμμή του τερματισμού, αλλά απολαμβάνοντας την διαδρομή και ανακαλύπτοντας κάθε φορά διαφορετικές οπτικές προσέγγισής της. Για τον δρομέα αντοχής η διαδρομή δεν είναι ποτέ ίδια. Τα χρώματα του ουρανού δεν είναι ποτέ ίδια. Η μυρωδιά του αέρα που ανασαίνουν δεν είναι ποτέ ίδια.

Ο Μαραθώνιος είναι μια συνεχής αναμέτρηση με τον εαυτό σου. Μια μάχη διαρκείας με το σώμα, αλλά κυρίως με το μυαλό σου. Γι' αυτό είναι τόσο διαφορετικός. Γιατί αποτελεί το πιο συναρπαστικό mind game του αθλητισμού, με τους περισσότερους γρίφους, τις περισσότερες δυσεπίλυτες εξισώσεις και τις μεγαλύτερες διακυμάνσεις (νοητικές και σωματικές) κατά τη διάρκειά του.

Είναι μία εντελώς διαφορετική φιλοσοφία ζωής, γι' αυτό και οι δρομείς είναι πολύ ιδιαίτεροι (συναρπαστικοί θα έλεγα) άνθρωποι που ξέρουν να βάζουν στόχους, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά τον τρόπο να εκμεταλλεύονται περισσότερο την διαδρομή από τον τερματισμό. Σήμερα ,λοιπόν, λέω δόξα και τιμή σε αυτούς που ξεκίνησαν, αλλά δεν τερμάτισαν. Δόξα και τιμή σε όσους ξεπέρασαν σωματικά προβλήματα και μπήκαν στη μάχη των μικρών διαδρομών. Δόξα και τιμή σε αυτούς που δουλεύουν σκληρά εδώ και μήνες για να κρατήσουν ζωντανό αυτό το αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού και της κουλτούρας μας. Στους ανθρώπους του ΣΕΓΑΣ, τους παλιούς αθλητές που συνέβαλαν με την τεχνογνωσία τους, τους χορηγούς που υποστήριξαν ένα γεγονός παγκόσμιας ακτινοβολίας. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα γνωρίζω ανθρώπους που έρχονται από το εξωτερικό, τρέχουν την κλασσική διαδρομή και την Δευτέρα το πρωϊ φεύγουν για τις πατρίδες τους άλλοι άνθρωποι.

Δεν εξετάζω τον Μαραθώνιο δρόμο τουριστικά, δεν τον αποτιμώ ως εθνικό γεγονός που φέτος θα μας δώσει το παράδειγμα και θα μας δείξει το δρόμο να ξεπεράσουμε τα προβλήματά της χώρας. Δεν είναι κανενός είδους μήνυμα ότι τάχα «η Ελλάδα μπορεί». Αυτά είναι γραφικότητες και ανούσιες εκρήξεις λαϊκισμού. Όπως δεν μπορώ να καταλάβω και τις εισόδους στο Καλλιμάρμαρο με πολεμικές στολές, ασπίδες και κράνη. Για την δική μου αισθητική αυτές οι αποκριάτικες εμφανίσεις αποτελούν ασέβεια και γελοιοποίηση όλων μας με τον χειρότερο τρόπο.

Μοναδική ελπίδα της σύγχρονης Ελλάδας να δει εκπρόσωπο της να φωνάζει «Νενικήκαμεν» δεν είναι κάποιος Μαραθώνιος, δεν είναι κάποιος «φουστανελάς», ούτε κάποιος φέρων ασπίδα και δόρυ. Η κλασσική διαδρομή δεν δίνει κανένα μήνυμα ελπίδας, δεν συνιστά πεδίο για κάποιου είδους εθνικό παραλληλισμό. Ούτε φυσικά για ανούσιες εξάρσεις.

Ο Μαραθώνιος δρόμος, ή πιο σωστά οι δρομείς, μας δείχνουν τον τρόπο για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να αλλάξουμε φιλοσοφία. Να αλλάξουμε την οπτική μας. Να δούμε πώς μπορούμε να ξεπερνάμε μέσα σε μία διαδρομή τον εαυτό μας και να προσαρμόζουμε τις αντοχές και τις ανάγκες μας. Κυρίως να μάθουμε να προσαρμόζουμε στις συνθήκες τις ανάγκες μας. Να περιορίζουμε τα κακομαθημένα «θέλω μας». Η Ελλάδα θα μπορέσει όταν αποκτήσει «δρομείς». Οι «σπρίντερ» μας (ως προς την λογική και την ας πούμε φιλοσοφία) απεδείχθησαν ντοπαρισμένοι και πλέον είναι ετοιμοθάνατοι εξαιτίας των... ουσιών.