Αφιερωμένο σε αυτούς που ως μεγαλύτεροι προσωπολάτρες κάνουν μαθήματα στους υπόλοιπους προσωπολάτρες Σε αυτούς που δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους για τα όποια λάθη του Κόντη, του Δαμιανίδη, του Κόκε και οποιοδήποτε ημέτερου, αλλά το άνοιξαν για τα λάθη του Κούπερ. Του Κούπερ που κατά μια ανεπιβεβαίωτη πληροφορία κάποιος πριν λίγες μέρες διαλαλούσε όλο μαγκιά ότι όποτε γουστάρει τον τρώει… Αφιερωμένο από τις 30 Ιουλίου 2020 γιατί για το πονηρό μάτι κάποια πράγματα μύριζαν από νωρίς:
Θα ήμουν προσωπολάτρης αν δεν είχα ενστάσεις χρόνια για κάποιους που διαχειρίζονται τα εκατομμύρια των εσόδων του Άρη και τις συνδρομές των μελών του και τα τελευταία 5 χρόνια έφεραν περίπου 100 ποδοσφαιριστές από τους οποίους πρόσφεραν και έμειναν ελάχιστοι. Αλλά και να έχω ξεσκίσει στο ενδιάμεσο όσους δεν τους γουστάρουν και όλοι μαζί να περιμένουμε το επόμενο θύμα στο βωμό τους. Είπα κάτι για το γα….το. Για την τιμή των όπλων βρε αδερφάκι μου. Δεν μπορεί να μην μου κάνει τίποτα εντύπωση, τίποτα να μη με ξενίζε
Θα ήμουν προσωπολάτρης αν δεν είχα ενστάσεις χρόνια και δεν είχα κριτική στάση, τόσα χρόνια για έμμισθους υπεύθυνους για τους διασυρμούς, τις περήφανες πωλήσεις και τις βαθμολογικές καθιζήσεις του μεγαλύτερου τμήματος του συλλόγου. Αλλά να έχω ξεσκίσει όσους έχουν μια διάθεση, έστω και μικρή σε χρηματική αξία, μετά από χρόνια να ΒΑΛΟΥΝ τσέπη πριν καν τα βάλουν, γιατί έκαναν το λάθος και αυτοί να θέλουν να απαλλαγούν από το μέτριο παρελθόν. Είπα κάτι για το γ….το. Για την τιμή των όπλων βρε αδερφάκι μου. Δεν μπορεί να μην μου κάνει τίποτα εντύπωση, τίποτα να μη με ξενίζει.
Θα ήμουν προσωπολάτρης αν δεν είχα ενστάσεις χρόνια στην ασυλία σε προέδρους με μεγάλα λάθη. Και σε μια νύχτα να τους ξέσκιζα, όχι κυρίως γι’αυτά τα λάθη, και χωρίς την ανάγκη να εξηγήσω την προ ημερών φανατισμένη στήριξη μου που έπαιρνε στο διάβα της αμπάριζα κάθε φωνή προβληματισμού. Του ίδιου προβληματισμού που εκ των υστέρων πάλι φανατικά εγώ υπερθεμάτιζα. Είπα κάτι για το γ…το. Για την τιμή των όπλων βρε αδερφάκι μου. Δεν μπορεί να μην μου κάνει τίποτα εντύπωση, τίποτα να μη με ξενίζει.
Ευτυχώς όμως όχι, δεν είμαι προσωπολάτρης. Και πριν φουντώσει η παθογένεια πάλι, ρίχνω προειδοποιητικές βολές. Και αρχίζω τα ψιλομουρμουρητά για να έχω έτοιμο το έδαφος αν χρειαστεί. Όχι για το δια ταύτα, αλλά για να έχω έτοιμες τις κατηγορίες για αυτούς που δεν θα φάνε. Προσωπολάτρες, φυτά, ποντίκια, αντί- , τα ίδια και τα ίδια τόσο προβλέψιμα και τόσα αποτελεσματικά στο συναίσθημα της μάζας.
Αν δουλεύαμε με τον ίδιο ζήλο και την ίδια δημιουργικότητα που δουλεύουμε για να κλείνουμε τρύπες ηλιθίων, να χτίζουμε κάστρα απέναντι στον ανύπαρκτο εσωτερικό εχθρό και να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, για να φτιάξουμε νέες δομές και νέες γέφυρες θα είχαμε κάνει το επόμενο απαραίτητο άλμα μπροστά. Θα παρείχαμε μια τεράστια υπηρεσία στο Σύλλογο. Ανεκτίμητη.
Ας απαλλαγεί ο Σύλλογος από όλα του τα βαρίδια, τους ηλίθιους, τους ύποπτους και τους λίγους, για να αρχίσει πάλι να παίρνει ύψος. Έχουμε την ευκαιρία ακόμη και τώρα, οριακά, να κάνουμε το άλμα. Έχουμε όλα τα όπλα και όλα τα μέσα. Ας τα χρησιμοποιήσουμε και για την ουσία. Ας ξεκινήσουμε από κάπου. Το βλέπουμε το έργο που πάει, γιατί πρέπει να το λουστούμε ενώ μπορούμε να σκαντζάρουμε 2-3 πράγματα και να πάει πάλι πρίμα το καράβι;
