Ειλικρινά δεν γνωρίζω πότε ακριβώς θα γίνουν εκλογές στην ευλογημένη τούτη χώρα, αλλά όποτε κι αν διεξαχθούν, καθένα από τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» (και μη) θα έπρεπε να αναλογιστεί σοβαρά το ενδεχόμενο να εντάξει στους κόλπους του ως υποψήφιο τον εμένα (τον Στέλιο Θεοδωρίδη). Αν όχι βουλευτή, τουλάχιστον δήμαρχο ή νομάρχη Θεσσαλονίκης, στις επόμενες εκλογές. Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον large νυν ΝΟΜΑΡΧΗ μας. Όχι, όχι δεν το «έχασα» καθόλου, ούτε με πλημμύρισε αίφνης τσουνάμι πολιτικής αλαζονείας.
Να εξηγηθώ. Οι λόγοι είναι δύο. Πρώτον η εκτεταμένη πλέον αναγνωρισιμότητα. Να μην μπορείς να κάνεις μια βόλτα; Να πιεις ένα ρόφημα σαν άνθρωπος;… Πας να απολαύσεις έναν καφέ, σε σταματούν και σε ρωτάνε «Αααα… ώστε εσύ είσαι ο Στέλιος που γράφεις στα athlitikanea.gr;
Για πες μας πως είναι ο συνάδελφός σου, ο γνωστός Τάκαρος που αυτοπαρουσιάζεται πάντα με το μικρό του όνομα». Και ο δεύτερος λόγος; Οι γάμοι! Πολλοί γάμοι φίλοι μου. Και σε όλους ο υπογράφων είναι καλεσμένος. Εντός κι εκτός των τειχών της πόλης. Δεν μιλάμε για τα στενά όρια της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης. Ούτε καν για Χαλκιδική. Οι προσκλήσεις καταφτάνουν βροχή από παντού. Ακόμα και από την όμορφη Κρήτη και την Αλεξανδρούπολη. Η φήμη έχει ξεπεράσει τα στεγανά! Δεν υπάρχει Σάββατο ή Κυριακή (εσχάτως ούτε Παρασκευή) ελεύθερη για τον Angulo (το τίμημα του να είσαι μαϊντανός σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις).
Δεν προλαβαίνεις να σιδερώσεις το κοστούμι, να χωνέψεις το catering του ενός γάμου, να βγεις από την Τράπεζα, όπου έχεις καταθέσει τον οβολό σου για τη λίστα γάμου και ήδη έχει έρθει η ώρα για νέα παντρειά. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που ο υπογράφων δεν έχει ακόμα βρέξει ούτε τα ακροδάχτυλά του σε κάποια παραλία. Υπάρχουν κι άλλοι (λόγοι) ασφαλώς, που δεν είναι πάντως της ώρας. Είναι απίθανο πόσοι σε θυμούνται αυτές τις στιγμές. Βγάζω στην άκρη πραγματικούς φίλους και συγγενείς, με τους οποίους περνάς τις περισσότερες ώρες της ημέρας και εύλογο είναι να θέλουν να σε έχουν δίπλα τους, τούτες τις ευλογημένες ώρες. Το θέλεις κι εσύ ο ίδιος. Αλλά είναι απίθανο και πόσοι ακόμα σε «θυμούνται»!
Συμμαθητές κάθε βαθμίδας της εκπαίδευσης (ακόμα και από το νηπιαγωγείο), που έχεις να τους δεις από το σεισμό της Θεσσαλονίκης το 1978 (Μα καλά! Δεν θυμάσαι το διπλανό σου από τα προνήπια, το Στεφανάκη; Με την γαλάζια ποδίτσα με το κίτρινο παπάκι;). Ο γείτονας από τον πρώτο όροφο (ο Angulo ως γνωστό είναι κάτοικος του έκτου) με τον οποίο «πλακωθήκατε» προ διετίας για τα κοινόχρηστα (έλα βρε συ γείτονα, περασμένα ξεχασμένα, να πάρε και μια πρόσκληση, που παντρεύεται η κόρη μου στη Λάρισα).
Άτομα που έχεις να δεις από το στρατό και έκτοτε αγνοούνταν η τύχη τους (α ρε Angulo, θυμάσαι τότε που μοιραζόμασταν το προάριστό σου στο Κέντρο βασικής εκπαίδευσης και μού έκανες το όπλο λύση- άρμοση;). Πέμπτο- Έκτο ξάδερφοι, των οποίων την ύπαρξη αγνοούσες και δεν γνωρίζεις ούτε στην όψη (αααχχ… έτσι που λες Angulo μου, δεν σε ξέρω, αλλά έχω ακούσει για σένα ότι είσαι καλό παιδί και απ’ ότι μαθαίνω πρόκοψες και οι παππούδες μας, χμμμ.. μούμπλε μούμπλε ήταν δεύτερα ξαδέρφια και ευκαιρία ρε συ να γνωριστούμε και να συσφίξουμε λίγο και τις σχέσεις μας. Κρίμα είναι, ίδιο αίμα (!) είμαστε).
«Πρώην» που είτε θέλουν να πάρουν την εκδίκησή τους, θέλοντας να σού αποδείξουν ότι σε ξεπέρασαν και δεν έχουν πρόβλημα να σε καλέσουν στο γάμο τους εσένα τον αμετανόητο εργένη, που δεν τόλμησες να κάνεις την πρόταση ή προσδοκούν ότι θα κάνεις την απονενοημένη τρέλα της γνωστής μάρκας ουίσκι και θα διακόψεις στη μέση το μυστήριο για να «κλεφτείτε». Και όλοι αυτοί, ασφαλώς, είναι άνθρωποι, που δεν σε έχουν τηλεφωνήσει, ούτε καν έχουν στείλει κάποιο ξενέρωτο sms ούτε καν mail βρε αδερφέ, για τα στοιχειώδη χρόνια πολλά στην ονομαστική σου γιορτή, ή στα Χριστούγεννα, ή το Πάσχα, την τελευταία δεκαπενταετία. Για τέτοιες καταστάσεις μιλάμε.
Παλιότερα, πήγαινα σε όλους. Λίγο που ήμουν περισσότερο συνεσταλμένος (έλα μωρέ, ντροπής πράγματα, μην μας πουν και καρμίρηδες), λίγο που στους γάμους δεν λείπουν και τα «τυχερά» (είναι απίστευτα ευάλωτες οι γυναίκες σε τέτοιες περιστάσεις), ε δεν ήθελε και πολύ για να αποδεχθώ την πρόσκληση, σχεδόν μετά χαράς, και να παρίσταμαι σε κάθε γαμήλια τελετή και δεξίωση, όπου ήμουν προσκεκλημένος. Όλα αυτά, όμως; Τέρμα! «Wedding days are over».
Είναι θέμα χρόνου (να ξεκουραστούμε και λίγο… ώρες ώρες αισθάνομαι σαν τον Καραγκούνη, μετά από πέντε συνεχόμενα ενενηντάλεπτα μέσα σε μια εβδομάδα), οικονομίας (με τα χρήματα από τις λίστες γάμου ενός καλοκαιριού, χαλαρά έκανα 2 ταξίδια, το ένα στα καλύτερα και πιο πολυτελή ξενοδοχεία της Havana, καπνίζοντας όλη μέρα Cohiba και πίνοντας Cuba libre (πάντα με εφτάρι Havana Club) και το άλλο στην Ισπανία, για να παρακολουθήσω Eurobasket το Σεπτέμβρη. Και ασφαλώς αξιοπρέπειας. Όλα αυτά τελούν υπό τον όρο της αμοιβαιότητας. Δεν θα ήθελα ποτέ να μπω στη διαδικασία να ΠΡΕΠΕΙ να καλέσω στο δικό μου γάμο (όταν και αν ποτέ το πάρω απόφαση) τον οποιοδήποτε μη δικό μου άνθρωπο.
Κατανοητό; Ωραία! Σεβαστό; Άψογα! Από το βήμα αυτό, λοιπόν, εύχομαι σε όλα τα μελλόνυμφα ζευγάρια που είχαν ή θα έχουν την ευγενή πρόθεση να με προσκαλέσουν στους γάμους τους, μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου, βίο ανθόσπαρτο, καλούς απογόνους και αιώνια ευτυχία! Per l’ eternita που λέει και η Ornella Vanoni! Εξαιρετικά αφιερωμένο.
