Η σχέση μου με το αυτοκίνητο έχει περάσει από σαράντα κύματα: θα τη χαρακτήριζα σχέση ζωής διότι όπως και η ζωή είναι πολυτάραχη. Ποτέ μου δεν είχα ιδιαίτερη τρέλα με την οδήγηση, το μπουζί, το ψυγείο, το καρμπιρατέρ, το σασί. Ποτέ μου πιτσιρίκος δεν ενδιαφέρθηκα να καταλάβω τη διαφορά ενός BMW από ένα Volvo: είχα μια σοσιαλιστική προσέγγιση στο θέμα του αυτοκινήτου – για μένα ήταν όλα το ίδιο. Το αυτοκίνητο του πατέρα μου, ένα Toyota Starlet, δεν το πήρα ποτέ κρυφά: έκλεβα τα κλειδιά (γιατί έτσι έπρεπε να κάνω σύμφωνα με τις αμερικάνικες ταινίες που με μεγάλωσαν…) αλλά το έδινα σε φίλους.
Το σεξ στο αυτοκίνητο ακόμα το θεωρώ κουταμάρα. Μέχρι τα 30 μου είχα σχηματίσει μέσα μου τη βεβαιότητα ότι δεν θα οδηγήσω ποτέ και είχα ανάγει αυτό σε στάση ζωής. Ήθελα πάντα να μένω κοντά σε πλατείες (για να μην παίρνω το αμάξι να πάω για καφέ Σάββατο μεσημέρι) και το σπουδαιότερο όλα τα φοιτητικά μου χρόνια οι φίλες μου έπρεπε να οδηγούν και να έχουν κι αμάξι αλλιώς δεν με ενδιέφερε η συντροφιά τους: ναι ήμουν ένας φρικτός εκμεταλλευτής και ένας άθλιος συνοδηγός με απόλυτη άγνοια των δρόμων και με μια βλακώδη σιγουριά ότι ο δεξής καθρέφτης υπάρχει για να βλέπει ο συνοδηγός αν ακολουθεί τα αμάξι κανένας!
Στα 30 κάτι ξεκίνησα πιεσμένος από όλους την προσπάθεια να οδηγήσω: μου πήρε περίπου τρεις μήνες να πάρω δίπλωμα και πάνω από 8 χρόνια να μπω σε αμάξι μόνος μου. Νομίζω ότι είμαι ο πρώτος που έκανε μεταπτυχιακά στην οδήγηση. Πήρα το δίπλωμα και σκέφτηκα να το κορνιζάρω. Για δυο χρόνια δεν είχα πιάσει τιμόνι και τα ξέχασα όλα. Ξαναέκανα μαθήματα και πάλι το παράτησα. Και μετά ξανά και ξανά ώσπου ο δάσκαλος άρχισε να υποπτεύεται ότι κάνω πλάκα και κάθε δυο χρόνια θέλω να πληρώνω δέκα ώρες!
Φέτος συμβιβάστηκα και αγόρασα αυτοκίνητο αλλά κι αυτό ήταν μια στιγμή άγχους. Αρχικά οδήγησα το Peugeot ενός φίλου. Όταν ένα βράδυ στο Ελληνικό μου έσβησε τρεις φορές πήρα μια Α 150 αυτόματη (μεταχειρισμένη και με ένα cd του Μάμα Μια ξεχασμένο από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη) και από τότε συνδέομαι μαζί της με αληθινή αγάπη.
Ακόμα δεν έχω ιδέα για ψυγεία και καρμπιρατέρ αλλά κι αυτή νομίζω δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο…
Επίσης θέλω να περάσω και ένα σημαντικό μήνυμα και την οδική ασφάλεια στο δρόμο. Διαβάστε παρακάτω τη συνέχεια για να καταλάβετε τι εννοώ.
Ενεργοποίησε την προσοχή σου στο δρόμο
Κανείς δεν μπορεί σήμερα να αμφισβητήσει πως το κινητό τηλέφωνο διευκολύνει την επικοινωνία κι αποτελεί πια αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Η χρήση του όμως κατά τη διάρκεια της οδήγησης οχήματος αποδεικνύεται ιδιαιτέρως επικίνδυνη, ενώ ο κίνδυνος δε μηδενίζεται με τη χρήση ανοιχτής ακρόασης ή ακουστικών.
Το άρθρο 13 του Κ.Ο.Κ. (Ν.2696/99, όπως τροποποιήθηκε με το Ν.3542/07) προβλέπει για τον οδηγό που κάνει εν κινήσει χρήση κινητού την επιβολή διοικητικού προστίμου ύψους (100) εκατό ευρώ και την αφαίρεση της άδειας ικανότητας οδήγησης για (30) μέρες. Στην πραγματικότητα όμως οι συνέπειες της χρήσης κινητού είναι καταστροφικές. Τελευταίες έρευνες δείχνουν ότι η χρήση τηλεφώνου κατά την οδήγηση μειώνει σημαντικά την προσοχή του οδηγού και αυξάνει τις πιθανότητες πρόκλησης θανατηφόρου ή σοβαρού τροχαίου ατυχήματος τόσο όσο η οδήγηση υπό την επήρεια οινοπνεύματος κατά 1γρ/λίτρο. Στην πράξη είναι σα να οδηγούμε μεθυσμένοι. Χρησιμοποιώντας εν κινήσει το κινητό αποσπάται η προσοχή μας, υπολογίζουμε λανθασμένα τις αποστάσεις, τείνουμε να χρησιμοποιούμε λιγότερο τους καθρέπτες ενώ μειώνονται οι χρόνοι αντίληψης και αντίδρασης.
Η επιλογή είναι δική μας: ας απενεργοποιήσουμε το κινητό τηλέφωνο, ας ενεργοποιήσουμε την προσοχή μας και θα φτάσουμε στον προορισμό μας με ασφάλεια!
