Η καλαθοσφαιρική “προέλευση” του γράφοντος είναι αδύνατον να κρυφτεί ακόμα και σήμερα. Θα μου πείτε τώρα; Καλά ρε Angulo τι σχέση έχει η σπυριάρα με το ποδόσφαιρο? Ακούστε ατάκα Λάζαρου Λέσιτς και θα καταλάβετε. Ο συμπαθής ευτραφής και αρκετά φιλοσοφημένος εκ Σκοπίων μπασκετικός κόουτς (δεν πιστεύω να σας ξεγελούσε το εξωτερικό παρουσιαστικό του) είχε δηλώσει σε ανύποπτη στιγμή, αναφορικά με την αναγκαιότητα των μεγάλων νικών επί σπουδαίων αντιπάλων, προκειμένου να αναρριχηθεί μια ομάδα σε πολύ υψηλό επίπεδο την εξής ατάκα: “Για να γίνεις βασιλιάς της ζούγκλας πρέπει να κερδίσεις το λιοντάρι. Όχι την αλεπού”. Και η Σαραγόσα των 115 εκατομμυρίων ευρώ (τόσο είναι το μπάτζετ της) για τα δόντια οποιασδήποτε Ελληνικής ομάδας ήταν λιοντάρι. Αλαζονικό μεν αλλά λιοντάρι για τα δεδομένα του UEFA. Που ηττήθηκε… Στη ζούγκλα του ποδοσφαίρου ουδείς ανίκητος.
Αυτό, όμως, που θα μείνει πάνω απ’ όλα (ύστερα από το μεθύσι της χθεσινοβραδυνής χαράς και αφού τα συλλεκτικά- εννοείται- πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων μπουν στο συρτάρι) , φίλοι μου, είναι ότι οι κιτρινόμαυροι ξόρκισαν τα- έστω και καλά- φαντάσματα του παρελθόντος. Ο νεαρός Αρειανός των 15- 25 ετών δεν θα μιλάει πια ΜΟΝΟΝ για Περούτζια, Μπενφίκα κλπ ούτε ΜΟΝΟΝ για τα ανδραγαθήματα του Πάλλα, του Κούη, του Όλε Σκόμποε των 70ς και 80ς. Έχει νέους άθλους για να μνημονεύει. Του Χαλκιά, του Νεμπεγλέρα και του Χαβίτο (ποιος Αγιάλα, ποιος Μιλίτο… το υπόλοιπο εμπνευσμένο σύνθημα απλά δεν λέγεται!) Στην Παπαναστασίου τα κουλούρια είναι πιο φρέσκα από ποτέ. Καλό το παρελθόν και το τιμούμε δεόντως αλλά χρειαζόταν μια νέα νότα αισιοδοξίας και ελπίδας και αυτή ήχησε σήμερα πολύ χαρμόσυνα.
Είμαι πάρα πολύ συγκινημένος και η ώρα είναι αρκετά προχωρημένη για να αναλύσω τόσο περίπλοκα συναισθήματα. Τέτοιες στιγμές περνάνε όλα μπροστά από τα μάτια σαν ταινία- όραμα (από αυτές τις βουβές ασπρόμαυρες του αγέλαστου και θλιμμένου Μπάστερ Κήτον με τα γρήγορα πλάνα). Όπως έλεγε μεταξύ δεύτερης και τρίτης μπύρας ο καλός φίλος και συναρειανός Μπάμπης, θυμάσαι την ίδια ομάδα πριν δύο χρόνια να μην μπορεί να σκοράρει εναντίον του Εθνικού Αστέρα, το γκολ του Βελώνη στο Χαϊδάρι, τον τελικό κυπέλλου στην Πάτρα ακόμα παλαιότερα, την συγκρίνεις με την παρούσα και καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το μεγαλείο της (ιστορία, φανέλα, λαός) ΚΥΡΙΩΣ, είναι αυτό που την οδήγησε τόσο γρήγορα από τα χαμηλά (στα μάτια τρίτων μη οπαδών της) στα ψηλά.
Μακάρι το ποτάμι να μην γυρίσει πίσω. Αυτή να είναι μόνον η αρχή. Αν ήθελα να παρομοιάσω αυτήν τη νίκη με μια μπασκετική του πάλαι ποτέ Αυτοκράτορα, θα την παρομοίαζα με εκείνην επί της Περόνι Λιβόρνο (83-72) την περίοδο 1984- 1985, μέσα στο φλεγόμενο Παλαί, για το κύπελλο Κόρατς (κάντε την αναγωγή σε UEFA και θα καταλάβετε), που τον οδήγησε στα ημιτελικά του θεσμού κόντρα στη Βαρέζε (διπλοί αγώνες και αποκλεισμός, αλλά με το Γκάλη να αγωνίζεται με σπασμένο δάκτυλο). Ήταν, όμως, η αρχή της μεγάλης ομάδας των 80ς- η στιγμή που έγινε φανερό ότι κάτι καλό γεννιέται. Ακολούθησαν ακόμα μεγαλύτερες νίκες και θρίαμβοι σε ανώτερο επίπεδο. Θαρρώ, όμως, ότι το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε τότε. Τα επόμενα κατορθώματα εναντίον της Τρέισερ και των άλλων μεγαθηρίων στο Πρωταθλητριών είναι κοινά τοις πάσι και γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην Ιστορία. Λίγοι, όμως, θυμούνται την Λιβόρνο…
Το μόνο που απομένει είναι να δούμε αν η Ιστορία θα επαναληφθεί. Όχι σαν φάρσα αλλά σαν ένα πολύ γλυκό όνειρο. Που δεν τελειώνει σε μια πρόκριση, έστω και τόσο μεγαλειώδη στους ομίλους του UEFA. Συγχαρητήρια σε όλες τις Ελληνικές ομάδες για τις μεγάλες προκρίσεις! Πάντα τέτοια. Άντε και εις ανώτερα! Καλή σας ημέρα…
