Θα είμαι σαφής και ξεκάθαρος. Σιχαίνομαι όσο τίποτε άλλο, στον μάταιο τούτο κόσμο, τους πάσης φύσεως καρμίρηδες και λαμόγια. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνω κυριότατα όλους εκείνους τους δικομανείς, που για ψύλλου πήδημα δεν χάνουν την ευκαιρία να προσφεύγουν, όποτε πιστεύουν ότι τους δίνεται η κατάλληλη ευκαιρία – και καθ’ υπερβολή και εν γνώσει τους εννοείται- στη Δικαιοσύνη, διεκδικώντας υπέρογκα ποσά ως αποζημιώσεις. Δεν λέω… σωστό είναι όταν κάποιος υφίσταται σημαντική ηθική βλάβη ή πραγματική ζημία να διεκδικεί το δίκιο του. Να υπάρχει λόγος, όμως. Όχι να προσπαθούμε να βγάλουμε από τη μύγα ξύγκι… και τι ξύγκι ε; Αυτό που θα βγάζαμε αν περνούσαμε σε σούβλες (σ.σ: σε καλαμάκια ήθελα να πω) όλα τα βοοειδή της Αργεντινής.
Με αφορμή τη χθεσινή είδηση ότι ο Αμερικανός δικαστής, Roy Pearson, τελικώς δεν δικαιώθηκε στη δίκη που άνοιξε εναντίον ιδιοκτητών στεγνοκαθαριστηρίου από τη Σεούλ, που απώλεσαν το παντελόνι του και από τους οποίους ζητούσε αρχικώς το αστρονομικό ποσό των 67 εκατομμυρίων δολαρίων (περιόρισε όμως το αίτημά του σε 54 ΜΟΝΟΝ εκατομμύρια αρχικώς και σε 2,5 εκατομμύρια τελικώς- είπαμε… τόσα του έλειπαν), ο Στέλιος Θεοδωρίδης θα σας παρουσιάσει μερικές από τις πιο περίεργες ιστορίες αποζημιώσεων που διεκδικήθηκαν ή και επιδικάσθηκαν στα δικαστικά χρονικά.
Αυτές τις ιστορίες, προφανώς, λαμβάνοντας υπόψη του ο judge Roy και ακολουθώντας το γνωστό από τις εποχές Τάρπλεϊ δόγμα «Roy Roy γ@μ@ τους το σόι» πίστεψε ότι ο δικαστικός αγώνας του θα είχε αίσιο αποτέλεσμα. Για την ιστορία: Οι Τσουνκ (αυτό είναι το όνομα των Κορεατών Jin Nam, Soo και Ki) βρήκαν τελικώς το χαμένο παντελόνι, αξίας 1150 ευρώ, όπως επικαλείτο στην αγωγή του ο «συμπαθής» κύριος Pearson (προφανώς δανεισμένο από την γκαρνταρόμπα του Γιάννη Φλωρινιώτη), θέλησαν να του το επιστρέψουν, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε την παραλαβή.
Ο Pearson, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, απασχολήθηκε με την υπόθεσή του αυτή περί τις 1400 ώρες (κόψε κάτι άοκνε εργάτη της δικαιοσύνης…) και ήταν και αυτός ένας λόγος που φούσκωσε τόσο πολύ το «λογαριασμό».
Φανταστείτε, όμως, να ήταν Έλληνας και να αποφάσιζε για τις αυξήσεις στους μισθούς των συναδέλφων του. Ένα είναι βέβαιο. Οι Κορεάτες θα αφαιρέσουν από το κατάστημά τους τις ταμπέλες «satisfaction guaranteed» και «Same Day Service», που είχαν ανηρτημένες μέχρι σήμερα. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα… Ορίστε και το σχετικό βιντεάκι
Τέρμα η φλυαρία. Πάμε στο κυρίως θέμα (διαβάστε μερικές από τις πιο περίεργες υποθέσεις ever, εννοείται στις ΗΠΑ):
2006- Allen Ray Heckard. Ή αλλιώς ο σωσίας του Μάικλ Τζόρνταν. Κοντύτερος κατά 3 ίντσες, ελαφρύτερος κατά 25 pounds και όμως τόσο όμοιος προς τον πρώην σούπερσταρ του ΝΒΑ, ώστε να εναγάγει τη ΝΙΚΕ και τελικώς να κερδίσει 52 εκατομμύρια δολάρια, ως αποζημίωση για τη μόνιμη βλάβη και δυσφήμιση (!!) που υφίστατο όλα αυτά τα χρόνια από την προβολή- διαφήμιση του Air Mike, συν άλλα 364 εκατομμύρια δολάρια, για την ψυχική οδύνη του. Το ίδιο ποσό διεκδίκησε και κέρδισε τύποις και από τον Phil Knight, συνιδρυτή της ΝΙΚΕ. Γιατί τύποις? Γιατί μάλλον έκανε πίσω και τα «βρήκε» με τη ΝΙΚΕ, όταν οι δικηγόροι της τον απείλησαν με ανταγωγή. Όπως και να’ χει, δεν είναι να τα βάζεις με κολοσσούς σήμερα.
2006- Robert Clymer. Ο πράκτορας του FBI τα κατάφερε μια χαρά. Δουλεύοντας σε μια πολύ σοβαρή υπόθεση στο Λας Βέγκας, δημιούργησε φασαρίες, έχασε το γεμιστήρα του πιστολιού του, «στούκαρε» το αυτοκίνητο που πήρε και χρησιμοποίησε μεθυσμένος, τρεις φορές πάνω από τα επιτρεπόμενα όρια. Τελικώς, δεν παρέλειψε να μηνύσει την κατασκευάστρια εταιρία του αυτοκινήτου, με την αιτιολογία ότι έχασε τις αισθήσεις του, επειδή στην καμπίνα του αυτοκινήτου διέρρευσε καπνός, που τον άφησε αναίσθητο. Μήπως δούλευε και στο Α.Τ. Ομονοίας?
2006- Marcy Meckler. Ψωνίζοντας σε πεζόδρομο, δέχτηκε επίθεση από σκίουρο, που ζούσε στους παρακείμενους θάμνους. Στην προσπάθειά της να «ξεκολλήσει» τον κολλιτσίδα σκίουρο, έπεσε κάτω και τραυματίστηκε. Εντάξει.. μην φανταστείτε και τόσο άσχημα. Κι όμως. Η εν λόγω κυρία ζήτησε αποζημίωση ύψους 50.000 δολαρίων επειδή δεν υπήρχε ειδοποίηση στον πεζόδρομο ότι στο σημείο εκείνο ζουν σκίουροι.
2005- Christopher Roller. Μάγος στο επάγγελμα και την ιδιότητα. Μυημένος από επαγγελματίες του είδους, στράφηκε εναντίον του Ντέηβιντ Κόπερφιλντ και του Ντέηβιντ Μπλέιν, ζητώντας τους δικαστικά να του αποκαλύψουν τα μυστικά τους. Αλλιώς και όλως επικουρικώς να του δίνουν ετησίως το ποσό των 50 εκατομμυρίων δολαρίων ο Κόπερφιλντ και ο 2.000.000 δολαρίων ο Μπλέιν (10% από τα ετήσια κέρδη τους). Ο λόγος? Και οι δύο προκαλούν τη Φύση και τις Αρχές της και υπό αυτή την έννοια χρησιμοποιούν «θεϊκές δυνάμεις». Και τι λόγος του έπεφτε του κυρίου Ρόλερ? Μα…ο ίδιος είναι Θεός και άρα του κλέβουν τις μαγικές δυνάμεις. Μην γελάτε. Αυτό ισχυρίστηκε. Και δεν τον πήραν με τις ντομάτες. Ούτε καν με κλούβια αυγά.
2005- Wanita Young. Ακούστε τι έκανε η κακιασμένη. Τρόμαξε από δύο γειτονόπουλα, που ετοίμασαν μπισκότα και θα τα μοίραζαν σε όλη τη γειτονιά, ως ένδειξη καλής γειτονίας, βλέποντάς τα στη βεράντα του σπιτιού της. (Προφανώς μονοκατοικία). Και τους υπέβαλε μήνυση και αγωγή επειδή της προκάλεσαν αγχώδεις διαταραχές και στρες. Μολονότι τα δύσμοιρα παιδιά της ζήτησαν και εγγράφως συγγνώμη, τους ζήτησε 3 χιλ δολάρια. Κέρδισε τα 900 (!!). Και βγήκε να το πανηγυρίσει στα ράδια και την τηλεόραση. Τι το ήθελε? Δεν της μιλάει κανένας στην πόλη. Το σκέφτεται σοβαρά να μετακομίσει. Γειτόνισσα να σου πετύχει!
2004- Mary Ubaudi. Επιβάτης σε όχημα που ενεπλάκη σε τροχαίο. Άσκησε αγωγή σε βάρος της MAZDA, που κατασκεύασε το αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε. Επειδή δεν είχε επαρκείς οδηγίες σχετικά με τις ζώνες ασφαλείας και τον τρόπο που αυτές χρησιμοποιούνται. Ώσπου έγινε παγκοσμίως ρεζίλι, όταν ο δικηγόρος της αυτοκινητοβιομηχανίας την έβαλε να ορκισθεί ότι ουδέποτε φόρεσε ξανά ζώνη ασφαλείας, δεν πέταξε με αεροπλάνο και να ομολογήσει ότι είναι τόσο ανόητη, ώστε να μην γνωρίζει πως δένεται μια ζώνη ασφαλείας!
2003- Η εταιρία The Tribune Co του Σικάγο, ιδιοκτήτρια- μεγαλομέτοχος πολλών τοπικών εφημερίδων και της τοπικής ομάδας baseball υπέπεσε στο εξής σφάλμα. Έχοντας το τμήμα μισθοδοσίας της να πληρώσει 2 άτομα με ίδιο όνομα (Mark Guthrie), με το ένα να είναι αθλητής της ομάδας baseball και το άλλο απλός διανομέας εφημερίδων, μπέρδεψε τα τσεκ, με αποτέλεσμα ο απλός διανομέας να λάβει το υπέρογκο για τις υπηρεσίες του ποσό των 300.000 δολαρίων. Όταν του ζητήθηκε το ποσό αυτό, ο βιοπαλαιστής δεν αρνήθηκε να το αποδώσει πίσω, αρκεί, όμως, να του εγγυόταν η εργοδότρια ότι δεν θα είχε προβλήματα με τη φορολογία του, αφού στα χαρτιά θα φαινόταν ότι εισέπραξε κάμποσα χρήματα παραπάνω. Η εταιρία αντί να λύσει το μικροπρόβλημα συμβιβαστικά άσκησε εναντίον του αγωγή, ζητώντας όλο το ποσό! Φερμουάρ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Αυτό θα πει «δια ασήμαντον αφορμή!».
2003- Shawn Perkins. Ο άνθρωπος που μήνυσε το Θεό?? Θα μπορούσε και να είναι αλλά δεν το προχώρησε μέχρι εκεί! Χτυπήθηκε από κεραυνό σε πάρκινγκ χώρου διασκέδασης στο Οχάιο. Αντί να ευχαριστήσει το Θεό για το θαύμα που έγινε και επέζησε, άσκησε αγωγή σε βάρος των υπευθύνων του Πάρκου, που θα έπρεπε να προειδοποιούν τους επισκέπτες για το ενδεχόμενο να χτυπηθούν από κεραυνό, κατά τη διάρκεια καταιγίδας. Είπαμε: Ο άνθρωπος πρέπει να είχε υπόψη του το έργο «The man who sued God». Την έχετε δει την ταινία? Αν όχι, μην χάνετε χρόνο.
2002- Bob Craft. Ο άνθρωπος που άλλαξε το όνομά του το 1997 σε Jack Ass (δεν φαντάζομαι να θέλετε και μετάφραση!). Αργότερα, ισχυρίστηκε ότι η σειρά «Jackass» του MTV εμπνεύστηκε τον τίτλο της από το όνομά του. Και το όνομά του διαπομπεύτηκε, δυσφημίστηκε και κακοποιήθηκε μέσα από το MTV. Με αποτέλεσμα να ζητάει 50 εκατομμύρια δολάρια για ηθική βλάβη! Τρέλα? Εντελώς!
Όλα αυτά και πολύ πιο ευτράπελα μπορείτε να βρείτε αν ψάξετε στα Stella Awards, που δεν είναι τίποτε άλλο από βραβεία για τις πιο περίεργες αγωγές που ασκήθηκαν ποτέ, κυρίως στην Αμερική (only in America). Τι εστί Stella? Stella Liebeck. Η πρώτη διδάξασα. Μια ηλικιωμένη κυρία 79 ετών που το 1992 ψώνισε τον καφέ της στα McDonald’s κι έπειτα αποχώρησε, μπήκε στο αυτοκίνητο του χαϊδεμένου εγγονού της. Εξαιτίας μιας λακκούβας, έχυσε τον καυτό καφέ πάνω της, υπέστη σοβαρά εγκαύματα και αξίωσε και κέρδισε ως αποζημίωση ποσό πάνω από 600 χιιάδες δολάρια! Παρόμοια ατυχήματα συνέβησαν τη δεκαετία 1982- 92 σε άλλους 700 καταναλωτές του γνωστού φαστφουντάδικου, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να τραβήξει τόσο πολύ το σκοινί! Ποιος ασχολείται με τη θερμοκρασία του καφέ? Αν πρέπει να σερβίρεται στους 180 ή στους 200 βαθμούς Φαρενάιτ… Έλεος!
