Καλά τελειώνει η εβδομάδα, ας μην είμαστε δα και πλεονέκτες. Το κομπόδεμα γέμισε αναπάντεχα, τη στιγμή που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αυτό το καλοκαίρι θα περνούσε και δεν θα (με) ακουμπούσε, επειδή ως δια μαγείας όλοι οι «ταλαίπωροι» οφειλέτες έφευγαν για κάποιο εξωτικό νησί, κάνοντας διακοπές με τα χρήματα, που αποκόμισαν χάρη στον καλό ελεύθερο επαγγελματία μεν, πονόψυχο δε και καθόλου φιλοχρήματο Στέλιος, ο οποίος θα παρέμενε εντός των τειχών για να κάνει παρέα στα ροδάκινα του ψυγείου του και στις παγωμένες Ursus της διπλανής κάβας.
Αν προσθέσετε στη στήλη των εξόδων και τις λίστες γάμου φίλων, συγγενών, ξεχασμένων συμμαθητών, τριτοξάδερφων, τεταρτοξάδερφων (αναγκαίο κακό στις ηλικίες μεταξύ 28- 35), αντιλαμβάνεστε ότι το Βατερλώ από την καθιερωμένη θερινή οικονομική λεηλασία στον ταπεινό ατομικό τραπεζικό λογαριασμό, με μόνιμο υπόλοιπο τεσσάρων και εσχάτως τριών ψηφίων- αριθμών, δεν ήθελε και πολύ για να ολοκληρωθεί.
Έγινε το come back, αδέρφια! Για πρώτη φορά ύστερα από καιρό ο λόγος της επίσκεψης στην Τράπεζα δεν θα ήταν η καθιερωμένη ανάληψη. Η τελευταία φορά που χρησιμοποίησα τη λέξη «αποταμίευση» ίσως και να ήταν σε έκθεση της έκτης δημοτικού με θέμα «Η αποταμίευση και τα αγαθά της». Η ευτυχής περίσταση, συνεπώς, απαιτούσε σπέσιαλ εμφάνιση. Ξύρισμα κόντρα. Πουκάμισο καινούργιο, άσπρο, σιδερωμένο, με σήμα το κροκοδειλάκι (όχι PAXOS ασφαλώς. Κρατήστε το αυτό). Παντελόνι υφασμάτινο με περιποιημένη τσάκιση. Σακάκι; Μπα… ας το αφήσουμε για Σεπτέμβρη, πες Οκτώβρη για να είσαι μέσα. Και φύγαμε.
Μπαίνω στην τράπεζα. Η ώρα είναι μόλις οκτώ και τέταρτο. Στην ουρά αναμονής στα γκισέ περιμένουν μόνον δύο συναλλασσόμενοι. Τα κλιματιστικά ήδη λειτουργούν στο φουλ. Ο χώρος διακριτικά αρωματισμένος. Και μέσα σε όλα αυτά, συνάντησα ό,τι το καλύτερο! Τα γόνατά μου λύθηκαν. Αισθάνθηκα το λαιμό να στεγνώνει. Μια οπτασία πίσω από το γκισέ.
Η ταμίας. Εντυπωσιακή γαζέλα με καθαρή σταρένια επιδερμίδα, μάτια καστανά, αμυγδαλωτά και εκφραστικά, διακριτικό διαμαντάκι στη μύτη, μαύρα μαλλιά σφιχτά τραβηγμένα πίσω και με το χαμόγελο του ρόδου του Ισπαχάν στα χείλη! (φτάνει τόσο- είναι προφανές ότι δεν τα πάω καλά σε περιγραφές τύπου Άρλεκιν) Μα τι αναλογίζομαι… Πάω να τρελαθώ; Σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή ότι ήταν πραγματικά κρίμα μια τέτοια ύπαρξη να χάνει το χρόνο της πίσω από το γκισέ, μετρώντας χαρτονομίσματα, εξαργυρώνοντας επιταγές άλλων και ενημερώνοντας βιβλιάρια ταμιευτηρίου. Τι δουλειά είχε αυτό το «ποίημα της φύσης», το θεσπέσιο πλάσμα μέσα σε αυτήν την άοσμη καθημερινότητα;
Και τότε έγινε το αναπάντεχο. Γύρισε, με κοίταξε και χαμογέλασε. Στην αρχή κάπως «ερευνητικά» (κι αυτό κρατήστε το) κι έπειτα… πιο χαλαρά! Είχα ψευδαισθήσεις; Όχι! Μου χαμογέλασε κανονικότατα. Της πρόσφερα το πιο γοητευτικό μου ελαφρό μειδίαμα. Πρέπει να της φάνηκα καλός γιατί ανταπέδωσε. Προς στιγμή, μια χαρούμενη αύρα αισθάνθηκα να μου χαϊδεύει το μέτωπο. Σαν να ήχησε μουσική στα αυτιά μου. Κάτι σαν σαξόφωνο! Κάτι σε Boney James παραδείγματος χάρη! Φανταστείτε τη σκηνή! Και βάλτε και λίγη μουσική υπόκρουση κι εσείς για να μπείτε στο κλίμα.
(……) πάνω στο γλυκό γλάρωμα της στιγμής, άκουσα τη φωνή της (δεν θα μπορούσε να είναι πιο τέλεια) να με καλεί. «Η σειρά σας κύριε, κύριε με ακούτε;». Προχώρησα αργά- αργά στο ταμείο, με βήμα σταθερό και σίγουρο μεν ονειροπόλο δε. Είχα απέναντί μου την «οπτασία». Μού έκανε ένα νεύμα, κάτι σαν χειρονομία. Μα τι έκανε; Άγγιξε απαλά το στήθος της. Ω Θεέ μου! Τι μου ζητούσε; «Κύριε, έχετε λερωθεί εκεί πάνω από την τσέπη δίπλα στο κροκοδειλάκι…» μού είπε χαμηλόφωνα, για να συμπληρώσει «..μάλλον σας κουτσούλησε πουλί!». Έκλεισα τα μάτια απογοητευμένος. Γιατί; Γιατί τέτοια ατυχία; «Πες κάτι! Πες κάτι τώρα! Ό,τι να’ ναι! Αρκεί να πεις κάτι έξυπνο!» πρόσταξε μία φωνή από τα ενδότερα.
Χμμμ… Γκούχου γκούχου… Ξερός βήχας. Ύφος εμβρίθειας (έρχεται! Έρχεται) «Λες να το έκανε το κροκοδειλάκι;» της απάντησα αφοπλιστικά (θα ήθελα…) χαμογελώντας και εγώ. Παύση. Δεν περιγράφω άλλο. Τέλος! Μερικές φορές η σιωπή όχι απλά είναι χρυσός, αλλά δεν ανταλλάσσεται ούτε με όλο το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας… Μόλις διαβάσατε έναν κατατοπιστικότατο οδηγό, για το τι δεν πρέπει να εφαρμόσετε στο παιχνίδι του φλερτ το καλοκαίρι. Χαίρετε!
