Οικογενειακές καταστάσεις και σκηνές απείρου κάλλους (όχι πρωτόγνωρες για τα Ελληνικά δεδομένα) διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες στις κατά τόπους δημόσιες υπηρεσίες (πολεοδομίες, εφορίες κ.λπ κ.λπ). Ο περισσότερος κόσμος απουσιάζει, οι «ουρές» είναι πιο «κοντές» από ποτέ. Τα air condition (χωρίς την απαιτούμενη νόμιμη άδεια, εξυπακούεται) κάνουν καλά τη δουλειά τους, το σωστό να λέγεται, σε αυτόν τον τομέα ως χώρα έχουμε κάνει αλματώδη βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια. Κάντε μια βόλτα από τις αντίστοιχες Γερμανικές υπηρεσίες, όπου ο κόσμος λιποθυμάει με χαμηλότερες θερμοκρασίες (αλλά και υψηλότερο δείκτη υγρασίας) και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Στην πραγματικότητα θα εκπλαγείτε. Είναι η φυσική νομοτέλεια… ούτε οι Γερμανοί έχουν καλύτερα συστήματα κλιματισμού- ψύξης από εμάς, ούτε οι Έλληνες αρτιότερα αντιπλημμυρικά έργα απ’ αυτούς (περιπλανηθείτε σε Γερμανικό αυτοκινητόδρομο, κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας και ελάτε να τα ξαναπούμε. Είναι σαν να οδηγείς σε στεγνό δρόμο).
Εν τω μέσω της θερινής ραστώνης, αποφάσισα να διεκπεραιώσω ορισμένες εκκρεμότητες με την (κεντρική- πιο κεντρική τοπικά δεν γίνεται, πιστέψτε με) Εφορία της πόλης, θεωρώντας ότι θα ήταν, όπως θα έπρεπε άλλωστε να είναι, υπόθεση λίγων λεπτών. Για μια είσπραξη εντάλματος μιλάμε (κάπου στα 400,00 ευρώ) από το Δημόσιο, για παρεχόμενες προς το Ελληνικό Κράτος υπηρεσίες… διαδικασία απλή, απλούστατη. Παίρνεις το έγγραφο, που δίνει την εντολή στην Εφορία να κάνει την πληρωμή, την προσκομίζεις στον υπάλληλο, κάνει ένα check μέσω υπολογιστή ο υπάλληλος ότι δεν έχει διπλοπληρωθεί το ποσό από κάποια άλλη Εφορία (ότι δεν έγινε λαμογιά, δηλαδή), σου επιστρέφει το ένταλμα θεωρημένο, πας στο γκισέ, παίρνεις το ζεστό «μπακίρι» και adios!
Εύλογα και έχοντας επαναλάβει τη διαδικασία προ ολίγων μηνών εντός 15 λεπτών, αφίχθην στο πολυτελές καινούριο κτίριο της δημόσιας Υπηρεσίας. Τα πράγματα ήταν όπως ακριβώς τα περίμενα. Ησυχία μεν, αλλά ως προς την τάξη και ασφάλεια μην είστε και τόσο σίγουροι… Έχοντας πάρει το μάθημά μου από προηγούμενη επίσκεψή μου στην ίδια Εφορία, το πρώτο που έκανα ήταν μια σύντομη περιήγηση από το γκισέ του Ταμία (σεβασμός στον Ταμία, αυτός μας πληρώνει, εξ ου και το κεφαλαίο ταυ), για να τον ρωτήσω αν υπήρχε επαρκές διαθέσιμο, ώστε η Υπηρεσία να «καλύψει» το αιτούμενο ποσό.
Μην γελάτε… υπήρξαν και μέρες που άκουσα το εκπληκτικό «περιμένετε, όλο και κάποιος θα περάσει να πληρώσει κάποιο πρόστιμο, τα χρήματα που κάναμε ανάληψη το πρωί από την Τράπεζα, μας τελείωσαν! Ούτε ένα τέταρτο δεν θα περιμένετε!».
Απόλυτα ικανοποιημένος από την καταφατική απάντηση που έλαβα («ναι, έχουμε χρήματα»), προχώρησα στο παρασύνθημα. Όπου παρασύνθημα το γραφείο εσόδων, στον κάτω όροφο. Ευτυχώς, ο Στέλιος δεν καταλαβαίνει από το «Λεβιάθαν της γραφειοκρατίας» και τα πάνω- κάτω της σκάλας. Έχει λιώσει παπούτσια και μάλιστα γαϊδουρινά σε αντοχή Sebago… και είναι απόλυτα κατατοπισμένος!
Φτάνοντας στο σημείο που μου υποδείχθηκε, αντίκρισα μια πόρτα ορθάνοιχτη. Το κλιματιστικό στο φουλ (δεν ήταν κι άσχημα), ο υπολογιστής ανοικτός, τα φώτα το ίδιο, αλλά που ήταν ο υπάλληλος;; «Είναι κανείς εδώ;» η εύλογη ερώτηση. Μετά την τρίτη τέταρτη φορά, άκουσα γοργά βήματα από το διάδρομο. Κάθιδρος ένας νεοσσός υπάλληλος της Εφορίας προσπάθησε να δικαιολογηθεί (αυτό κι αν ήταν αλλαγή ρόλων!). «Ξέρεις και οι δύο υπάλληλοι λείπουν σε άδεια, δυστυχώς δεν θα μπορέσεις να εξυπηρετηθείς πριν από τις 13 Αυγούστου…».
Ευρισκόμενος σε θέση ισχύος και θέλοντας να εκμεταλλευτώ τη μοναδική ευκαιρία που μου έδιναν οι συγκυρίες, να εκδικηθώ για ένα αστείο πρόστιμο (εξαιτίας καθυστέρησης λίγων ημερών στην υποβολή του Ε9) που είχα δεχθεί προ ολίγων ετών, από την ίδια Εφορία, τράβηξα λίγο περισσότερο το σκοινί. «Μα καλά, πήραν και οι δύο ταυτόχρονα την άδειά τους; Θέλετε να φέρω τα κανάλια; (δυστυχώς, η μεγαλύτερη απειλή στην Ελλάδα του σήμερα) Και τι γίνεται αν κάποιος θέλει να εισπράξει εντάλματα;». «ΞέρΕΙΣ, έχΕΙΣ δίκιο, έφυγε, όμως, η Σίσσυ, που είναι η υπεύθυνη, λείπει και η Κούλα, που έχει τα κλειδιά από το φοριαμό με τους φακέλους, δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Εκτός κι αν πΑΣ στον Προϊστάμενο και μπορεί να κάνει κάτι (άλλη οικειότητα και αυτή στις δημόσιες υπηρεσίες. Άκου εκεί.
Έφυγε η Σίσσυ, λείπει και η Κούλα… θα ανεβείς πάνω στον Τούλη… λες και είμαι υποχρεωμένος να ξέρω τα υποκοριστικά ονόματα του κάθε υπαλλήλου ή να ανέχομαι τον ενικό με τον οποίο μου απευθύνεται ο καθένας, ακόμα κι αν είναι εμφανώς νεότερος σε ηλικία. Προσωπικά, δεν έχω πρόβλημα με τον ενικό. Έχω πρόβλημα, όμως, όταν βλέπω 25άρηδες υπαλλήλους να απευθύνονται σε 70άρηδες, με τέτοια επιτηδευμένη αφέλεια και “οικειότητα”, λες και πολέμησαν μαζί στο Ελληνοαλβανικό μέτωπο! Πείτε με πουριτανό, πείτε με συντηρητικό. Είναι θέμα αρχής.
Αυτή η ψευτοάνεση και το τουπεδάκι με εξοργίζει. Κάποια στιγμή υποτίθεται ότι μοιράστηκε και κώδικας δεοντολογίας, αναφορικά με τη συμπεριφορά των δημοσίων υπαλλήλων προς το κοινό, αλλά φαίνεται ότι οι περισσότεροι τον έκαναν μαξιλαράκι για το γήπεδο. Αλλά και επί της ουσίας… δεν κατάλαβα… τι γίνεται, δηλαδή, αν κάποιος φύγει από τη δημόσια υπηρεσία για οποιοδήποτε λόγο; Παύει να λειτουργεί; Τι είναι; Μπαχτσέ τσιφλίκι ή μήπως ο μεροκαματιάρης ταρίφας, που κλείνει το ταξί και πάει να κοιμηθεί;).
Μάλιστα… πήρε τα κλειδιά μαζί της! Για τέτοια προνόμια μιλάμε. Φοβερή δικαιολογία! Ποιος είπε ότι δεν είμαστε γνήσιοι απόγονοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας; Ο θεσμός του «κλειδοκράτορα» επέστρεψε! Τότε ο κλειδοκράτορας του παλατιού ήταν ένας και αναντικατάστατος, λεγόταν «Παπίας» και είχε το προνόμιο να συντρώγει και να συνδιασκεδάζει με τον εκάστοτε Αυτοκράτορα.
Ως εκ τούτου είχε τη δύναμη να επηρεάζει και τις αποφάσεις του, διαβάλλοντας στον ανώτατο Άρχοντα αυτούς που επιθυμούσε. Πασίγνωστος τέτοιος Παπίας (κλειδοκράτορας) ήταν ο Ιωάννης Χανδρινός, μοχθηρός και ύπουλος άνθρωπος, που δεν δίστασε να συκοφαντήσει στον αυτοκράτορα, Βασίλειο το Β’, ακόμα και τον αδερφό του, Συμεών.
Όποτε κάποιος διαμαρτυρόταν στο συγκεκριμένο Παπία ότι τον διέβαλε, εκείνος παραπονιόταν με κροκοδείλια δάκρυα «Μα καλά, για τέτοιον με έχεις; Πως θα μπορούσα να πω κακή κουβέντα για τον καλύτερο φίλο μου;». Η υποκριτική αυτή διπροσωπία αποτυπώνεται μέχρι τις ημέρες μας, με την παραλλαγμένη ελαφρώς φράση κλισέ «αυτός κάνει την Πάπια»… και προέρχεται ασφαλώς από το συγκεκριμένο δημόσιο βυζαντινό αξίωμα του Παπία.
Μεγάλη, συνεπώς, η χάρη της εν λόγω κλειδούχου υπαλλήλου (πριγκίπισσας Σίσσυ), που βόλταρε προφανώς στα σοκάκια κάποιου Κυκλαδίτικου νησιού ή σε κάποια παραλία της Χαλκιδικής, με τα κλειδιά ανά χείρας, «κάνοντας την πάπια» (ή ποιούμενη τη νήσσα, αν προτιμάτε) και αδιαφορώντας για όσους τυχόν νομοταγείς φορολογούμενους πολίτες είχαν το δικαίωμα της είσπραξης από το Δημόσιο, μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου. Και οι πληρωμές; Σιγά μην γίνουν! Υπομονή. Υπομονή αδέρφια.
Ως τις 13 Αυγούστου! Θα κάνετε, όμως, έναν Δεκαπενταύγουστο μούρλια! Για όλα προνοεί πια αυτός ο κρατικός μηχανισμός. Όσο για την καθυστέρηση; Ε καλά τώρα. Χαλαρώστε. Μην περιμένετε να τα πάρετε και με τόκους. Το Κράτος έχει το δικαίωμα να καθυστερεί που και που. Εσείς ποτέ. Νέα ήθη και κανόνες. Είναι η καινούργια βασική αρχή του Διοικητικού Δικαίου. Αρχή του χρηστού πολίτη. Πως λέμε αρχή της χρηστής Διοίκησης. Κάπως έτσι. Τα πάντα ρει! Ανάποδα μεν αλλά ρεί.
Υστερόγραφο ανησυχίας: Λέτε ο εφοριακός να διαβάζει το παρόν άρθρο και να θυμώσει πιο πολύ;
