Λείπουν οι πραγματικοί ηγέτες

Διάλειμμα από τα αθλητικά. Παρακολουθούσα το γνωστό τελευταίο «μαργαριτάρι»- βίντεο του President of the USA, George Bush, από τη συνέντευξη τύπου, που παραχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα, όπου αναφερόταν στο Nelson Mandela. Ο πλανητάρχης μάς πληροφορούσε για το «θάνατο» του παλιού Νοτιοαφρικανού ηγέτη, γνωστού για τη δράση του κατά του καθεστώτος του apartheid (κλικάρετε ΕΔΩ αν δεν το έχετε δει, που πολύ αμφιβάλλω… σχεδόν πάντα είστε ενημερωμένοι), προσθέτοντας, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί την επιθετική πολιτική των ΗΠΑ στο Ιράκ, ότι ο Σαντάμ Χουσεϊν σκότωσε όλους τους «Μαντέλα»(!!). Ίσως η παραπάνω ατάκα να ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να δημιουργηθεί κάποιο νέο electronic dance κομμάτι σε μοτίβο ανάλογο των “James Brown is dead” και “James Brown is still alive” των L.A. Style και των Holy noise αντίστοιχα… Μα το ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι άλλο και όχι ο 90χρονος σήμερα- να τα χιλιάσει ο άνθρωπος- Νέλσον Μαντέλα..

Δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε ηγέτης πολιτισμένης Ευρωπαϊκής χώρας, που θα «αμολούσε» αναλόγου διαμετρήματος «βόμβα». Σε αυτά άλλωστε είναι κοινό τοις πάσι ότι οι Αμερικανοί κατέχουν εδώ και χρόνια τα αναμφισβήτητα πρωτεία (αχυράνθρωποι Άλφα άλφα), αλλά και οι Ευρωπαίοι αρχηγοί (και γενικότερα οι κυβερνήτες των πολιτισμένων και ανεπτυγμένων κρατών) δεν είναι πλέον αιτία για να αισθάνονται υπερήφανοι οι λαοί τους. Έχουν εκλείψει οι ηγετικές μορφές του παρελθόντος, με πυγμή και κουλτούρα- ο κόσμος δυναστεύεται 100% από τα μεγάλα συμφέροντα. Θα μού πείτε τώρα… ε καλά ρε Angulo αυτά συνέβαιναν πάντα, απλά οι λαοί «τρώγανε κουτόχορτο», ήταν περισσότερο εύπιστοι και ιδεολόγοι, ενώ τώρα, στην κοινωνία της πληροφορίας, τα πάντα γίνονται άμεσα αντιληπτά και τα νέα κυκλοφορούν τόσο γρήγορα, που τίποτε δεν μπορεί να παραμείνει κρυφό. Υπάρχουν πολλές αφορμές για να εκτεθεί κάποιος.

Δεν θα συμφωνήσω. Δεκτό ότι τα διαπλεκόμενα συμφέροντα υπήρχαν ανέκαθεν, είχαν σε μεγάλο ποσοστό τον έλεγχο της οικονομίας, των media και των πολιτικών εξελίξεων στα χέρια τους, αλλά υπήρχαν και οι ασφαλιστικές δικλείδες (πολιτικοί με κύρος και ηθικό παράστημα και ιδεολογικό υπόβαθρο), που στις δύσκολες καταστάσεις γνώριζες ότι θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και δεν θα αφήσουν τα πάντα ανεξέλεγκτα. Δεν υπήρχε αυτός ο πολιτικός αμοραλισμός, η απόλυτη αποβλάκωση, που πλέον δεν μας προξενεί και καμία αίσθηση, γιατί το μόνο που μας νοιάζει είναι η κατανάλωση όσο το δυνατόν περισσότερων υλικών αγαθών και το πώς θα περάσουμε καλά (περιμένοντας να ακούσουμε και κανένα «ανεκδοτάκι» από τον αντι- Τοτό, Junior Bush). 

Δεν υπάρχει ένας Φρανσουά Μιτεράν, ένας Όλαφ Πάλμε, ένας Βίλι Μπραντ (φωτό) ή ένας Ζωρζ Πομπιντού κι ένας Σαρλ Ντε Γκωλ, αρκετά παλαιότερα, (έστω! μια «Πρωτοβουλία των έξι» για τα μάτια του κόσμου φίλοι μου!) ένα αντίπαλο σοβαρό δέος για να ορθώσει το ανάστημά του ενάντια στις ΗΠΑ ή στα κάθε λογής κατεστημένα, όπως κι αν λέγονται αυτά. Δεν υπάρχει καν ένας JFK (για να μην αδικούμε και τους Αμερικανούς) για να δώσει έστω ένα όραμα στους γιάνκηδες. Δεν υπάρχουν πολιτικοί ταγοί, ούτε καν απλώς ικανοί για να εμπνεύσουν τον λαό που τους επέλεξε να κυβερνήσουν, γι’ αυτό εν μέρει και ο κόσμος αδιαφορεί παγκοσμίως για τα “κοινά”.

Ποιος ο λόγος να πιστέψει και να συμμετέχει σε εκλογικές και λοιπές «δημοκρατικές διαδικασίες», όταν ξέρει ότι οποιαδήποτε επιλογή του είναι άχρωμη, άοσμη και αναποτελεσματική. Αρχηγοί που χρησιμοποιούν την «προκάτ» ξύλινη γλώσσα (και αυτήν κακοποιημένη) και το προσποιητό χαμόγελο, «βιομηχανοποιημένοι» και σφιγμένοι, ελάχιστα δημιουργικοί και καθόλου ικανοί στην ανάπτυξη πρωτοβουλιών στην καλύτερη περίπτωση, ή «στυλάκια» ικανά μόνον για την Candid Camera στη χειρότερη. Κατακτήσεις αιώνων καταρρέουν σε όλους τους τομείς. Το Ασφαλιστικό καταρρέει, το Εργατικό Δίκαιο αλλάζει, τα ωράρια το ίδιο, οι φτωχοί γίνονται έρμαια των πλουσίων «εργοδοτών» τους, τα νομοθετικά πλαίσια αλλάζουν άρδην, όλα προσαρμόζονται στις ανάγκες των οικονομικά ισχυρότερων και παρουσιάζονται ως απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να «επιβιώσουμε». Και ένας βασικότατος λόγος είναι οι “ανύπαρκτοι” leaders, που χειραγωγούνται από αφανείς (και ενίοτε εμφανείς) κάστες που κινούν τα νήματα.


Κρίση ηγετών και μεγάλων προσωπικοτήτων συνεπώς… Και όχι μόνον στον παγκόσμιο χάρτη. Και στη χώρα μας. Καθημερινά είναι τα παραδείγματα, από τα οποία προκύπτει ότι τελικώς επικρατούν οι χρυσές μετριότητες και απλά όσοι έχουν τη διάθεση να «παίξουν» - για λίγο καιρό- το ρόλο του αρχηγού (χωρίς να είναι), με όχι πάντα τις αγαθότερες των διαθέσεων. Και μην βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε προσωπολάτρη. Γιατί ΚΑΙ τις ικανές ομάδες τις δημιουργούν πολλά άξια πρόσωπα αρμονικά συνεργαζόμενα, υπό την γενική επιστασία μεγάλων φυσιογνωμιών, που λαμβάνουν τις κρίσιμες αποφάσεις. Που στον πολιτικό χώρο τις βρίσκουμε πλέον με το σταγονόμετρο. Αλλά δεν μπορώ και να δεχτώ ότι για όλα φταίει η άτιμη η παγκοσμιοποίηση και να αρχίσω τα γνωστά αφοριστικά, ούτε μπορώ να πιστέψω ότι όλοι οι Αμερικανοί ή οι Ευρωπαίοι είναι υπερήφανοι για αυτούς που αντικρύζουν καθημερινά στις οθόνες τους. Ε τότε? Πως γίνεται να τους εκλέγουμε? Ναι ναι αυτούς λέω. Αυτούς που ακολουθούν! Δείτε τα βίντεο που ακολουθούν και ελάτε να το συζητήσουμε!

Εν αρχή (έτσι για αλλαγή) Nicola Sarcozy

Αθεράπευτα ρομαντικός ο George Bush. Πρώτα κάνει «ματάκια» στη Γερμανίδα καγκελάριο Angela Merkel και μετά την περιποιείται δεόντως με ένα μασαζάκι !

Μέγας εραστής ο Silvio Berlusconi

Ο άοκνος (ε.. όχι και τόσο) Ισραηλινός Πρωθυπουργός Ehud Olmert

Και αυτά δεν είναι η ουσία αλλά απλά η κορυφή του παγόβουνου…

ΥΓ- Φαντάζομαι καταλάβατε ότι ο χάρτης του ΝΒΑ αρχικά αποσύρθηκε προχθές το μεσημέρι και έπειτα άλλαξε επί το ορθόν (το link από το προηγούμενο blog παραπέμπει πλέον στο σωστό χάρτη και όχι στον λανθασμένο), κατόπιν των πολλών mail διαμαρτυρίας από επίσημους και ανεπίσημους φορείς και από τον απλό κόσμο που κινητοποιήθηκε. Η δύναμη του διαδικτύου αναδείχθηκε για μια ακόμα φορά. Όντας πάντα καλόπιστος και χωρίς να βλέπω μπροστά μου ανεμόμυλους, θέλω να πιστεύω ότι ήταν ένα άδολο λάθος είτε από αβλεψία είτε από άγαρμπη ασχετοσύνη του γραφίστα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει ΚΑΙ σε αυτές τις περιπτώσεις να αντιδρούμε άμεσα!