Βοηθάει το ότι για τεχνικούς λόγους, μιλάμε αρκετές ώρες μετά την λήξη του, για το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Λεβαδειακό.
Βοηθάει γιατί έχεις ήδη προλάβει να δεις με τι τρόπο αντιμετωπίζει η ίδια η ομάδα κατ' αρχήν, αλλά και ο "περίγυρός της" το παιχνίδι, το αποτέλεσμα και όσα έγιναν σ' αυτό.
Συμπέρασμα πρώτον λοιπόν.
Εξακολουθεί ο Παναθηναϊκός να "κρύβεται" πίσω από το κάθε φορά αποτέλεσμα.
Και το κακό είναι ότι δεν το κάνει μόνο όταν κερδίζει αλλά και όταν χάνει.
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε λοιπόν το παιχνίδι και αυτό σίγουρα είναι το σημαντικό.
Ταυτόχρονα όμως, μια άλλη ματιά λέει, ότι ευτυχώς τελικά που ο Παναθηναϊκός κέρδισε αυτό το παιχνίδι και μπορεί αν θέλει χωρίς κλυδωνισμούς και κραυγές να ξαναδεί έστω και τώρα μερικά πράγματα, που αν δεν τα δει ή τα "κρύψει" θα τα βρει ξανά μπροστά του.
Συμπέρασμα πρώτον λοιπόν.
Δεν βοηθάει την ομάδα και την προσπάθειά της, αυτή η υπερβολή σε οτιδήποτε καλό πάει να παρουσιάσει κάθε φορά.
Αν θέλουμε να μιλάμε πραγματικά, η ουσία είναι πως παρά την νίκη, ο Παναθηναϊκός ήταν αγνώριστος εντελώς σε σχέση με το πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τον Εργοτέλη που προξένησε φρενίτιδα ενθουσιασμού και διθυραμβικών αναλύσεων.
Για παράδειγμα δεν προξενεί σταθερά και με συνέχεια "τρόμο" η επιθετική τριάδα έτσι όπως περιγράφτηκε μετά το παιχνίδι με τον Εργοτέλη.
Χθες για παράδειγμα η ίδια ακριβώς τριάδα δεν μπόρεσε να κάνει μια ευκαιρία σε ένα ολόκληρο ημίχρονο.
Δεύτερον και εδώ χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσοχή.
Δεν "κλείδωσε" πλέον οριστικά η άμυνα, επειδή σε τρία παιχνίδια με αντιπάλους της δυναμικότητας του Εργοτέλη ή του Λεβαδειακού δεν δέχτηκε γκολ ο Παναθηναϊκός. Μιλάμε για προφανώς αστεία και τραβηγμένα από τα μαλλιά συμπεράσματα.
Που αν τους αφαιρεθεί το δικαιολογημένο ελαφρυντικό της προσπάθειας να "δικαιωθεί" η απόκτηση του Ταυλαρίδη ή να εμπεδωθεί το γιατί... δεν χρειάζεται άλλη μεταγραφή εκεί ο Παναθηναϊκός, τότε δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στα σοβαρά σαν συμπέρασμα.
Πολύ περισσότερο όταν στα παιχνίδια αυτά, ο Στιλ έχει κάνει εξαιρετικά παιχνίδια, όταν οι αντίπαλοι είχαν δύο δοκάρια και δυο-τρία τετ-α-τετ, ενώ ειδικά στο παιχνίδι με τον Λεβαδειακό βγήκε η ψυχή παικτών και οπαδών μέχρι να σφυρίξει την λήξη ο διαιτητής.
Όλα αυτά τα αστεία από ποδοσφαιρική άποψη και επικίνδυνα ταυτόχρονα για την ποδοσφαιρική λογική και ισορροπία της ομάδας συμπεράσματα, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν στον Παναθηναϊκό μιλούσαμε απλά και ειλικρινά μετά από κάθε παιχνίδι.
Και η απλή λογική λέει, πως με τον Εργοτέλη η ομάδα έπιασε ένα πολύ καλό ημίχρονο στο οποίο βοηθήθηκε και από τα γρήγορα γκολ που έβαλε, ενώ πολύ λογικά επίσης, μόλις τρεις μέρες μετά δεν μπόρεσε να πιάσει την ίδια καλή απόδοση σε ένα παιχνίδι που δεν της πήγε το ίδιο καλά νωρίς - νωρίς όπως το προηγούμενο.
Γιατί αυτό το απλό και λογικό πράγμα, που και την ομάδα θα κρατούσε σε επαγρύπνηση και προσγειωμένη ταυτόχρονα και νορμάλ ποδοσφαιρική εξήγηση θα έδινε, την θυσιάζουμε σε σαχλαμάρες και διθυράμβους τραβώντας από τα μαλλιά το προφανές, δεν μπορώ να καταλάβω.
Δεν μπορώ να καταλάβω, ούτε γιατί γίνεται, ούτε σε τι αποσκοπεί.
Από κει και πέρα, μερικές επί μέρους παρατηρήσεις.
Ο Πέτριτς ήταν κάποτε τεράστιος παίκτης. Και κρίμα που δεν μπορεί αντικειμενικά στον Παναθηναϊκό να έχει την διάρκεια αλλά και τις δυνάμεις που είχε κάποτε. Απ' την άλλη βέβαια, αν τις είχε προφανώς δεν θα ερχόταν στον Παναθηναϊκό. Οπότε ας μείνουμε σ' αυτό το καταπληκτικό γκολ που έβαλε. Το οποίο για να μπει με τον τρόπο που μπήκε και από εκεί που μπήκε, χρειαζόταν στόφα μεγάλου σκόρερ και ποιότητα μεγάλου ποδοσφαιριστή.
Ο Μέντες επέστρεψε επίσης. Αλλά δυστυχώς η επιστροφή του επιβεβαίωσε πως η παρουσία του στον χώρο του κέντρου, αποδυναμώνει απελπιστικά όχι μόνο την ανασταλτική του ικανότητα, αλλά συνολικά την δυνατότητα λειτουργίας του στο παιχνίδι της ομάδας, δημιουργικά, ανασταλτικά αλλά και επιθετικά.
Και κάτι τελευταίο.
Κάποια στιγμή αυτή η γελοιότητα να ξεκινάει μονίμως ο Παναθηναϊκός στην Λεωφόρο με 4-5 χιλιάδες κόσμο στην εξέδρα που έχει πληρώσει εισιτήριο για να μπει στο γήπεδο και εκεί μετά το 30' ή ακόμα χειρότερα στο ημίχρονο ο κόσμος να φτάνει τις 8-9 χιλιάδες, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο.
Ειδικά η εικόνα στις θύρες 13-14 που ξεκινάνε με 500-1000 άτομα κάθε φορά στα παιχνίδια και εκεί προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου και στην ανάπαυλα, ξαφνικά είναι... τίγκα, είναι τουλάχιστον προσβλητική για τον σύλλογο.
Τουλάχιστον αφού το αποφασίσαμε πως κάποιοι έχουν πάρει δια... νόμου το δικαίωμα να μπαίνουν τζάμπα στο γήπεδο, ας τους βάζουμε από την αρχή μέσα, για να μην γίνεται ρεζίλι και ο Παναθηναϊκός στα μάτια της ελληνικής φίλαθλης γνώμης.
Δεν μιλάω τόσο καιρό, γίνεται από πέρυσι η ίδια ιστορία, ειδικά φέτος έχει ξεχειλώσει εντελώς η κατάσταση χωρίς κανείς να τολμάει να την επισημάνει, αλλά κάποια στιγμή όλα έχουν τα όριά τους. Πολύ περισσότερο στον Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων, που το... τζάμπα αγαπητιλίκι και Παναθηναϊλίκι σε όλα τα επίπεδα, τείνει να εξελιχθεί σε καθεστώς.
