«Γκρέμιστα γκρέμιστα όλα πια!» δεν τραγουδούσε πριν από κάμποσα χρόνια η Πίτσα Παπαδοπούλου; Ε, λοιπόν, ο Angulo δεν έχει μπουλντόζες για να γκρεμίσει αλλά έχει ταμπλώ για να σπάσει. Ή, για την ακρίβεια, έχει ετοιμάσει για εσάς μια μικρή συλλογή από μερικά από τα πιο εντυπωσιακά καρφώματα στο παγκόσμιο μπάσκετ, που αποτελούν την επιτομή του θεάματος για το άθλημα.
Αισθάνομαι μεγάλη ντροπή, όμως, μπροστά στο πάντα απαιτητικό αναγνωστικό κοινό του athlitikanea.gr, που δεν έχω διαθέσιμο σε οπτική μορφή το πρώτο ίσως τέτοιο εκπληκτικό κάρφωμα στη χώρα μας, από τον αίλουρο σταρ του Πανιωνίου, John Hudson, που κέρδισε και τον πρώτο αντίστοιχο διαγωνισμό στο All Star game στο ΣΕΦ. Όσο για την πρώτη «κατεδάφιση» σε παγκόσμιο επίπεδο. Την επιχείρησε ο Chuck Connors των Boston Celtics στις 5/11/1946… και όχι με κάρφωμα, όπως πιστεύουν πολλοί. Με ένα απλό σουτ! Αυτό θα πει «τούβλο»!
Φύγαμε, λοιπόν:
10. Τον θυμάστε; Καλά, σιγά μην το θυμάστε. Όταν τον πρωτοείδα στη Θεσσαλονίκη, προς στιγμή νόμισα ότι ήταν ο big Sofo. Μέχρι που τους είδα μαζί, σε αγώνα μεταξύ ΜΕΝΤ και Άρη, να έρχονται στα χέρια και να αποβάλλονται αμφότεροι και κατάλαβα. Nigel Dixon το όνομά του, 320 lbs το βάρος του (μπορεί και παραπάνω τώρα). Απολαύστε τον στο Western Kentucky. Από μπάσκετ πάντως δεν έλεγε και πολλά.
9. Jason Beau Keep. 2.08 και καμιά 130 κιλά. Not bad! Ο κοινωνιολόγος παρακαλώ στο επάγγελμα, είχε την κακή συνήθεια, όταν έπαιζε στο NCAA, για το Oklahoma State στην προκειμένη περίπτωση, να κάνει σκόνη και θρύψαλα και από κανένα ταμπλώ. Κι ας είναι και λευκός.
8. Bryant «The Big Country» Reeves. Και άλλος λευκός… αυτός βέβαια πέτυχε το ίδιο κατόρθωμα σε προθέρμανση, όταν ακόμα αγωνιζόταν στο Oklahoma State το 1995, σε Final Four του NCAA. Ε ρε τι βγάζει η Οκλαχόμα… Λίγη (30 δευτερόλεπτα) υπομονή και θα δείτε τι εννοώ.
7. Wayne «Above & Beyond» Clark. Άλλο φιντάνι και αυτός. Κατέχει και το ρεκόρ Guiness για το «υψηλότερο» κάρφωμα όλων των εποχών. (12’ 1”). Όταν δεν περνάει πάνω από αυτοκίνητα και δεν αγωνίζεται επαγγελματικά στην Ουγγαρία και τη Ρουμανία, «γυαλιά καρφιά τα κάνει».
6. Jerome Lane. Ένας παλιός εκπληκτικός ρημπάουντερ του ΝΒΑ, είχε αρχίσει να δείχνει τα πρώτα δείγματα γραφής στα καρφώματα από το NCAA. Εδώ τον χαιρόμαστε σε αγώνα του Pittsburgh ενάντια στο Providence το 1988. Όπως είπε και ο εκφωνητής Bill Raftery στην αυθεντική μετάδοση: «Send it in, Jerome!». Ο Lane εκείνη τη βραδιά δήλωσε στεναχωρημένος επειδή θα ήθελε πολύ να σπάσει δύο στεφάνια, μιμούμενος το αστέρι των Pittsburgh Condors του 1970, Charlie «Helicopter» Hentz, που το κατάφερε δις σε ένα ματς
5. Darvin Ham. Όντας φοιτητής στο Texas Tech, προσέλκυσε το ενδιαφέρον του κοινού, όταν κόντρα στο North Carolina, έσπασε το «τζάμι» σε ένα follow κάρφωμα που επιχείρησε. Την ίδια χρονιά (1996) κέρδισε και το Slam Dunk Competition του NCAA.. Έλα! Μην μου πεις! Απολαύστε τον…
4. Robert DeShaun “The Tractor” Traylor. Ο θηριώδης απόφοιτος του Μίσιγκαν δικαιολογεί το nickname του και κάνει σμπαράλια το ταμπλώ. Όλα αυτά πριν μπλέξει με το Νόμο, για ναρκωτικά, ξέπλυμα χρήματος σε συνεργασία με εμπόρους κλπ κλπ. Αυτό που λέμε «καλό παιδί»! Τώρα αγωνίζεται στο Πόρτο Ρίκο.
3. Marko Milic. Η ευρωπαϊκή εκδοχή. Στο F4 της Ρώμης το 1997. Μικρός τελικός μεταξύ Ολύμπιας Λιουμπλιάνας και ASVEL Βιλερμπάν. Ο Σλοβένος παίρνει φόρα και κάνει το ταμπλό θρύψαλα!
2. Classic Shaq. Δεν σπάζει το ταμπλώ. Απλά το κατεβάζει. Ε καλά τώρα. Μην μου πείτε ότι το ήθελε κιόλας… τς, τς, τς….. τον αλήτη.
1. Darryl Dawkins. Από τους πρώτους διδάξαντες. Με 2 «σπασίματα» σε επίσημους αγώνες (στο ΝΒΑ) στο ενεργητικό του, το 1979. Ο άνθρωπος που ανάγκασε τους διοργανωτές να τοποθετήσουν υδραυλικά στεφάνια, για να περιορίσουν τις πιθανότητες να διαλύσει κάποιο ταμπλό. Αυτός που βάφτιζε τα καρφώματά του, όπως κανένας άλλος- λες και ήταν παιδιά του. «The Yo Mama (το πρώτο απλό κάρφωμα της καριέρας του), The Chocolate-Thunder-Flying, The Rim Wrecker, The Go-Rilla, The Spine Chiller Supreme, The Look out Below, The Cover your Head, the Glass-Flying, Cats-Crying, Babies-Crying, Robinzine Crying (το πρώτο του σπασμένο ταμπλώ), Glass-Still-Flying, Rump-Roasting, Bun-Toasting, Thank You-Wham-Bam-I-Am-Jam» και πολλά πολλά άλλα. Ο κομισάριος Larry O’ Brien τον απείλησε με πρόστιμο 5.000 USD και μία αγωνιστική τιμωρίας για κάθε καλάθι που θα κατέστρεφε. Και κάπως έτσι ο Darryl συμμορφώθηκε.
Πέρασε και από την Ευρώπη στα «γεράματά» του (Torino, Philips και Forli). Και εκεί «γονάτισε» δύο στεφάνες. Έπαιξε και σε ένα F4 το 1992 με τα χρώματα της Philips αλλά δεν σήκωσε το τρόπαιο. Σκόραρε μεν στον ημιτελικό 21 πόντους, αλλά έφαγε το ξύλο της χρονιάς του από τον Στεφάνοβιτς (τι ξυλοκόπος!!).Δίκαια πάντως συμπεριλήφθηκε στους κορυφαίους δέκα dunkers όλων των εποχών για το ΝΒΑ. Δείτε τις δύο «κατεδαφίσεις» του Darryl. Enjoy the TOP- 10!
