Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας

den-einai-voas-den-einai-krotalias

Άναυδος τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώ την άνευ υποβάθρου, λογικής και σκοπιμότητας κόντρα - αρκετών δυστυχώς- οπαδών των δύο μεγάλων ραδιοφωνικών σταθμών της Θεσσαλονίκης. Ελλείψει αγωνιστικών ειδήσεων οι διάλογοι κυμαίνονται στα εξής πλαίσια (όσο περνάει η ώρα το Λάμδα γίνεται όλο και πιο βαρύ και το στόμα θέλει όλο και περισσότερη ζυγοστάθμιση και ευθυγράμμιση για να έρθει στα ίσια του):

  • «Ήμασταν χαλαρά δέκα χιλιάδες».
  • «Ποιοι; Εσείς; Πλάκα ΜΕ κάνεις ρε φιλαράκι; Σιγά μην ήσασταν… εμείς να δεις… μπορεί να ήμασταν και 15 χιλιάδες. Σίγουρα, πάντως, ήμασταν τουλάχιστον δώδεκα!».
  • «Έλα ρε που ήσασταν δώδεκα. Ποιος το είπε; Η ΕΡΤ; Έξι χιλιάδες να ήσασταν με το ζόρι. Μόνο τη σκεπαστή γεμίσατε ΑΦΟΥ. Άσε που αν δεν μαζεύαμε εμείς κόσμο, ούτε χίλιοι θα πηγαίνατε». 

Το ζητούμενο σε αυτήν την υπόθεση δεν είναι οι δέκα, οι δώδεκα και οι δεκαπέντε χιλιάδες στο μέσο του κατακαλόκαιρου, στην πρώτη προπόνηση. Το πώς οι πέντε χιλιάδες γίνονται δώδεκα και οι δέκα χιλιάδες γίνονται έξι από τα ΜΜΕ (Η θεωρία της πτυσσόμενης κερκίδας). Τύφλα να έχει ο Τάσος Μπιρσίμ κι ο Γκέμπελς μαζί. Αυτά τα έχουμε ζήσει και θα τα ζούμε για πολύ καιρό ακόμα. Και να πω και κάτι; μακάρι να περιορίζεται εκεί η κόντρα. Σε τελική ανάλυση ωραία και χαριτωμένη είναι έστω και αυτής της μορφής η «ευγενής άμιλλα»*.  

Τι θα σημαίνουν, όμως, όλα αυτά στο μέσο της χρονιάς, αν τα γήπεδα θα είναι άδεια; Τι θα σημαίνουν χωρίς εισιτήρια διαρκείας και χρήμα στα ταμεία των ομάδων; Χωρίς υγεία στα σωματεία; Τίποτε. Πολύ καλή η ΤΖΑΜΠΑ «προθέρμανση», αλλά το ζητούμενο είναι όλος αυτός ο κόσμος να παραμείνει στην κερκίδα και – ει δυνατόν- να αυξηθεί, ενισχύοντας ουσιαστικά την ομάδα του. Καλή η ηθική υποστήριξη, δεν λέω. Να έρθει όμως και η υλική. Ωραία και τα αεροδρόμια. Όλοι είναι «μανούλες» στα ευφυολογήματα και τις αντεγκλήσεις στους (τέσσερις… ζωή να έχουν) αθλητικούς σταθμούς της πόλης. Από τις 6 το πρωί ως τις 3 το επόμενο πρωί δώστου….  Και όλα αυτά συχνά από ανθρώπους που πατάνε μία ή δύο φορές το χρόνο το πόδι τους στο γήπεδο.  

Όχι ρε μάγκες. Δεν είναι έτσι η ομάδα. Δεν είναι ο γύφτος με την αρκούδα που την έβγαλε στο σεργιάνι για να χορέψει, δεν είναι ο μασίστας, που τσακίζει τις αλυσίδες, τραβάει νταλίκες με τα δόντια, σπάει πέτρες στο κεφάλι του και βάζει να περάσουν από πάνω του αυτοκίνητα στη μέση της πλατείας και μετά κυνηγάει με το δίσκο τους τζαμπατζήδες (που απομακρύνονται και ας τον παρακολουθούσαν στην επίδειξη επί μία και δύο ώρες) για να βγάλει χαρτζιλικάκι, πενηνταράκι ή κατοσταρικάκι. Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας. Οι ομάδες σας είναι να σας πάρει η ευχή. Θέλετε να βγάλετε γούστα και αδρεναλίνη; Πληρώστε και συμμετέχετε ενεργά. Οι διοικήσεις των δύο ομάδων πιο πολύ από ποτέ εμπνέουν τον κόσμο. Ευκαιρία και ο κόσμος να αποδείξει την εμπιστοσύνη του σε αυτές. Όχι στα λόγια. Με έργα.    

Αλλιώς, στο τέλος της χρονιάς θα μείνετε για μια ακόμα χρονιά να βαυκαλίζεστε με τους τίτλους των φυλλάδων «Ηθικός πρωταθλητής ο τάδε», «Μοναδικός ο λαός του δείνα». Εκτός κι αν αρκείστε σε αυτό, οπότε πάσο. Η λέξη κλειδί για φέτος είναι μία: συμμετοχή. Οικονομική κατά πρώτο λόγο και στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων κατά δεύτερο λόγο (όχι μόνο στην εξέδρα). Είτε διαμέσου Λέσχης, είτε διαμέσου Γενικών Συνελεύσεων του Α.Σ, είτε μέσα από κάθε άλλης μορφής συσπείρωση.  

Οι ομάδες επί πολλά χρόνια έμειναν απροστάτευτες από τους επιτήδειους, λόγω της απροθυμίας του κόσμου να συμμετάσχει στα κοινά. Μεσουράνησαν τα ίδια πρόσωπα, με σκουριασμένες ιδέες, επήλθε φυσιολογικά η φθορά και η σήψη. Είναι κι αυτό ένα από τα σημεία των καιρών. Οι λίγοι να κουμαντάρουν τους πολλούς. Όχι μόνον στην πολιτική. Παντού. Οι συσσωματώσεις γίνονται ολοένα και ασθενέστερες. Από την διαχείριση μιας πολυκατοικίας (όσο αστείο κι αν ακούγεται αυτό, διερωτηθήκατε ποτέ πόσοι από εσάς θέλετε να συμμετέχετε ή συμμετείχατε στην Επιτροπή της οικοδομής σας; Προτιμούμε να αποφασίζουν άλλοι για εμάς. Η «ησυχία μας» εκτιμάται πολύ ακριβότερα από κάθε τι άλλο) ως τα πιο οργανωμένα συνδικαλιστικά όργανα.  

Και ύστερα, όταν η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, υπάρχει έτοιμη η δικαιολογία. Το Κράτος φταίει. Αυτό έφερε τους «φυτευτούς» και μετά τους άφησε να «αλωνίσουν». Δεν τους έλεγξε. Πού ήταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί; Τι έκαναν;  Τίποτα. Λες και κάναμε τίποτε εμείς, μέσα από τα προβλεπόμενα καταστατικά όργανα και διατάξεις. Λες και το Κράτος είναι υπεύθυνο, όταν επί χρόνια στις Γενικές Συνελεύσεις των … υπερσωματείων μαζεύεται διψήφιος αριθμός μελών. Ή όταν οι οργανωμένοι (βλέπε «Γηραιό» πριν φτάσει στα σημερινά) αποφασίζουν να απέχουν. Τα λάθη του παρελθόντος δεν πρέπει να επαναληφθούν. Μοναδική επιλογή- σανίδα σωτηρίας για τις ομάδες της συμπρωτεύουσας είναι πια ο κόσμος τους. Το μοντέλο του «Κροίσου επιχειρηματία» απέτυχε παταγωδώς. Ήρθε η ώρα της πρόκλησης για τις μεγάλες παρέες. Δυστυχώς, στο ποδόσφαιρο εναλλακτική λύση τρία (Alternative Three)  δεν υπάρχει… 

Σημείωση: Για την εξίσου ενδιαφέρουσα ιστορία του διαγωνισμού «φαλλομέτρησης» στην Πέμπτη τάξη του δημοτικού σχολείου του υπογράφοντος, θυμίστε μου να σας πω κάποια άλλη φορά.