Τελικά, έπεσα έξω. Δεν ήταν και τόσο εύκολο όσο πίστεψα το προχθεσινό quiz. Μόνον τέσσερις από εσάς ήταν αυτοί που κατευθύνθηκαν σωστά προς Καταλωνία μεριά και θυμήθηκαν ΚΑΙ τους δύο κυρίους των φωτογραφιών της Παρασκευής. Ο Cliff, ο Κωνσταντίνος Σιδόπουλος, ο Ninjaboy και ο Serano. Η περιβόητη… “μύτη” (αυτό εννοούσα μιλώντας για προφίλ) ήταν ο δυναμικός Ισπανός power forward, που κάποια στιγμή πήγε να παραστήσει και το small forward στα τελευταία του (αλλά με τι σουτ άνθρωπέ μου!), Andres Jimenez, ανακάλυψη του γνωστού loser των Ευρωπαϊκών πάγκων, Aito Garcia Reneses, ο οποίος τον εμπιστεύτηκε από την ηλικία των 16 ετών φέρνοντάς τον από την ομάδα της γενέτειράς του, C.B. Carmona (κοντά στη Σεβίλλη), στην ανδρική ομάδα της Cotonificio Badalona (νυν Circulo Catolico de Badalona) το 1978. Εκεί αγωνίστηκε μέχρι το 1983, οπότε και πήρε “προαγωγή” για την Joventut, όπου έπαιξε τρία χρόνια (εποχές Margall κλπ).
Αντιμέτωπο με Ελληνικές ομάδες θυμόμαστε τον “Jimix” (με αυτό το nickname υπογράφει ο ήρωάς μας τα καρτούν και τις καρικατούρες που ζωγραφίζει στον ελεύθερο χρόνο του) από το 1986- 1987 και μετά, κυρίως στις κόντρες του με Άρη και Ολυμπιακό, αλλά και την Εθνική μας. Θα θυμάστε ασφαλώς ότι ψηλοί με την ταχύτητά του ελάχιστοι υπήρχαν εκείνα τα χρόνια στην Ευρώπη και αντίπαλο …Ελληνικό δέος, που μπορούσε να τον αντιμετωπίζει θεωρούνταν μόνον ο εξίσου γρήγορος, αλλά όχι τόσο δυνατός, Νίκος Φιλίππου.Στο Eurobasket του 1987 πάντως συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία πεντάδα του τουρνουά προκαλώντας αίσθηση με το ταχυδυναμικό για τα τότε δεδομένα παιχνίδι του, αν και η ομάδα του τερμάτισε τέταρτη.
Οι Ισπανοί τον χαρακτήρισαν ως “παίκτη που άλλαξε τη ροή της Ιστορίας” του εγχώριου μπάσκετ και η Μπαρτσελόνα τον τίμησε αναρτώντας την φανέλα με το νούμερο 4 στην οροφή του Palau Blaugrana εν έτει 1998, σε αναγνώριση της υπερδεκαετούς προσφοράς του στο club, σε μια λαμπρή γιορτή που διοργάνωσε προς τιμή του. Εγκατέλειψε την ενεργό δράση το 1998, έχοντας 187 συμμετοχές στην Εθνική Ισπανίας (ασημένιο μετάλλιο στο Eurobasket της Ναντ το 1983 και στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες το 1984), 7 πρωταθλήματα, 4 copas del Rey, 1 Κόρατς και 4 συμμετοχές σε τελικούς Final Four, με αντιπάλους τη Γιουγκοπλάστικα (δις), Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.
Όσο για τον δεύτερο? Ομολογώ ότι ήταν δύσκολος! Ο πανδαμάτωρ χρόνος άφησε ευδιάκριτα τα σημάδια του στο πρόσωπο του Candido (= λευκός, αγνός, αθώος) Sibilio, γνωστότερου, όμως, στο καλαθοσφαιρικό κοινό ως Τσίκο. Γεννημένος στη Δομηνικανή Δημοκρατία, αλλά έχοντας αποκτήσει από το 1977 την Ισπανική υπηκοότητα γρήγορα ταξίδεψε στην Ευρώπη, για να αγωνιστεί σε ψηλό επίπεδο και να γίνει γρήγορα εξαιρετικά αγαπητός από τον κόσμο της Μπαρτσελόνα (1976- 1989). Δεινός σουτέρ με ποσοστά κοντά στο 50% από την γραμμή των 6.25 και πολύ καλός σκόρερ (περίπου 19 πόντοι μέσο όρο στην μακρόχρονη καριέρα του στους Blaugrana).
Η πορεία του σχεδόν παράλληλη με του Andres Jimenez, αφού πρόλαβαν και βίωσαν τα χρόνια της ακμής της Barca τη δεκαετία του 1980. Κατέκτησε 5 πρωταθλήματα, 8 copas del Rey, 2 κυπελλούχων και ένα ασημένιο μετάλλιο με την Εθνική στη Ναντ (δεν συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της Ολυμπιάδας του 84). Ένας καλός καυγάς με τον Aito Reneses, με αφορμή τις μέτριες αμυντικές επιδόσεις του, τον οδήγησε στην πόρτα της εξόδου της Μπαρτσελόνα. Συνέχισε τα τελευταία 4 χρόνια της ένδοξης καριέρας του στην Ταουγκρές Βιτόρια, μέχρι το 1993. Πρόλαβε να γίνει ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της ACB, που σκόραρε 650 τρίποντα και πάνω από 6.000 πόντους. Η αγάπη του για το μπάσκετ (και το χρήμα) ήταν παθολογική αφού τα καλοκαίρια αγωνιζόταν και στο πρωτάθλημα της χώρας του (περίπτωση Χοσέ Ορτίθ κι αυτός…).
Και επειδή καλά όλα τα παραπάνω αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με ένα καλό βίντεο από το παρελθόν, με συμμετέχοντες και τους δύο κυρίους του τελευταίου κουίζ, έστω και ηττημένους, δείτε και θυμηθείτε. Περίοδος 1987- 88. Δεύτερη αγωνιστική Κυπέλλου Πρωταθλητριών Palau Blaugrana. Το παιχνίδι φτάνει προς τη λήξη του και… είναι κλοπήηηη!!