Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του ποδοσφαιρικού πολιτισμού των Ισπανών είναι η αγάπη τους για τους μεγάλους παίκτες. Μια επίσκεψη στο Μουσείο της Μπαρτσελόνα και μια ματιά στους Galacticos της Ρεάλ αρκεί...
Στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη, ο Ελληνας περνά απαρατήρητος. Μας αρέσει να λέμε ότι είμαστε una facia una razza με τους Ιταλούς, αλλά αυτό δεν είναι ακριβές. Δεν τραγουδάμε όλη μέρα, όπως οι Ναπολιτάνοι, δεν δουλεύουμε όσο οι Μιλανέζοι, δεν διηγούμαστε ανέκδοτα όπως οι Τοσκανοί και δεν πιστεύουμε ότι ανήκουμε σε κάποιου τύπου αριστοκρατία, όπως οι Βενετσιάνοι. Ενώ είμαστε ίδιοι σχεδόν με τους Ισπανούς: Μαυριδεροί, θρησκόληπτοι σε σημείο να διαδηλώνουμε για τις ταυτότητες, πουριτανοί, άλλα έτοιμοι να κάνουμε ουρές για το DVD της Τζούλιας, ίσως λιγότερο τοπικιστές, αλλά το ίδιο μεζεδοφαγάδες, σίγουρα λάτρεις των μεγάλων ποδοσφαιριστών και έτοιμοι να παραδεχτούμε ότι μεγάλες ομάδες είναι κυρίως αυτές που προστατεύονται από τη διαιτησία!
Όμως, μια επίσκεψη στο Μουσείο της Μπαρτσελόνα, μέσα στο γιγάντιο Καμπ Νου, σε βοηθά να διαπιστώσεις ότι οι άνθρωποι βλέπουν τα γήπεδα κυρίως ως ναούς λατρείας ποδοσφαιριστών. Εκεί, πιο πολύ και από αναφορές σε ομάδες της Μπάρτσα που κέρδισαν τίτλους, υπάρχουν αναφορές σε ποδοσφαιριστές που συγκίνησαν. Βλέποντας την ιερότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τον προφήτη Κρόιφ (που έφερε στο Καμπ Νου ολλανδικές αντιλήψεις περί τέχνης τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής), αλλά και τον Ρομάριο, τον Στόιτσκοφ, τον Αρτσιμπαλντ, τον Λίνεκερ, τον Ριβάλντο, ακόμα και τον προδότη Ρονάλντο, καταλαβαίνεις γιατί στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης εμπορευματοποίησης οι άνθρωποι αυτοί κέρδισαν το Champions League ποντάροντας κυρίως στα φυτώριά τους: Αγαπούν τόσο πολύ τους μεγάλους παίκτες που κάποια στιγμή έγινε εμμονή η παραγωγή τους. Η Μπαρτσελόνα μοιάζει με το λάτρη των κρασιών που αποφασίζει να φτιάξει ένα δικό του· δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει κάτι αληθινά υψηλής ποιότητας, αρκεί τα δικά του αισθητικά στάνταρ να είναι υψηλά.
Η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης είναι διαφορετικές σε όλα εκτός από το πώς αντιλαμβάνονται την αισθητική απόλαυση. Την ίδια αναζήτηση τη συναντά κανείς και στη Μαδρίτη. Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ανέκαθεν μια ομάδα αστεριών· από τον καιρό που έκλεβε από την Μπαρτσελόνα τον Ντι Στέφανο καταλάβαινε κανείς τη στρατηγική τους: Η Ρεάλ Μαδρίτης υπάρχει για να φιλοξενεί μεγάλους παίκτες και να γίνεται ακόμα πιο μεγάλη μαζί τους. Σε αυτήν έτρεξε φεύγοντας από την Ουγγαρία ο Πούσκας, βρήκε καταφύγιο μετά τα μεγάλα του προβλήματα ο Ρονάλντο, τέλειωσε την καριέρα του ο Ζιντάν. Στη Μαδρίτη, πάντοτε περίμεναν τους μεγάλους παίκτες και πάντοτε τους φέρονταν με τον καλύτερο τρόπο.
Η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης είναι διαφορετικές σε όλα εκτός από το πώς αντιλαμβάνονται την αισθητική απόλαυση: Είναι οι μεγάλοι παίκτες που λατρεύονται και κάνουν τη διαφορά!
Δεν ξέρω πώς γεννήθηκε η ιδέα των Galacticos (του πιο ενδιαφέροντος και συνάμα πιο παράλογου σχεδίου ομάδας που έγινε ποτέ), καταλαβαίνω όμως ότι θα μπορούσε να γεννηθεί μόνον εκεί. Η Ρεάλ, αποκτώντας για τρία χρόνια όποιο σπουδαίο ποδοσφαιριστή υπήρχε στο μεταγραφικό παζάρι, έδειχνε ουσιαστικά μια συνέπεια απέναντι στην ιστορία της. Μόνο στη Μαδρίτη μπόρεσαν να πείσουν όλους αυτούς τους μεγάλους παίκτες (τον Ρομπέρτο Κάρλος, τον Ρονάλντο, τον Ζιντάν, τον Οουεν, τον Μπέκαμ, τον Ραούλ κ.λπ.) ότι μπορεί να συνυπάρξουν στην ίδια ενδεκάδα και ότι δεν θα έχουν το παραμικρό πρόβλημα. Στο μυαλό του κάθε ποδοσφαιριστή, η Ρεάλ είναι ένα είδος Ελντοράντο, ο παράδεισος. Η μόνη ομάδα στην οποία οι ποδοσφαιριστές μετράνε πιο πολύ από τους προέδρους, τους προπονητές, τον κόσμο. Σε μια τέτοια ομάδα, κανείς δεν μπορούσε να πει όχι.
Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν κάτι ανάλογο. Η Ρεάλ Μαδρίτης των Galacticos υπήρξε ουσιαστικά μια πρόταση ποδοσφαίρου που καταργούσε ή ξεπερνούσε όσα ξέραμε: Δεν υπήρχε καμία ιεραρχία μπροστά στους παίκτες! Για τρία χρόνια, οι προπονητές, οι τεχνικοί διευθυντές, οι μάνατζερ, οι παράγοντες εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας από το χάρτη. Θα πρέπει να είσαι πολύ φανατικός με την ιστορία της Βασίλισσας για να θυμάσαι ποιος τους προπόνησε όλους αυτούς και για πόσο καιρό, ενώ είναι σχεδόν αδύνατο να μπορείς να αραδιάσεις τα ονόματα όλων όσοι ασχολήθηκαν με τους διοικητικούς σχεδιασμούς. Κάποια στιγμή, πέρασαν από τον πάγκο ο Λουξεμπούργκο, ο Καμάτσο, ο Κερόζ... Σίγουρα στη δημιουργία της μοναδικής αυτής ομάδας έπαιξαν ένα ρόλο ο Βαλντάνο, ο Σάκι, ο Μπουντραγκένιο, αλλά όχι μόνον αυτοί. Το μόνο που απέμεινε στη μνήμη είναι αποκτήματα, χρήματα και προσδοκίες. Η ιστορία του συλλόγου, κατά κάποιον τρόπο, έπαψε να γράφεται με τίτλους κι άρχισε να γράφεται με μεταγραφές!
Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό είναι λάθος. Δεν αντιλέγω, όμως είναι ο τρόπος των Ισπανών να χαίρονται. Σήμερα, η Ευρώπη αναρωτιέται αν η απόκτηση του Ρονάλντο και του Κακά απέδωσε τα αναμενόμενα· στη Μαδρίτη δεν έχουν τέτοιες απορίες. Από τη στιγμή που αξιολογήθηκαν ως καλύτεροι, απλώς θα έφταναν στη Ρεάλ. Και για να μην τους πάρει η Μπαρτσελόνα...
