Η συντριπτική διαφορά μεταξύ της Εθνικής ομάδας που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας με την αντίστοιχη που θα παρακολουθήσουμε στη Λιθουανία, ακούει στο όνομα Δημήτρης Διαμαντίδης. Είχε διαπιστωθεί πρόθεση αναθεώρησης της απόφασής του, αλλά στη κρίσιμη στιγμή ενέμεινε στην αρχική σκέψη του κι έτσι το όνομά του δεν συμπεριλήφθηκε στη λίστα του Ηλία Ζούρου.
Το συγκεκριμένο γεγονός έχει δύο προεκτάσεις. Σαφέστατα χάνεται η παρουσία του σπουδαιότερου μαέστρου της Ευρώπης, από την άλλη όμως επιταχύνεται η διαδικασία ένταξης της νέας γενιάς. Των παικτών δηλαδή πάνω στους οποίους θα στηριχθεί (η Εθνική) στα επόμενα 7-8 χρόνια. Είναι αυτοί επίσης που θα την οδηγήσουν σε μετάλλια και διακρίσεις, γιατί αυτή είναι η μοίρα του μπάσκετ. Δίχως διάθεση «κακίας» αλλά με απόλυτο ρεαλισμό, το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει να θυμάται μόνο το 2004 αλλά ένα κάρο ημερομηνίες.
Υπό μια έννοια, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο. Οι οκτώ από τους δώδεκα παίκτες που την οδήγησαν στη κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ (2005) και του ασημένιου μεταλλίου στο Μουντομπάσκετ (2006) γράφτηκαν στον σύλλογο των βετεράνων διεθνών.
Επιστρατεύτηκε «νέο αίμα» (Σλούκας, Μπράμος, Παπανικολάου, Μάντζαρης), όπως εξάλλου και παίκτες που αδικήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια –επί τούτου ο Κώστας Βασιλειάδης αποτελεί μια κατηγορία μόνος του– οι οποίοι θέλουν να αποδείξουν ότι αντέχουν τα πολλά κιλά αυτής της φανέλας. Η φήμη του ανθρώπου που ξέρει να δημιουργεί ομάδες διακρίνει τον ομοσπονδιακό προπονητή Ηλία Ζούρο. Γι' αυτό επιλέχθηκε. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε μια καινούργια ομάδα, η οποία θα προσπαθήσει να παραπλανήσει τον κόσμο, αναφορικά με το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ. Διότι η Εθνική ήταν, είναι και θα παραμείνει ψηλά, σε αντίθεση με τους συλλόγους που βρίσκονται στα τάρταρα.
Κάθε καινούργιο γοητεύει, ελκύει το ενδιαφέρον, αλλά δεν διασφαλίζει το αποτέλεσμα. Κι αυτό μπορεί να μην έρθει άμεσα. Ενδεχομένως να θυσιαστεί το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας –όπου κάποιοι μπορεί να «μπουγελωθούν»–, ίσως και το ολυμπιακό τουρνουά στο Λονδίνο. Οι νέοι θα πρέπει να αποκτήσουν εμπειρία, να μάθουν από τα χαστούκια και μέσα από τα δύσκολα να σφυρηλατηθεί ο αγωνιστικός χαρακτήρας τους. Αυτά είναι στο πρόγραμμα. Και πρέπει να τα περιμένεις. Το καλό είναι ότι υπάρχουν και οι μπαρουτοκαπνισμένοι, για να τους μάθουν τα κατατόπια και το μονοπάτι που οδηγεί στο βάθρο.
Το πιθανότερο είναι να χρειαστεί χρόνος, αλλά είναι απαραίτητο να αποφευχθούν οι αφορισμοί και οι υπερβολές, ανάλογα με το αποτέλεσμα Διότι η διαφορετικότητα αυτής της ομάδας από τις υπόλοιπες των ομαδικών αθλημάτων (με εξαίρεση το πόλο) είναι η συνέχεια. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1980 και βαδίζοντας πλέον στη δεύτερη δεκαετία της νέας χιλιετίας, πάντα υπάρχει μια εξαιρετική πενταετία, όπως υπάρχει και η αποτυχία. Γιατί η Εθνική Μπάσκετ είναι η προσωποποίηση της Ελλάδας που… ξανά προς τη δόξα τραβά. Αλλά υπάρχει μια διαφορά.
Στην Εθνική πάντα βρίσκονται οι δυο τρεις ηγέτες που θα πάρουν τις σωστές αποφάσεις και θα δικαιώσουν τις προσδοκίες του Ελληνα, ίσως και θα ικανοποιήσουν τη μεγαλύτερη φιλοδοξία. Αντιθέτως, στην Ελλάδα υπάρχει λειψανδρία τέτοιων προσώπων, αναποφασιστικότητα και διαρκής αποποίηση των ευθυνών.
