Η χρηματοδότηση των ΠΑΕ από το κράτος είναι ξεφτίλα. Είναι ντροπή να πετιούνται εκατομμύρια ευρώ για διαφημίσεις-δώρα σε ανώνυμες εταιρίες την ώρα που η εξαθλίωση του ελληνικού λάου εξαπλώνεται σε όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα.
Να κόβεις ρε πεταμένε από τα 500 ευρώ σύνταξη 200, να αναγκάζεις τον κοσμάκη να δουλεύει, σε περίπτωση που βρει δουλειά, σε ανασφάλεια, ελαστικά ωράρια και συνθήκες τρομοκρατίας μέχρι τα 65 για να του πετάξεις ένα ξεροκόμματο και να τον αφήσεις να πεθάνει στη μιζέρια, και από την άλλη να πετάς λεφτά σε ανώνυμες εταιρίες; Πόσο μπ…..δος μπορεί να είσαι; Προφανώς το κέρδος που αποκομίζουν από τέτοιες ενέργειες είναι πολύ μεγάλο. Σαν να αγοράζουν και να ταΐζουν ηρεμιστικά μερικά εκατομμύρια πεινασμένων υπηκόων τους.
Είναι ξεφτίλα και από τις ομάδες φυσικά που όχι μόνο δέχτηκαν αυτή την κρατική επιδότηση αλλά πίεσαν με ότι μέσο είχαν για να την εξασφαλίσουν.
Πως τα δεχόμαστε αυτά; Ξυπνήστε ρε και βγείτε στους δρόμους. Με ψεύτικες πατριωτικές παρλαπίπες και κινδυνολογίες μας κρατάνε σκυφτούς. Μας κλέβουν τη ζωή, μας στριμώχνουν σε γήπεδα και κανονίζουν να είμαστε ευχαριστημένοι και αποχαυνωμένοι για να πεθάνουμε στο περιθώριο και να μην ενοχλήσουμε ποτέ. Ευχαριστημένοι για μια ηλίθια ζωή γεμάτη επιφανειακές σχέσεις, υποκριτικούς καθωσπρεπισμούς, μικροαστικά όνειρα, δανεικές προσευχές και μπάλα.
Το ποδόσφαιρο σαν συλλογική έκφραση ανθρώπων που μοιράζονται κοινά όνειρα και συνεργούν για την επίτευξη τους, νοιώθοντας την προσωπική ικανοποίηση και δικαίωση μέσα από συλλογικές επιτυχίες, το γουστάρω αφάνταστα. Και γι’αυτό γουστάρω τον Άρη και τη Λέσχη του.
Είμαι και εγώ της άποψης, και προσπάθησα να την διατυπώσω πάνω πάνω και στο προηγούμενο, ότι ο εθισμός στο ποδόσφαιρο γενικά δεν μπορεί να αναλυθεί απλά, χωρίς αναφορές σε θεωρίες ψυχολογίας, ανθρωπολογίας και κοινωνικών επιστημών. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι είναι η πολιτισμικά εκλεπτυσμένη ιστορική συνέχεια όλων των συλλογικών μορφών βίας που ο άνθρωπος σαν οντότητα εκβάλει. Είτε αυτό λέγεται κυνήγι, είτε λέγεται Σταυροφορία είτε λέγεται πόλεμος είτε λέγεται Επανάσταση. Όλες αυτές οι μορφές βίας βέβαια εκτός από την εκτόνωση των βίαιων ενστίκτων συνδυάζονται πάντα με έναν ΑΝτικειμενικό ΣΚοπό, με την έννοια ότι διοχετεύεται η ποσότητα της ενέργειας (βίας) που ούτως η άλλως υπάρχει, προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και όχι ανεξέλεγκτα και γενικά. Το αν η βίαιη φύση του ανθρώπου προσδιορίζει τον ΑΝΣΚ ή ο ΑΝΣΚ εκμεταλλεύεται αυτή, είναι άλλη κουβέντα. Στο λοιπόν. Αν για τις υπόλοιπες εκφράσεις βίας είναι προφανής ο ΑΝΣΚ, στο ποδόσφαιρο ποιος είναι;
Και εγώ πρεζάκι είμαι, ας συνεχίσει άλλος τον συλλογισμό.
Ένα είναι σίγουρο. Φοβούνται. Στα γήπεδα ζει το πιο μάχιμο κομμάτι της κοινωνίας. Μπορεί να συγκρούεται για λάθος πράγματα μεταξύ του και με τις δυνάμεις της ανοσοκαταστολής, αλλά συγκρούεται. Και αυτό είναι που φοβούνται. Την μεταστροφή, το ξύπνημα μιας γενιάς που αλληλοδέρνεται στα γήπεδα. Φοβούνται την συνειδητοποίηση.
Τρέμουν στην ιδέα ότι αυτή η γενιά των πολεμιστών των γηπέδων, των ανιδιοτελών παιδιών του μόχθου στο συντριπτικό μέρος τους, θα ρίξει κάποτε τα κάγκελα όχι για να μπει μέσα στο γήπεδο αλλά για να βγει έξω από αυτό. Στο δρόμο και διεκδικήσει το μερίδιο της στη ζωή. Πήραν μια μικρή γεύση τον Δεκέμβρη του 2008 με όλα τα λάθη που έγιναν, όπου συναντήθηκαν παιδιά όλων τον οπαδικών αποχρώσεων στους δρόμους. Όσο ρίχνουμε τα κάγκελα για να μπούμε μέσα τόσο χαζογελάνε πίσω από τα γραφεία τους και τρίβουν τα χέρια τους. Όλα πάνε καλά. Αs planned.
Αυτό που θέλω να πω μάλλον είναι ότι το συνειδητοποιημένο πλήθος κάνει τα γήπεδα να είναι η μαγιά της αλλαγής της κοινωνίας προς το καλύτερο. Καλά εντάξει άλλα ξεκίνησα να γράφω και άλλα έγραψα.
