Σκληρή μονομαχία στη σκιά του Γκαγκάτση

Τα έργα και οι ημέρες του Βασίλη Γκαγκάτση στην προεδρία της ΕΠΟ έφτασαν (ευτυχώς) στο τέλος τους.

Ο άνθρωπος που κατάφερε να τον αποδοκιμάζουν 100.000 άνθρωποι την ώρα που η Εθνική μας ομάδα είχε αναδειχτεί πρωταθλήτρια Ευρώπης κάνοντας το μεγαλύτερο «μπαμ» στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αναγκάστηκε από τις καταστάσεις να εγκαταλείψει τον προεδρικό θώκο και να ασχοληθεί με αλλότρια. Έχει δρόμο μπροστά του πάντως. Κατ’ αρχήν δίκες και μετά σχέδια για τη συνέχεια. Ο ίδιος ονειρεύεται να επιστρέψει στην παλιά του δουλειά – δικηγόρος του Σωκράτη Κόκκαλη –, αλλά ο πρόεδρος του Ολυμπιακού πιθανότατα θα του κλείσει την πόρτα. Είναι πάντως πολυμήχανος ο «Εφραίμ» του ελληνικού ποδοσφαίρου και όλο και κάπου θα βρει να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του.

Φεύγει λοιπόν και αφήνει πίσω του συντρίμμια. Η αξιοπιστία του ελληνικού πρωταθλήματος, η διαφάνεια, η ισονομία, η δουλειά και το αύριο είναι πράγματα εντελώς άγνωστα στον μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι φίλαθλοι έχουν απαξιώσει το πρωτάθλημά μας, τα γήπεδα αδειάζουν και αν δεν ήταν η δυναμική κίνηση Βγενόπουλου και το ρεύμα του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού – που υποχρέωσε και τον Σ. Κόκκαλη να κινηθεί δυναμικά στις μετεγγραφές – στα γήπεδα θα πήγαιναν μόνο οι οργανωμένοι οπαδοί, και αυτοί για δικούς τους λόγους.

Για να μην αδικούμε πάντως τον Β. Γκαγκάτση, πρέπει να αναγνωρίσουμε το τεράστιο έργο του σε θέματα χορηγιών. Ποτέ στην ιστορία η Εθνική ομάδα δεν είχε τόσο πολλούς υποστηρικτές. Το χρήμα έρρευσε άφθονο στα ταμεία της Ομοσπονδίας, τα οποία – φανταζόμαστε – ο νέος πρόεδρος θα βρει γεμάτα. Ε, δεν μπορεί να ξοδεύτηκαν (σε υποχρεώσεις φυσικά) τόσα εκατομμύρια... Ο νέος πρόεδρος θα είναι ένας εκ των Σοφοκλή Πιλάβιου και Βίκτωρα Μητρόπουλου. Άνθρωποι γνωστοί στον παραγοντικό χώρο και με ερείσματα στην Ομοσπονδία. Η μάχη αναμένεται σκληρή. Και πολύ πιο δύσκολη από αυτή της Αλεξανδρούπολης...

Άλλαξε ο Μανωλιός

Ο Βίκτωρας Μητρόπουλος έχει μακρά θητεία στον χώρο του ποδοσφαίρου. Ως ποδοσφαιριστής ευτύχησε να συμμετάσχει (έστω και εξ αντανακλάσεως) στο μεγαλύτερο συλλογικό επίτευγμα της χώρας, αφού ήταν μέλος της ομάδας του Παναθηναϊκού που πήγε στο «Γουέμπλεϊ». Στη συνέχεια γύρισε στο αγαπημένο του Αιγάλεω όπου – όπως οι παλιότεροι θυμούνται – το χαιλάιτ της καριέρας του ήταν ένα ματς με την ΑΕΚ, στο οποίο έβγαλε και πέταξε τη φανέλα «διαμαρτυρόμενος» για τον (sic) τρόπο που έπαιζαν κάποιοι συμπαίκτες του.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ανέλαβε πρόεδρος του Αιγάλεω, το οποίο ανέβασε στην Α’ Εθνική εκμεταλλευόμενος το παρελθόν του και στηριζόμενος (τότε) στη βοήθεια του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έκανε τη μεγάλη στροφή. U turn που λένε και στο «Σίτι».Με τον αδελφό του Θωμά δέθηκαν στο άρμα του Σ. Κόκκαλη και κατηγορηθηκαν πολλάκις ως εμπνευστές και δημιουργοί της περίφημης «παράγκας», η οποία καταδυνάστευσε (και για κάποιους ακόμη κατατρώει) το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ανέκαθεν ο στόχος του ήταν η προεδρία της ΕΠΟ. Προσπάθησε να το καταφέρει όντας πρόεδρος της ΕΠΑΕ μαζί με τον Φλωρίδη, αλλά ο Γκαγκάτσης ήταν αδύνατον να κουνηθεί χωρίς την έγκριση του Θείου. Τώρα, βασίζεται στη στενή φιλία του με τον Σωκράτη Κόκκαλη (άλλωστε για κάθε υπηρεσία παρεχόμενη πρέπει να δίδεται αντάλλαγμα) αλλά και στις γνωριμίες που έχει κάνει τόσα χρόνια στον αμαρτωλό κόσμο των ποδοσφαιρικών ενώσεων. Οι μνήμες της Αλεξανδρούπολης με την περίφημη βαλίτσα είναι νωπές και τα γραμμάτια οφείλουν να εξοφλούνται. Πιθανή εκλογή του θα είναι ο θρίαμβος μιας σπουδαίας λαϊκής ρήσης: «Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

Δεν είναι χθεσινός

Ο Σοφοκλής Πιλάβιος δεν έχει το παρελθόν (...) του Βίκτωρα Μητρόπουλου, αλλά δεν είναι χθεσινός στον χώρο του ποδοσφαίρου. Ξεκίνησε από τον Παναθηναϊκό (το μόνο κοινό στοιχείο των δύο υποψηφίων) ως υπεύθυνος διεθνών σχέσεων. Επί μια πενταετία έκανε εξαιρετική δουλειά, ακολουθώντας και επεκτείνοντας το έργο του Μάνου Μαυροκουκουλάκη.

Ο Παναθηναϊκός ανέκαθεν είχε καλό όνομα στην Ευρώπη και ο Πιλάβιος το διατήρησε και το βελτίωσε. Είχε πολύ μεγάλη βοήθεια από τον στενό του φίλο Θεόδωρο Θεοδωρίδη,δεξί χέρι πλέον του προέδρου της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί. Ο Θεοδωρίδης θεωρείται μάλιστα ο άνθρωπος κλειδί ώστε να μην φέρει αντίρρηση ο Σ. Κόκκαλης στην υποψηφιότητα Πιλάβιου, αφού (φέρεται να) διαβεβαίωσε τον πρόεδρο του Ολυμπιακού ότι θα διατηρηθούν ίσες αποστάσεις και θα επικρατεί ισονομία.

Ως υπεύθυνος διεθνών σχέσεων αρχικά του ΠΑΟ και στη συνέχεια της ΕΠΟ έχει δημιουργήσει και καλλιεργήσει εξαιρετικές σχέσεις με μεγάλα κεφάλια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και όπως είπε κάποιος (κακοήθης μάλλον) «επιτέλους να βγάλουμε κι έναν πρόεδρο που να μιλάει αγγλικά». Βλέπετε ο Γκαγκάτσης είχε μια δυσκολία στις ξένες γλώσσες. Είναι χαρακτηριστική η σκηνή στο λόμπι του ξενοδοχείου στις εκλογές της ΟΥΕΦΑ – πριν από την ανάδειξη Πλατινί – όταν ο νυν πρόεδρος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας κατευθύνεται στην ελληνική αντιπροσωπεία και ο αγλαός Γκαγκάτσης τον αποθεώνει φωνάζοντας (σε άπταιστα ελληνικά): «Γειά σου, Μισέλ παικταρά μου».

Επανερχόμαστε στον Σοφοκλή Πιλάβιο. Άνθρωπος μορφωμένος (του Πανεπιστημίου και ουχί... της Πανεπιστημίου), χαμηλών τόνων, άφθαρτος και με όραμα να επικρατήσει ισονομία προς όλους και κυρίως το ελληνικό ποδόσφαιρο να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία.