Το "Ja" του Ότο Ρεχάγκελ στην αγαπημένη του Ελλάδα, ακούστηκε τόσο γλυκά στα αυτιά μας. Είπαμε ότι και η Ελλάδα θέλει το... Γερμανό της και χωρίς τον Οτο δεν μπορούμε. Η σχέση εξάρτησης που έχει δημιουργηθεί δεν είναι τυχαία και ο «Ρεχακλής» θα παραμείνει για άλλα δυο χρόνια στο τιμόνι του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.
Ηδη λοιπόν «σπάει» το ρεκόρ της μακροβιότερης (συνεχόμενης) παρουσίας στον «ηλεκτρικό» πάγκο της εθνικής Ελλάδος. Αφού το 2007 θα έχει συμπληρώσει αισίως έξι συνεχόμενα χρόνια στην εθνική, κάτι που δεν έχει πετύχει κανείς άλλος στην ιστορία (με αρχική προοπτική να προεκταθεί το συμβόλαιό του μέχρι το καλοκαίρι του 2008, εφόσον θα έχουμε εξασφαλίσει την πρόκριση στην τελική φάση του Ευρω-2008).
Ο Αλκέτας Παναγούλιας και ο Κώστας Πολυχρονίου είχαν συμπληρώσει τετραετία και είχαν τα πρωτεία ώς τώρα, ενώ ο πρώτος έχει και το ρεκόρ με τα περισσότερα χρόνια (όχι όμως συνεχόμενα) αφού «θήτευσε» στην εθνική συνολικά 9 χρόνια, ρεκόρ που πολύ δύσκολα μπορεί να σπάσει ακόμα και ο Γερμανός τεχνικός.
Το athlitikanea.gr με την ευκαιρία της ανανέωσης της συνεργασίας της ΕΠΟ με τον Οτο Ρεχάγκελ, «ξεσκονίζει» τα αρχεία του διεθνούς ποδοσφαίρου και θυμίζει χαρακτηριστικές περιπτώσεις ομοσπονδιακών τεχνικών που «κόλλησαν» στους πάγκους.
Ο Βέλγος Γκί Τάις, δεν είχε χαρακτηριστεί άδικα ώς «αλεπού των πάγκων» αναλαμβάνοντας τους «κόκκινους διάβολους» το 1976. Τέσσερα χρόνια αργότερα το 1980 στα γήπεδα της Ιταλίας (όπου είχε ντεπουτάρει και η εθνική μας ομάδα σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος) έκανε την πρώτη μεγάλη έκπληξη οδηγώντας το Βέλγιο στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αφήνοντας εκτός ομάδες όπως η διοργανώτρια Ιταλία και η Αγγλία.
Εκεί άντεξε μέχρι το 89’ κόντρα στην Δυτική Γερμανία, αλλά «λύγισε» από την κεφαλιά του Χόρστ Χρούμπες (2-1) στο φινάλε του τελικού της Ρώμης.
Δύο χρόνια αργότερα, στο μουντιάλ της Ισπανίας το Βέλγιο κάνει και πάλι αισθητή την παρουσία του, επικρατώντας με 1-0 της πρωταθλήτριας κόσμου Αργεντινής στην πρεμιέρα και φτάνει μέχρι τη δεύτερη φάση των ομίλων, όπου όμως αποκλείεται από την Πολωνία (στον ίδιο όμιλο και η Σοβιετική Ενωση, που επίσης έμεινε εκτός ημιτελικών).
Το 1986 στο επόμενο παγκόσμιο κύπελλο στα γήπεδα του Μεξικού, το Βέλγιο κάνει θαύματα. Αρχικά αφήνει εκτός την Σοβιετική Ενωση σε ένα εκπληκτικό παιχνίδι (4-3 στην παράταση) και στη συνέχεια αποκλείει και την Ισπανία στα πέναλτι για να φτάσει ώς τα ημιτελικά.
Εκεί όμως περιμένει η μετέπειτα πρωταθλήτια κόσμου Αργεντινή και κυρίως ο Ντιέγκο Μαραντόνα που περνά ολόκληρη τη βελγική άμυνα πριν οριστικοποιήσει τη νίκη-πρόκριση της ομάδας του (2-0). Τελικά οι Βέλγοι τερματίζουν 4οι χάνοντας στην παράταση (4-2) από τους Γάλλους.
Ο Γκί Τάις που έφυγε από τη ζωή την 1η Αυγούστου του 2003 σε ηλικία 81 ετών, παρέμεινε στο τιμόνι της εθνικής μέχρι το 1989 συμπληρώνοντας 13 συναπτά έτη, δημιουργώντας ένα από τα μεγαλύτερα ρεκόρ παραμονής στη σύγχρονη ιστορία.
Αν πάμε το ρολόι του χρόνου πολύ πιο πίσω, στα δύσκολα χρόνια λίγο πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η φυσιογνωμία του Γερμανού Ζέπ Χέρμπεργκερ ξεχωρίζει με διαφορά. Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με την μεγαλύτερη επιτυχία της Γερμανίας όλων των εποχών, την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου του 1954 κόντρα στην εκπληκτική τότε Ουγγαρία, ήταν ο μακροβιότερος κόουτς στην ιστορία του γερμανικού ποδοσφαίρου, δημιουργώντας και ένα σπουδαίο παγκόσμιο ρεκόρ.
Κάθισε στον πάγκο των «Πάντσερ» ούτε λίγο ούτε πολύ για 28 χρόνια (!) από το 1936 έως και το 1964. «Το θαύμα της Βέρνης» στο παγκόσμιο κύπελλο της Ελβετίας είναι ο μεγαλύτερος άθλος του. Εχοντας χάσει από την Ουγγαρία στον πρώτο γύρο με 8-3 και έχοντας όλο το γερμανικό Τύπο εναντίον του, ο Χέρμπεργκερ, δεν άλλαξε τα πιστεύω του και γνώρισε την αποθέωση όταν με γκολ του Χέλμουτ Ράν στο 84’ οι Γερμανοί ολοκλήρωσαν τη μεγάλη ανατροπή (έχαναν με 2-0) επικρατώντας με 3-2 της Ουγγαρίας.
Στα δυο επόμενα παγκόσμια κύπελλα, το 1958 η Γερμανία έμεινε 4η και το 1962 αποκλείστηκε από τα προημιτελικά και ο Χέρμπεργκερ έδωσε το 1964 τη σκυτάλη ίσως στον πιο επιτυχημένο τεχνικό στην ιστορία της εθνικής Γερμανίας, τον Χέλμουτ Σέν.
Στα 14 χρόνια που κάθησε στον πάγκο, η Δυτική Γερμανία κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο του 1974 στη χώρα της (2-1 την Ολλανδία στον τελικό), αλλά και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1972 στις Βρυξέλλες (3-0 τη Σοβιετική Ενωση στον τελικό).
Επίσης ήταν φιναλίστ στο μουντιάλ του 1966 στην Αγγλία (έχασε από την διοργανώτρια με 4-2 στην παράταση) και 3η το 1970 στο Μεξικό, ενώ έπαιξε και στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1976, όπου και έχασε στα πέναλτι από την Τσεχοσλοβακία.
Οκτώ χρόνια κάθησε ο Μπέρτι Φόγκτς στο τιμόνι (1990-1998) κατακτώντας το ευρωπαϊκό του 1996 στην Αγγλία (2-1 την Τσεχία στον τελικό) και φτάνοντας και στον τελικό του 1992 (έπεσε θύμα έκπληξης χάνοντας από τους Δανούς). Ομως απέτυχε παταγωδώς στα μουντιάλ, όπου αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη Βουλγαρία (1994) και την Κροατία (1998),
Νωρίτερα προπονητής ήταν ο μεγάλος Φράντς Μπέκενμπάουερ. Ο Κάιζερ είχε μείνει έξι χρόνια (1984-1990) οδηγώντας τη Γερμανία σε δύο τελικούς παγκοσμίου κυπέλλου με την Αργεντινή, στην Ιταλία το 1990 (το κατέκτησε με νίκη 1-0) και το 1986 στο Μεξικό (το έχασε με ήττα 3-2).
Οι Αγγλοι έχουν να παρουσιάσουν ένα από τα μεγαλύτερα ρεκόρ με τον Ουόλτερ Γουίντερμποτομ, ο οποίος κάθησε στον πάγκο για 16 χρόνια (από το 1946 έως το 1962) παρά το γεγονός ότι το 1950 στο μουντιάλ της Βραζιλίας η Αγγλία υπέστη ίσως την πιο ταπεινωτική της ήττα με 1-0 από τους ερασιτέχνες των ΗΠΑ! Δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο, κάτι που έκανε ο διάδοχός του Αλφ Ράμσεϊ (έμεινε 11 χρόνια από το 1963-1974) ο οποίος έμεινε και στην ιστορία ώς ο πιο επιτυχημένος Αγγλος τεχνικός.
Καλό ρεκόρ (8 χρόνια) είχε και ο Μπόμπι Ρόμπσον (1982-1990) που έφτασε την Αγγλία μέχρι τα προημιτελικά στο Μεξικό το 1986 και ως τα ημιτελικά το 1990 στην Ιταλία.
Στην Ιταλία ο μεγάλος Βιτόριο Πότσο, συμπλήρωσε 19 χρόνια στον «ηλεκτρικό» ιταλικό πάγκο, ρεκόρ που δύσκολα θα καταρριφθεί για τα δεδομένα της γείτονας χώρας. Ανέλαβε επίσημα την Ιταλία το 1929 και έγραψε «χρυσές σελίδες» στην ιστορία της «Σκουάντρα Ατζούρα» όταν κατέκτησε την τετραετία 1934-1938 δύο παγκόσμια κύπελλα αλλά και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Βγήκε σε... σύνταξη το 1948, αφήνοντας σημαντική παρακαταθήκη στην επόμενη γενιά.
Οκτώ χρόνια έμεινε ο Φερούτσιο Βαλκαρέτζι (1966-1978) που ξεκίνησε με το στραπάτσο του αποκλεισμού από τη Βόρεια Κορέα στο μουντιάλ της Αγγλίας το 1966, αλλά κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1968 και έφτασε στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου στο Μεξικό το 1970 μετά το συγκλονιστικό 4-3 (στην παράταση) στον ημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία. Η Ιταλία πάντως έχασε το κύπελλο από τη Βραζιλία (4-1). Ο Εντσο Μπεαρζότ πήρε τη σκυτάλη και έμεινε για εννέα χρόνια (1977-1986) κατακτώντας το παγκόσμιο κύπελλο του 1982.
Ρεκόρ μπορεί να θεωρηθούν και οι δυο τετραετίες (1970-1974 και 1994-1998) που έμεινε στον πιο δύσκολο πάγκο του κόσμου, αυτόν της Βραζιλίας ο Μάριο Λόμπο Ζαγκάλο (κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο του 1970 ενώ ήταν φιναλίστ σε αυτό του 1998).
Στην Αργεντινή οι δύο καλύτεροι προπονητές ήταν ο Σέζαρ Μενότι (1974-1982) που κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο του 1978 και ο Κάρλος Μπιλάρδο (1983-1990) πρωταθλητής κόσμου το 1986 και φιναλίστ το 1990.
Σημεία αναφοράς αποτελούν ο Ούγγρος Λάγιος Μπαρότι (1957-1966 στην Ουγγαρία) και ο Αυστριακός Χιούγκο Μέισλ (1919-1937 στην Αυστρία) ενώ από τη σημερινή εποχή οι μακροβιότεροι μαζί με τον Οτο Ρεχάγκελ είναι ο Δανός Μόρτεν Ολσεν (στη Δανία από το 2000) και ο Τσέχος Κάρελ Μπρούκνερ (από το 2002 στην Τσεχία).
Ηδη λοιπόν ο δικός μας «Οτο» έχει γράψει ιστορία και συνεχίζει, ελπίζουμε διατηρώντας πάντα σε υψηλό επίπεδο την εθνική.
